Ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του Βρετανικού post-punk / indie-rock επιστρέφει στην Αθήνα! Οι New Model Army, με πολυάριθμο και ιδιαίτερα αφοσιωμένο κοινό στη χώρα μας, θα βρίσκονται στη σκηνή του Gagarin 205 Live Music Space, το Σάββατο 30 Νοεμβρίου, για μια μοναδική συναυλία γεμάτη ρυθμό και ένταση!
Η mini περιοδεία τους στην Ελλάδα θα ξεκινήσει από τη Λάρισα (Μύλος, Πέμπτη 28/11) και τη Θεσσαλονίκη (Block 33, Παρασκευή 29/11).
Διανύοντας πλέον το 33ο έτος της πορείας τους στη μουσική, οι New Model Army, συνεχίζουν ακάθεκτοι με όπλο τους ένα σπάνιο, για ανθρώπους με τόσο μεγάλη διαδρομή, πάθος για δημιουργία και ταυτόχρονα μια άσβεστη φλόγα που καίει μέσα τους και τους κάνει να συνεχίζουν να καταγγέλουν, με τον δικό τους τρόπο, τα κακώς κείμενα της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας.
"51st State", "Vengeance", "No Rest", "Better Than Them", "Stupid Questions", "Vagabonds", "Poison Street", "Purity", "225", "Green And Grey", "Here Comes War", "Living In The Rose" είναι μόνο μερικοί τίτλοι από τα τραγούδια που πολλοί από εμάς αγαπήσαμε, ιδίως κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του '80 και του '90, τα οποία - στο σύνολό τους - εκφράζουν το μαχητικό πνεύμα που χαρακτηρίζει τους δημιουργούς τους, εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες.
Το group δημιουργήθηκε στο Bradford το 1980 από τους Justin Sullivan (κιθάρα -φωνητικά), Robb Heaton (drums) και Stuart Morrow (μπάσο). Με σημείο αναφοράς τους άκρως πολιτικοποιημένους στίχους του front man Justin Sullivan, οι New Model Army – το όνομα των οποίων προέρχεται από την επαναστατική πολιτοφυλακή που ίδρυσε ο Oliver Cromwell τον 17ο αιώνα, απαιτώντας την κατάργηση της μοναρχίας και της Βουλής των Λόρδων -, δημιούργησαν έναν δικό τους χαρακτηριστικό ήχο, συνδυάζοντας στοιχεία από το punk, το post-punk, το folk-rock, ακόμα και το gothic-rock. Έχοντας ως βάση μια εκρηκτική rhythm section (με το μπάσο σε πρωταγωνιστικό ρόλο), ο ήχος τους περιέχει ισόποσες δόσεις δυναμισμού, ενέργειας και μελωδικότητας.
Οι απόψεις τους, από την άλλη, είναι σαφείς και γνωστές στους περισσότερους φίλους τους. Από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής τους, αποτελούν ένα από τα πιο συνεπή - όσον αφορά στη στάση τους απέναντι στη μουσική βιομηχανία, τις κοινωνικοπολιτικές πεποιθήσεις και το κοινό τους – συγκροτήματα της σύγχρονης rock'n'roll σκηνής.
«Ο κόσμος συνηθίζει να συγχέει την πολιτική με τα λεγόμενα ζητήματα της καθημερινότητάς του ή με τις ποταπές συνεννοήσεις και τα παιχνίδια που παίζονται στο Στρασβούργο, την Ουάσιγκτον και οπουδήποτε αλλού... Η πολιτική, όμως, έχει να κάνει με την εξουσία, με το ποιοι την κατέχουν και τι κάνουν με αυτή, με το ποιοι δεν την κατέχουν και πως αγωνίζονται για να ελέγξουν τη ζωή τους μέσα σε αυτή την πραγματικότητα.
Ενστικτωδώς, είμαι σοσιαλιστής. Ανέκαθεν πίστευα πως όλοι οι μουσικοί οφείλουν να είναι, διότι η αληθινή μουσική φτιάχνεται από ανθρώπους και απευθύνεται σε άλλους ανθρώπους, όλων των φυλών και τάξεων, μέσα σε ένα πνεύμα κοινοκτημοσύνης. Αλλά, φυσικά, στη σημερινή εποχή η περισσότερη μουσική έχει σαν σκοπό της το χρήμα, οπότε υποθέτω πως ήμουν αφελής.
