Οταν το cafe Clemente αντικατέστησε το θρυλικό Brazilian μετά την μεγάλη ανακαίνιση την δεκαετία του 2000 του μετοχικού ταμείου στρατού, οι παλιοί Αθηναίοι πίστεψαν ότι θα ξαναζήσουν κάτι από την παλιά δόξα του ιστορικού cafe.
Η ανακαίνιση του μετοχικού ταμείου υπήρξε πράγματι εντυπωσιακή, αναδεικνύοντας ένα μοναδικό κτίριο στο κέντρο της πόλης, θυμίζοντας έντονα αντίστοιχα σημεία από τις ευρωπαϊκές Μητροπόλεις. Λίγο πιο πάνω ξανά άνοιξε το καφενείο του Ζόναρς γωνία Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου άλλο ένα σύμβολο της μεταπολεμικής Αθήνας που προσπαθούσε να μιμηθεί το Παρίσι και το Μιλάνο.
Η πεζοδρόμηση της Βουκουρεστίου «εξανθρώπισε» το κομμάτι αυτό της Πόλης κάνοντας την πιο φιλική στο διαβάτη. Το Brazilian την δεκαετία του 60 και του 70 υπήρξε πόλος έλξης πολλών ποιητών και συγγραφέων που έπιναν εσπρέσο νοσταλγώντας το Παρίσι. Ο Οδυσσέας Ελύτης, Ο Νάνος Βαλαωρίτης και ο Κώστας Ταχτσής υπήρξαν φανατικοί θαμώνες του μυθικού αυτού Cafe. Ο τελευταίος μάλιστα ονόμασε την πρώτη και μοναδική ποιητική συλλογή του, πριν στραφεί στην πεζογραφία, «η Συμφωνία του Brazilian».
Κώστας Ταχτσής
Η ιδιοκτησία του Clemente έφτιαξε ένα πράγματι ωραίο και αισθητικό περιβάλλον, διατηρώντας τους γυάλινους πάγκους μπρος στην βιτρίνα για να πίνεις όρθιος το εσπρέσο, όμως δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει την ποιότητα του Brazilian. Τα θρυλικά κρουασάν (ειδικά εκείνα με την μαρμελάδα που έφερναν ίλιγγο στον ουρανίσκο) αντικαταστάθηκαν από κάτι που μόνο με γεύση δεν μοιάζει, ενώ ο εσπρέσο σχεδόν δεν πίνεται.
Μόνο οι τιμές πια προκαλούν ίλιγγο αφού ο εσπρέσο χρεώνεται χαριστικά λόγω κρίσης 4 ευρώ, όταν στο cafe greco στην Ρώμη κοστίζει μετά βίας 2 ευρώ.