Η κόντρα κρατάει από παλιά: φτάνει τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια πίσω, όταν ο Κώστας Γεωργουσόπουλος εξαπέλυε δριμύτατες επιθέσεις κατά του «ακατανόητου», «δήθεν», «υπερβολικά διανοούμενου» θεατρικού συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη, ο οποίος τιμάται αυτό το διάστημα από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
κ. Γεωργουσόπουλος είχε αναγάγει σε ακρογωνιαίους λίθους της νεότερης ελληνικής θεατρικής γραφής. Γιατί; Μα για έλλειψη «ελληνικότητας», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Διότι, ο Δημητριάδης δεν μπορούσε να ενσαρκώσει το πρότυπο του λαϊκού θεατρικού συγγραφέα τύπου Καμπανέλλη και Διαλεγμένου, τους οποίους ο
Εκτός τούτου, όμως, προκειμένου να εξηγήσει και να αποδομήσει την προτίμηση και την εκτίμηση των μεγάλων γαλλικών θεατρικών σκηνών προς το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη (έχει μεταφραστεί εκτενώς στα γαλλικά, ενώ το έργο του έχει ανέβει σε πλείστες σκηνές), ο κ. Γεωργουσόπουλος καταφέρθηκε προσφάτως με σχεδόν παραληρηματικό δημοσίευμά του στο... άγονο πολιτιστικά Παρίσι που δεν φτουράει μία μπροστά στη... γονιμότατη Ελλάδα, ούτε καν στην επαρχία της.
Συνοπτικά, ο Δημητριάδης είναι ένα «πυροτέχνημα» που θα σβήσει και οι Γάλλοι πολιτιστικά ενδεείς «ζήτουλες» που τρέφονται από τις σάρκες μη Γάλλων δημιουργών (ο εθνοκεντρισμός σε όλο του το μεγαλείο).
Φαίνεται πως τότε, όπως και τώρα, ο κύριος Γεωργουσόπουλος αγνοεί την έννοια «διαφορετικότητα», γράφοντας σε λίβελό του της 16ης Οκτωβρίου (enet.gr):
Η Γαλλία τα τελευταία σαράντα χρόνια έχει πάθει σχεδόν ολική έκλειψη πολιτιστική. Εως τότε στηριζόταν στους ξένους που έγραφαν γαλλικά και εμμέσως διά της φραγκοφονίας τόνωναν το κύρος της που είχε πλέον βυθιστεί. Πείτε ένα θεατρικό συγγραφέα, έναν πεζογράφο, ένα μεγάλο διεθνή συνθέτη, έναν κινηματογραφικό σκηνοθέτη που να ανέδειξαν ακραιφνώς Γάλλο.
Ο Ιονέσκο ήταν Ρουμάνος, ο Σεχαντέ Αλγερίνος, ο Αντάμοφ Ρώσος, ο Μπέκετ Ιρλανδός, ο Αραμπάλ Ισπανός, ο Ξενάκης Ελληνας, ο Μουστακί Ελληνας της Αιγύπτου. Οσο για τους φιλοσόφους, ο Παπαϊωάννου, ο Αξελός, ο Καστοριάδης Ελληνες, και για να λέμε και το δίκιο της άλλης πλευράς, ο Ζενέ πρώην κατάδικος. Ευδοκίμησαν οι Γάλλοι μονάχα σε κάτι αντικινήματα και θεωρίες... αντιφροϊδισμός, αναδόμηση, μεταμοντερνισμός και άλλα τέτοια τερτίπια της τελευταίας μόδας και νέας κοπής σάχλας. Οταν ο τελευταίος θεατρικός τους συγγραφέας ήταν ο Ανούιγ και ο Κολτές με το ζόρι συγγραφέας λίγων φιλολογικών πομφολύγων, μόνο η Ρεζά, εβραία, φτούρησε.
