Είναι υπέρ των πολιτικών συνεργασιών ο Αρης Σπηλιωτόπουλος αλλά θεωρεί ότι η ΝΔ πρέπει να κάνει σαφείς τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές με το ΠΑΣΟΚ γιατί αλλιώςθα χάσουν όλοι μαζί.
Με τίτλο "Προγαμιαίο συμβόλαιο" με το ΠΑΣΟΚ, "διαζύγιο" με την πολιτική σταθερότητα..., ο βουλευτής της ΝΔ διατυπώνει τους φόβους του στο προσωπικό του ιστολόγιο. Γράφει συγκεκριμένα:
Εάν κάτι επισημοποίησαν οι Α.Σαμαράς και Ε.Βενιζέλος με την πρόσφατη προγραμματική συμφωνία, αυτό ήταν η μετάβαση της πολιτικής κουλτούρας της Ελλάδας από την μονοκομματική διαχείριση της εξουσίας του παρελθόντος στις συνεργασίες του μέλλοντος, από την εξαίρεση του χθες κάτω από ιδιαίτερες και δύσκολες συνθήκες στη συχνότητα των συνεργασιών του μέλλοντος.
Αυτό είναι κάτι που αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε και στην Ελλάδα. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά από τη γειτονική Ιταλία που η κουλτούρα της συνεργασίας αποτελεί τον κανόνα, ως την Αγγλία που κάτι τέτοιο φαντάζει τόσο απίθανο όσο και στην Ελλάδα λόγω της παράδοσης του δικομματισμού και της πολωτικής κοινοβουλευτικής παράδοσης. Ακόμα και η Γερμανία της νέας εποχής και της ηγεμονίας στην Ευρώπη, σήμερα αντιμετωπίζει την ανάγκη της μεγάλης συμφιλίωσης των Σοσιαλδημοκρατών με τους νικητές Χριστιανοδημοκράτες. Η μια χώρα μετά την άλλη υποκύπτει στον πειρασμό των ετερόκλιτων συμμαχιών και συνεργασιών με τις αντίπαλες ιδεολογικά και πολιτικά παρατάξεις.
Και αυτό συμβαίνει για τους εξής λόγους:
1. Η κρίση δοκιμάζει τις αντοχές του εκλογικού σώματος σε όλη την Ευρώπη. Ύφεση, ανισότητες, στερήσεις, περιθωριοποίηση των μεσαίων αστικών στρωμάτων οδηγούν σε αύξηση της οργής για το σύστημα και αυτό με τη σειρά του σπρώχνει τους πολίτες στα άκρα και σε ακρότητες. Συνεπώς το κοινό που έχει ακόμα πρόθυμα αυτιά στα μηνύματα των παραδοσιακών κομμάτων λιγοστεύει.
2. Μαζί με τους πολίτες που κλείνουν τα αυτιά τους, οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων που δεν κινούνται στα άκρα ή παρουσιάζονται ως αντισυστημικά ξεθωριάζουν. Οι διαφορές γίνονται πιο ισχνές και όσο ενισχύονται τα άκρα του πολιτικού συστήματος τόσο οι διαφοροποιήσεις μετατοπίζονται από το παραδοσιακό δίπολο δεξιά-αριστερά στο σημερινό συστημικά ή αντισυστημικά κόμματα.
3. Η ομογενοποίηση του πολιτικού λόγου στα κόμματα της διαχείρισης του υφιστάμενου συστήματος, οι μετατοπίσεις των πολιτών στα άκρα ωθούν και τα παραδοσιακά κόμματα να μετατοπίσουν τα όρια του πολυσυλλεκτικού τους χαρακτήρα για να επιβιώσουν. Και αυτό γίνεται αυτόματα. Αρκεί να γίνεται με στρατηγική και παραγωγή πολιτικής και όχι ευκαιριακά και αθροιστικά. Αν το τελευταίο επικρατήσει, τότε δεν θα αντέχει στο χρόνο και θα υποχωρήσει η πολυσυλλεκτικότητα παρασύροντας μαζί τα παραδοσιακά κόμματα, τις ιδεολογίες και ίσως τον αστικό κοινοβουλευτισμό.
Με άλλα λόγια είναι ώρα να ιδεολογικοποιήσουμε τον πολιτικό αγώνα. Είναι άλλο "αθροίζω δυνάμεις για να επιβιώσω" και άλλο έχω διακριτές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές με τον αντίπαλο μου αλλά αν χρειαστεί συνεργάζομαι μετεκλογικά και για αυτό από τώρα καλλιεργώ την κουλτούρα της σύνθεσης, της συναίνεσης και της συνεργασίας. Το εκλογικό σώμα χρειάζεται πολιτική κοινωνικοποίηση για να περάσει από την εποχή της φιλαθλοποίησης της πολιτικής, στην εποχή της σύνθεσης ιδεών και απόψεων για το καλό του τόπου. Αν μια τέτοια συνεργασία είναι προεκλογική, είναι σαφές πως γίνεται αθροιστικά για την επιβίωση των κομμάτων. Αν γίνει μετά τις εκλογές και αφού οι πολίτες έχουν ακούσει το διαφορετικό προγραμματικό και πολιτικό λόγο των κομμάτων και έχουν αποφασίσει, η όποια συνεργασία είναι για το εθνικό συμφέρον.
Συνεπώς δεν χωρούν σκέψεις για προγαμιαίο συμβόλαιο με το ΠΑΣΟΚ αλλά σκέψεις για προγραμματικές συζητήσεις αφού γίνουν σαφείς οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές της Δημοκρατικής Φιλελεύθερης παράταξης με τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Σοσιαλιστές. Αλλιώς αν εμφανιστεί ως προγαμιαίο με φωνές περί συνεργασιών ακόμα και προεκλογικά, τότε ας ετοιμαστούμε για διαζύγιο με την πολιτική σταθερότητα και την είσοδο σε περιοχή μεγάλων αναταράξεων...