Όσο για το αν η πολιτική μπορεί πλέον να κάνει τη διαφορά έχω να πω ότι, πριν απ' όλα, αποτελεί ένα μέρος της καθημερινής ζωής και υφίσταται σε κάθε σχέση, ανάμεσα σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε. Δεν διαθέτω το σχέδιο για την τέλεια κοινωνία – αυτό, άλλωστε, κανένας δεν το έχει – αλλά πιστεύω στην ύπαρξη κάποιων δομών, κατά προτίμηση χαλαρών (όπως η δημοκρατία υποτίθεται πως πρέπει να είναι), όπου εκείνοι που κατέχουν τη δύναμη να υπηρετούν τις ανάγκες των υπολοίπων, να μοιράζονται μαζί τους και να τους προστατεύουν. Αυτό είναι, για εμένα, σοσιαλισμός».
Tα τραγούδια τους - άλλοτε γεμάτα θυμό, πολιτικά μηνύματα και καταγγελίες και άλλοτε ιδιαίτερα σκοτεινά και λυρικά – ισορροπούν με έναν παράδοξα αβίαστο τρόπο ανάμεσα στο underground και το πομπώδες. Θέμα προσανατολισμού, πάντως, ποτέ δεν υπήρξε. Πρόκειται για ένα group που επέλεξε απόλυτα συνειδητά τον δρόμο του, πληρώνοντας το ανάλογο τίμημα γι' αυτό. Κι αυτό, διότι, παρά τη μεγάλη δημοτικότητά τους στη Βρετανία και σε αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες, η αγορά των Ηνωμένων Πολιτειών τους έκλεισε κατάμουτρα την πόρτα, αφού η εκεί μουσική βιομηχανία θεώρησε τα μηνύματά τους "απρεπή" και, εν πολλοίς, ακατάλληλα για να έρθουν σε επαφή με το Αμερικανικό κοινό, φτάνοντας στο σημείο να δρομολογήσει την απαγόρευση της εισόδου τους στη χώρα (!) για την πραγματοποίηση μιας περιοδείας, το 2007.
Η δισκογραφία τους περιλαμβάνει δώδεκα studio και αρκετά compilation και live albums. Το επερχόμενο "Between Dog and Wolf" είναι προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει στις 23 Σεπτεμβρίου από την Attack Attack Records. To album ηχογραφήθηκε στο Los Angeles, κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών του 2013, σε παραγωγή του ίδιου του συγκροτήματος. Την τελική μίξη ανέλαβε ο Joe Barresi (Soundgarden, Queens Of The Stone Age, Tool) συνεισφέροντας στη... μεγιστοποίηση του ήχου τους, σε συνδυασμό με τον ερχομό του 26χρονου μπασίστα Ceri Monger που αναλαμβάνει πλέον τη θέση του Nelson.
«Από την αρχή σχεδιάζαμε να κάνουμε κάτι λίγο διαφορετικό σε αυτό το album και τελικά κατέληξε να είναι πολύ περισσότερο και πολύ καλύτερο απ' όσο φανταζόμασταν. Ηχητικά, είναι το καλύτερο album που έχουμε κάνει, ενώ δημιουργικά μας άνοιξε πολλές νέες πόρτες. Ο τίτλος προέρχεται από μία μεσαιωνική Γαλλική έκφραση για το σούρουπο – όταν είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τον σκύλο από τον λύκο, τον φίλο από τον εχθρό. Αυτή η αίσθηση της αντίφασης αντιπροσωπεύει τη μπάντα πολύ καλά, μαζί με μία αντίστοιχη αίσθηση μεταμόρφωσης που υπάρχει στο νέο υλικό. Μετά τον ξαφνικό θάνατο του manager μας, την πυρκαγιά που κατέστρεψε το studio μας - η οποία οδήγησε και στην κλοπή του εναπομείναντος εξοπλισμού μας - και τη φυγή του παλιού μας μπασίστα, Nelson, στην ουσία χάσαμε τα πάντα. Χρησιμοποιήσαμε αυτή την κατάσταση για να κάνουμε ένα καινούργιο ξεκίνημα και μεγάλο μέρος αυτής της αλλαγής οφείλεται στον ερχομό του Ceri, που μας αναζωογόνησε με την ενέργεια και τις μουσικές επιρροές που έφερε μαζί του. Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι με το νέο δίσκο και με το τι επιφυλάσσει το μέλλον γι' αυτή τη μπάντα».
