Όταν βλέπεις την ψηλόλιγνη ευθυτενή σιλουέτα του να κατεβαίνει με τον γνώριμο άνετο, αέρινο, adagio βηματισμό του τα σκαλάκια της Δεξαμενής στο Κολωνάκι, άψογος όπως πάντα, διακριτικά εύθυμος και παιγνιώδης, ξέρεις ότι κάτι από την παλαιά αριστοκρατική τάξη των εστέτ κυρίων εξακολουθεί να επιβιώνει απτόητο από τη λαίλαπα των μηδενιστικών αθηναϊκών καιρών μας.
Η φωνή του επενδύει τα πρωινά της πόλης από τη θρυλική πλέον συχνότητα του ραδιοφωνικού σταθμού Εν Λευκώ – με φειδώ, όμως, γιατί σε μία εποχή πολυλογίας και πληθωρικής έκφρασης, τα λόγια και οι ήχοι οφείλουν είναι σαν τα έργα τέχνης ή τα περίτεχνα πιάτα: φειδωλά, υπαινικτικά, χαρακτηριζόμενα από μία αίσθηση ότι δεν μπορείς να τα έχεις όταν και όποτε τα θελήσεις.
«Είρων εκ φύσεως, ηθοποιός εξ ιδιοσυγκρασίας, συγγραφέας εξ ενστίκτου, καλόγουστος κλέφτης, με συμπτώματα αδυναμίας αφοσίωσης, απροθυμία ολοκλήρωσης και ανορεξία για απόψεις. Επίσης, η σοβαρότητα μου προκαλεί πλήξη, η σοβαροφάνεια μου προκαλεί γέλιο και οι επαγγελματίες κωμικοί μελαγχολία. Επίσης, μου συμβαίνει και κάτι άλλο: στεναχωριέμαι για κάτι που απόλεσα, χωρίς όμως να έχω κάνει κάτι για να το κρατήσω...», έχει δηλώσει με περίσσεια ναρκισσευόμενη κομψότητα για τον εαυτό του, συστηνόμενος άλλοτε στο κοινό των διαλέξεων TEDxTalks.
Απολιτικός μέχρι το κόκκαλο, λόγω ενστικτώδους γούστου και όχι λόγω συνειδητής πεποίθησης, ο Κωνσταντίνος Τζούμας έχει αναλάβει εδώ και χρόνια – όσα η φωνή του φτάνει μέσω ραδιοκυμάτων να γαργαλήσει τους λαβύρινθους των χιλιάδων άγνωστων αυτιών που θωπεύει κι ενίοτε διακορεύει καθημερινά – έναν ρόλο τόσο σημαντικό στην Αθηναίων Πολιτεία του 21ου αιώνα που η ίδια αυτή Πολιτεία θα όφειλε να τον ανακηρύξει σε «ζωντανό μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς», όσο κι αν ο ίδιος θα έφριττε στο άκουσμα της λέξης «Πολιτεία», πόσο μάλλον στο άκουσμα της λέξης «Μνημείο».
νής τέχνης του ζην, του προαγωγού μιας αστικής κουλτούρας και μιας ποιητικής πρακτικής της φαινομενικά «ασήμαντης» καθημερινότητας που εκτείνεται από την επίσκεψη στοι φούρνο της γειτονιάς και την απόλαυση μίας συζήτησης στα τραπεζάκια ενός καφέ, μέχρι τα καθίσματα της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών, τον πάνω όροφο του πριβέ «Salon de Bricolage» και τα καλλιτεχνικά δρώμενα σε κάποιο εγκαταλελειμμένο κτίριο του Μεταξουργείου.Ποιος είναι αυτός ο ρόλος; Εκείνος του νηφάλιου αφηγητή της καθημερι
