Με περιστολή δαπανών, αναδιάρθρωση των οικονομικών και πώληση οικοπέδου του Δήμου, σχεδιάζει ο Πειραιάς να συγκεντρώσει τα απαραίτητα χρήματα, για να ξαναχτίσει το εμβληματικό παλαιό ρολόι της πόλης.
Όπως ανακοίνωσε, τα χρήματα για το εν λόγω έργο θα εξοικονομηθούν από την αναδιάρθρωση των οικονομικών του Δήμου και την περιστολή της σπατάλης, κυρίως από τα καύσιμα και τα ανταλλακτικά, ενώ τα πρώτο ποσό ύψους διακοσίων πενήντα χιλιάδων ευρώ για το έργο θα προέλθει από την πώληση οικοπέδου του Δήμου Πειραιά που βρίσκεται στα όρια της περιοχής Ρέντη και την εξαγορά του έχει ζητήσει ο Δήμαρχος Νίκαιας Αγίου Ιωάννη Ρέντη, Γιώργος Ιωακειμίδης.Μιλώντας σήμερα στο Κανάλι 1 ο δήμαρχος Βασίλης Μιχαλολιάκος δήλωσε:
«Ξαναχτίζουμε το ιστορικό παλαιό ρολόι του Πειραιά στο μέγεθος και στον ίδιο χώρο που βρισκόταν πριν κατεδαφιστεί».
«Εκεί κατά πάσα βεβαιότητα θα λειτουργήσει η αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου πράξη που συμβολίζει την ανάδειξη του Πειραιά ως κέντρο ναυτοσύνης, ανάπτυξης και δημιουργίας» τόνισε ο κ. Μιχαλολιάκος και ζήτησε την συνεισφορά όλων των Πειραιωτών για το έργο, ανακοινώνοντας ότι σύντομα θα ανοιχτεί σχετικός Ειδικός Τραπεζικός Λογαριασμός που θα διαχειρίζεται από επιφανείς πειραιώτες και από πρώην αιρετά στελέχη του Δήμου.
Μια αστική ιστορία
Τον Αύγουστο του 1869 θεμελιώνεται το γνωστό αργότερα ως Ρολόι, προκειμένου να στεγαστεί εκεί Χρηματιστήριο. ( Στον πύργο του κτιρίου, ο τότε Δήμαρχος Δημήτριος Μουτζόπουλος, με δική του δαπάνη, τοποθέτησε το Ωρολόγιον της Πόλεως.
Η σύνταξη του σχεδίου για το κτίριο ανατέθηκε στον μηχανικό της πόλης, αντισυνταγματάρχη Γ. Μεταξά, ενώ τις οικοδομικές εργασίες ανέλαβε, με μειοδοτικό διαγωνισμό, ο εργολάβος Παναγιώτης Κύπριος.
Τον Ιούνιο του 1873 ανατίθεται στον καλλιτέχνη Πρινόπουλο, η διακόσμηση των εσωτερικών χώρων, και στο ισόγειο του κτιρίου εγκαθίσταται το Ταχυδρομείο.
Τον Ιούνιο του 1874, ο άνω όροφος ενοικιάζεται ( αντί του ποσού των 300 δραχμών μηνιαίως ) στην Λέσχη.
Στις 9 Φεβρουαρίου 1875, στον χώρο της Λέσχης εγκαινιάζεται το Χρηματιστήριο, το οποίο λειτούργησε για ελάχιστο χρόνο και μάλιστα υποτυπωδώς, ενώ η Λέσχη παρέμεινε εκεί μέχρι το 1885. Για το γεγονός, ο Δημ. Θ. Σπηλιόπουλος γράφει στο βιβλίο του «Ο Πειραιεύς και οι Δήμαρχοι της πρώτης εκατονταετηρίδος» : « ... Μίαν ωραίαν πρωίαν ο δήμαρχος Αριστ. Σκυλίτσης μετά του προσωπικού της Δημαρχίας μετέφερε τα Γραφεία της Δημαρχίας, έπιπλα και έγγραφα του Δήμου, εις το ωραίον δημοτικόν κτίριον, ένθα και εγκατέστησε το δημαρχιακόν κατάστημα...»
Όταν ο Τρύφων Μουτζόπουλος πέθανε, στις 20 Ιουλίου 1906 ( υπήρξε ο τελευταίος κατά τον 19ο και πρώτος κατά τον 20ό αιώνα αιρετός Δήμαρχος Πειραιά και μοναδικός με 17, συνολικώς, χρόνια θητείας : 1874-1883, 1895-1903 ), το Δημοτικό Συμβούλιο κήρυξε παμπειραϊκό πένθος, και η σορός του εξετέθη σε λαϊκό προσκύνημα στο Ρολόι.
Μόνη εξαίρεση αποτελεί η περίοδος της Κατοχής μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1950, επειδή το Ρολόι είχε επιταχθεί, για να στεγαστούν εκεί στρατιωτικές, κυρίως, Υπηρεσίες.Στο Ρολόι εξακολουθεί να στεγάζεται το Δημαρχείο μέχρι και την περίοδο Παύλου Ντεντιδάκη ( 1959 – 1964 ), ενώ εκεί, μέχρι και την κατεδάφισή του, το 1968, από τον διορισμένο Δήμαρχο της Δικτατορίας, συνεδριάζει, κατά κανόνα, το Δημοτικό Συμβούλιο.
Στο διάστημα αυτό το Δημαρχείο εγκαθίσταται σε ένα οίκημα της σημερινής Λεωφόρου Γρηγόρη Λαμπράκη ( τότε Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας ), απέναντι από τον Ιερό Ναό της Ευαγγελιστρίας. . / ..
Κατόπιν, μεταφέρεται στο μέγαρο Δηλαβέρη, στη σημερινή Λεωφόρο Ηρώων Πολυτεχνείου ( σήμερα στεγάζεται εκεί ο Δικηγορικός Σύλλογος Πειραιώς ), μέχρι το 1953, έτος επανόδου του Δημαρχείου στο Ρολόι.
Το 1958 ο Αριστείδης Σκυλίτσης αποφάσισε την κατεδάφιση του κτιρίου παρά τις έντονες αντιδράσεις και στη θέση του δημιουργήθηκε μια πλατεία με συντριβάνι.