Οι περιοδείες ήταν ανέκαθεν το highlight των New Model Army. Οι ζωντανές τους εμφανίσεις είναι εκρηκτικές, πλημμυρισμένες από ενέργεια και συναίσθημα. Ίσως μοιάζει με χιλιοειπωμένο κλισέ, αλλά στην περίπτωσή τους είναι πέρα για πέρα αληθινό. Ειλικρινείς και αυθεντικοί, απολαμβάνουν το να βρίσκονται στο δρόμο με την ίδια ένταση που το έκαναν όταν πρωτοξεκινούσαν, περισσότερο από τρεις δεκαετίες πριν. Αυτός είναι και ο λόγος που, παρότι δεν έγιναν ποτέ mega stars, εξακολουθούν να διαθέτουν έναν μεγάλο σκληρό πυρήνα οπαδών σε πολλές χώρες του κόσμου.
«Πριν απ' όλα, λατρεύω να παίζω ζωντανά. Πρόκειται για την πιο άμεση μορφή επικοινωνίας με το κοινό και αποτελεί καθαρτήρια εμπειρία για εμένα. Αντίθετα με τη δουλειά στο studio, δεν μπορείς να ξαναπαίξεις ένα κομμάτι ούτε να επεξεργαστείς τα πάντα για να ηχούν τέλεια. Στη σκηνή ότι συμβαίνει, δεν αλλάζει. Είναι απόλυτα πραγματικό.
Το να περιοδεύεις είναι επίσης ένας πολύ απλός τρόπος ζωής, μακριά από τις έγνοιες της καθημερινότητας. Τα πάντα έχουν επίκεντρο το βραδινό show. Σίγουρα είναι κουραστικό και συναισθηματικά εξαντλητικό, πολλές ημέρες είμαι κυριολεκτικά σε 'κωματώδη' κατάσταση για 22 ώρες και απίστευτα 'ζωντανός' για τις άλλες 2, αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα βαριεστημένος ή κορεσμένος, όπως άλλοι μουσικοί.
Μου αρέσουν ακόμα και τα δωμάτια των ξενοδοχείων, τα ατελείωτα ταξίδια, τα εστιατόρια / σημεία ανεφοδιασμού στις εθνικές οδούς (τα οποία, παρά το κακό φαγητό και την ακαλαίσθητη διακόσμησή τους, εξακολουθώ να θεωρώ περίεργα ρομαντικά), καθώς κι εκείνη την αίσθηση μελαγχολίας που σε καταλαμβάνει όταν παρακολουθείς τον ήλιο να ανατέλλει, καθισμένος κοντά στο παράθυρο του van που σε μεταφέρει από πόλη σε πόλη.
Και, φυσικά, γνωρίζω ότι την επόμενη βραδιά θα έχω την ευκαιρία να ξαναπαίξω τα ίδια τραγούδια, διαφορετικά ή καλύτερα. Πρόκειται για μια μακρόχρονη σχέση αγάπης με τον δρόμο, η οποία ξεκίνησε πριν καν σκεφτώ την πιθανότητα να συμμετάσχω σε ένα συγκρότημα. Οι περισσότεροι μουσικοί καταλήγουν να απεχθάνονται τα ταξίδια – είναι ένας από τους λόγους που οδηγούν πολλές μπάντες στη διάλυση – και, πραγματικά, κατανοώ το πως αισθάνονται αλλά προσωπικά θα ήμουν ευτυχής αν πέθαινα περιοδεύοντας. Καταλαβαίνω το πόσο παράλογα ρομαντικό ακούγεται αυτό σε ορισμένους ανθρώπους αλλά, ειλικρινά, έτσι αισθάνομαι» δηλώνει χαρακτηριστικά ο Justin Sullivan.
Παρακολουθήστε τα βίντεο που ακολουθούν: