Η ανακοίνωση της μείωσης μισθών, καθώς και ορισμένες απολύσεις στο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο La Canadiense στη Βαρκελώνη, ήταν αρκετές για να πυροδοτήσουν μια από τις πιο επιτυχημένες απεργιακές δράσεις στην ιστορία.
Σύμφωνα με το doctv, το Φεβρουάριο του 1919, οι απεργοί ζητούν αυξήσεις στους μισθούς, αναπροσαρμογή αμοιβών και 8ωρη εργασία. Η απεργία εξαπλώνεται με ανάλογα αιτήματα και σε άλλα εργοστάσια. Καθοδηγείται από τη CNT και κατακλύζει ολόκληρη την Βαρκελώνη, με 100.000 εργάτες να παίρνουν μέρος συνολικά. Γίνονται συλλήψεις και φυλακίσεις απεργών.
Σε συμπαράστασή τους κατεβαίνουν κι άλλοι εργάτες με τα ίδια αιτήματα, ενώ οι εργάτες του εργοστασίου ηλεκτρισμού κλείνουν τους διακόπτες, βυθίζοντας την πόλη στο σκοτάδι και ακινητοποιώντας ένα μεγάλο μέρος της Καταλονίας.
O γενικός διοικητής της πόλης κηρύττει στρατιωτικό νόμο, φοβούμενος το ολοένα και αυξανόμενο κύμα απεργών. Η Βαρκελώνη κηρύσσεται σε κατάσταση πολιορκίας. Οι απεργοί επιστρατεύονται. Με βάση το στρατιωτικό νόμο, συλλαμβάνονται περίπου 3.000 απεργοί και σχεδόν όλη η ηγεσία της CNT. Οι εργάτες του La Canadiense επιστρατεύονται. Το ίδιο γίνεται και με τους εργάτες σε εργοστάσια ύδρευσης, ηλεκτρισμού, κ.ά.
Πολλά εργοστάσια καταλαμβάνονται από τις αρχές, κίνηση που τελικά φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που περιμένει η κυβέρνηση, αφού το εργατικό κίνημα πεισμώνει περισσότερο. Τα συνδικάτα στον Τύπο καθιερώνουν τη λεγόμενη «κόκκινη λογοκρισία», αρνούμενοι να δημοσιεύσουν οτιδήποτε εναντίον των απεργών.
Στις 20 Μαρτίου 1919, οι απεργοί αναγκάζουν το La Canadiense να δεχτεί τα αιτήματά τους και επιστρέφουν στην εργασία τους. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο για όλα τα εργοστάσια, όπου η εργοδοσία αρνείται να απελευθερώσει όσους είχαν καταδικαστεί με το στρατιωτικό νόμο.
Στις 24 Μαρτίου ξεκινά νέα απεργία, με το La Canadiense να συμμετέχει επίσης. Κηρύσσεται και πάλι στρατιωτικός νόμος. Τα στρατιωτικά σώματα γεμίζουν την πόλη και ανοίγουν πυρ εναντίον κάθε υπόπτου. Ξεκινούν απεργίες αλληλεγγύης και σε άλλες πόλεις.
Η αλληλεγγύη εξαπλώνεται σαν ντόμινο στη Βαλέντσια, τη Μαδρίτη, τη Λερίδα, την Κουρούνια και αλλού. Οι απεργοί είναι αποφασισμένοι. Τα αιτήματά τους αδιαπραγμάτευτα.
Τελικά τον Απρίλιο του 1919, η απεργία αυτή γίνεται η πιο επιτυχημένη στην ισπανική ιστορία, αφού αναγκάζει την ισπανική κυβέρνηση να θεσμοθετήσει το 8ωρο -η πρώτη κυβέρνηση στον κόσμο που θεσμοθετεί κάτι τέτοιο.