Αυτό κάνει τα τελευταία χρόνια η στείρα πλέον γαλλική πάλαι ποτέ πνευματική πρωτεύουσα της Ευρώπης, το Παρίσι. Γιατί η γαλλική επαρχία ούτε με κωμόπολη της Ελλάδας πολιτιστικά δεν συγκρίνεται. Οποια σανίδα σωτηρίας βρουν πεταμένη στο πέλαγος την καβαλάνε οι Γάλλοι, τη δανείζονται και μας την ξαναστέλνουν ως αντιδάνειο, πεσκέσι. Αυτό σήμερα ονομάζεται Δημήτρης Δημητριάδης. Ενα πυροτέχνημα.
μετά την πρωτοφανή επίθεση που δέχτηκε από τον Κώστα Γεωργουσόπουλο - συνέντευξη την οποία έδωσε στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη για λογαριασμό του ιστότοπου www.oanagnostis.gr - ο Δημήτρης Δημητριάδης αναφέρει: Στην πρώτη συνέντευξή του
-Στενοχωρηθήκατε , θυμώσατε με τη νέα επίθεση του Κ.Γεωργουσόπουλου;
«Και τα δυο. Ήταν σαν μια νεκροφάνεια. Δείχνει μια διανοητική πώρωση και συγχρόνως μια νοσηρή εμμονή προς ένα πρόσωπο που για τον Κ.Γ. εκπροσωπεί ό,τι χειρότερο μπορεί να υπάρξει για την Ελλάδα και το θέατρο το ελληνικό. Ήταν μια έκπληξη δυσάρεστη λόγω του γεγονότος ότι αυτός ο άνθρωπος παραμένει προσκολλημένος σε ό,τι υποστήριζε όλα αυτά τα χρόνια οδηγώντας στην έκπτωση και στον θάνατο του ελληνικού θεάτρου και του θεατρικού έργου, μέσω της τάσης να ταξινομηθεί και να μπει σε κανόνες το τι πρέπει να είναι ένα ελληνικό έργο» .
-Για ποιο ακριβώς λόγο επιμένουν κάποιοι άνθρωποι να μην σας αναγνωρίζουν;
«Γιατί το έργο μου από τη φύση και το χαρακτήρα του έχει μια άλλη κατεύθυνση από τη δραματουργία που κυριαρχούσε όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή, είναι ένα έργο που δεν αρμόζει με όλο αυτό τον ελληνοκεντρισμό που επιδιώκεται μέσα από τη δραματουργική γραφή . Αυτή η παρέκκλιση αφορά κι εμένα τον ίδιο ως άνθρωπο».
[...]
-Γιατί τα συγκεκριμένα τέσσερα έργα δεν είχαν ανεβεί ποτέ στην Ελλάδα;
« Έχει δημιουργηθεί όπως ξέρετε μια παγιωμένη κατάσταση, η οποία έχει επιβληθεί από κάποια κέντρα εξουσίας, που επέβαλαν μια κατεύθυνση δογματικά, φανατικά . Απέρριπταν οτιδήποτε θα ανέβαζε ακόμα και το νήμα του προβληματισμού. Ήθελαν να παραμείνουν όλα σε μια εντοπιότητα οικεία, εύκολη, προσβάσιμη, αναγνωρίσιμη. Κάτι που θέλανε να αναπαράγεται με αντικείμενο αναφοράς το σημερινό Έλληνα. Λες και ο σημερινός Έλληνας αποτελεί την πεμπτουσία του σύμπαντος κι όχι ο άνθρωπος ο ίδιος, δηλαδή, η ανθρώπινη οντότητα σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή που προκαλεί και όλες τις εξάρσεις- είτε πρόκειται για κείμενα σαν του Γεωργουσόπουλου είτε πρόκειται κυρίως για το γεγονός ότι το αφιέρωμα αυτό συμπίπτει με μια ιστορική στιγμή, πράγμα που με κάνει να αξιολογώ και να δέχομαι τις τρεις δεκαετίες ηθελημένου παραγκωνισμού που προηγήθηκαν».
Πηγές: www.enet.gr & www.oanagnostis.gr