H συγγραφέας που μας έμαθε «πώς να μιλάμε στα παιδιά με έντιμο τρόπο», μας χάρισε κάποια από τα κλασικά πλέον παιδικά και εφηβικά βιβλία, από τον «Μεγάλο περίπατο του Πέτρου» και «Τα παπούτσια του Αννίβα» ως το «Κοντά στις ράγιες» και «Το καπλάνι της βιτρίνας», «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» όπως χαράχτηκε βαθιά μέσα μας, γιατί αυτό που ήταν το μυθιστόρημα, ήταν και η ζωή της ταυτοχρόνως.
Η Aλκη Ζέη επανέρχεται με το καινούργιο της μυθιστόρημα «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, και μας επιστρέφει το πιο πολύτιμο: την εποχή της νεότητας και των παιδικών της χρόνων. Μια εποχή δύσκολη, και Κατοχή και Δεκεμβριανά και ταυτοχρόνως ολόφωτη: με Σεβαστίκογλου, Κουν, Γκάτσο, Εμπειρίκο, Διδώ Σωτηρίου, Κώστα Αξελό, Μελίνα, Πλωρίτη, Μίμη Δεσποτίδη, Μποστ και όραμα.
«Κάθε συγγραφέας έχει έναν ειδικό λόγο που γράφει τη βιογραφία του. Εγώ την έγραψα για να μην πεθάνω και τη γράψει κανένας άλλος», δηλώνει σε συνέντευξή της στο Εθνος. Η αειθαλής συγγραφέας μιλάει και συγκρίνει τις δυο εποχές, αυτή που την ανέθρεψε και αυτή που ζει και βιώνουμε όλοι. Το «τώρα»:
«Δεν τη συγκρίνω εκείνη την εποχή με τη δική μας καθόλου! Δεν έχουν καμία σχέση οι δυο εποχές, δεν υπάρχει καμία σύγκριση! Ούτε πόλεμο έχουμε, ούτε Κατοχή, ούτε πείνα, ούτε χούντα! Είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη και η δική μας εποχή αλλά τελείως διαφορετική από κείνη! Και το λέω συνέχεια! Το επαναλαμβάνω αυτό κι όταν ακούω να λένε πως έχουμε χούντα και έχουμε Κατοχή, θυμώνω» λέει και στρέφει τα «βέλη» της προς τη Χρυσή Αυγή:
«Η πρώτη μας σκέψη και η πρώτη φροντίδα είναι το πώς θα απαλλαγούμε από τη Χρυσή Αυγή. Η πρώτη μας έννοια, ο φασισμός, πρέπει να είναι! Κι αυτό οφείλουμε να κάνουμε και όταν πηγαίνουμε στα σχολεία, να συζητάμε με τα παιδιά για τον φασισμό».