H Πέννυ Μπαλτατζή είναι η τραγουδίστρια των Penny And The Swingin' Cats που έχει ανοίξει δρόμους swing στην Αθήνα. Δεν έχει μόνον μια υπέροχη φωνή αλλά και μεγάλη αγάπη για την μαγειρική και για τα ελληνικά προιόντα.
Γράφει η Πέννυ Μπαλτατζή στο The Food & Leisure Guide:
«Όταν ξυπνάω παίρνω το χαπάκι μου για τον θυρεοειδή, ανοίγω το PC για να δω τα mail μου και μετά φτιάχνω το πρωινό μου. Μερικές φορές πίνω γάλα με βρώμη και σταφίδες άλλες φορές πίνω γαλλικό Jacobs με πολύ γάλα και όταν έχω κουλουράκια λαδιού που τα φτιάχνω εγώ τρώω αυτά. Με βολεύει ο Jacobs γιατί όταν ξεμένω από καφέ υπάρχει σε όλα τα σούπερ μάρκετ.
Συνήθως γύρω στις 11 έχουμε πρόβες. Μου αρέσουν οι φούρνοι, έτσι μέχρι να πάω στην πρόβα μου θα περάσω από έναν για να πάρω ένα κουλούρι με σουσάμι ή ένα σταφιδόψωμο, να πιω έναν χυμό ή αν δεν πιω γάλα το πρωί να πάρω ένα. Αν πεινάω πολύ μπορεί να πάρω ένα σαντουιτσάκι. Είχα περάσει και τη φάση με τα Starbucks αλλά τώρα έγινα πιο παραδοσιακή.
Όταν γυρίσουμε θα μαγειρέψω - αν δεν το έχω κάνει από την προηγούμενη. Πρέπει να το κάνω συντονισμένα γιατί όταν θα φάμε πια η ώρα θα είναι 4-5 οπότε μετά δεν έχουμε πολύ χρόνο. Στις 7.30 θα πρέπει να είμαστε εκεί που τραγουδάμε γιατί εμείς στήνουμε και ήχο, οπότε μέχρι τότε θα κάνω κάποιες δουλίτσες στον υπολογιστή, θα επιλέξω τα ρούχα που θα φορέσω και θα φύγω.
Μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω γι' αυτό και ως επί το πλείστον τρώμε σπίτι, άντε να φάμε μια φορά την βδομάδα έξω. Aν έχουμε ραντεβού π.χ. και δεν προλαβαίνουμε καθόλου, τότε θα πάρω κάτι απ' έξω. Μας αρέσει πολύ το «Φασόλι» στην Καραγιώργης Σερβίας . Κάνουν και πειράματα δεν έχουν μόνο τα παραδοσιακά. Την τελευταία φορά έφαγα μια πολύ ωραία τάρτα με σολομό και μια πολύ ωραία μακαρονάδα με βότκα και σολομό. Εκνευρίζομαι με τα εστιατόρια που σερβίρουν ρύζι με πατάτες σαν συνοδευτικό. Το θεωρώ απαράδεκτο γιατί είναι το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις σε μια σχολή μαγειρικής ότι αυτά τα δυο δεν πάνε. Εκτιμώ να βλέπω καθαρά τραπέζια και πάγκους και βέβαια τις τουαλέτες! Από κει καταλαβαίνεις ένα μαγαζί: από το αν είναι καθαρά τα μέρη τα οποία θα φας και θα ακουμπήσεις.
Την αγάπη για την μαγειρική την έχω πάρει από την οικογένεια. Η μαμά μου όμως είναι πιο παραδοσιακή και δεν τολμά. Εγώ ψάχνομαι λίγο περισσότερο. Πειραματίζομαι αλλά πάντα προσπαθώ να έχω μια ισορροπημένη διατροφή, δηλαδή να τρώμε από όλα μέσα στη εβδομάδα. Τώρα έχω πράσα στο ψυγείο και το βράδυ πριν κοιμηθώ σκεφτόμουν τι να κάνω με τα πράσα...
Εγώ τα χρησιμοποιώ πολύ και μέσα στις σούπες. Αυτή τη φορά όμως σκέφτηκα: έχω ένα φύλλο τάρτας, θα πάρω στήθος κοτόπουλο, θα ανοίξω το φύλλο και θα βάλω κοτόπουλο και πράσο κα λίγο κρεμμυδάκι, τα οποία θα τα έχω σωτάρει και στεγνώσει από το τηγάνι χωρίς πολύ λάδι και μαζί με αυτό να βάλω τυρί Philadelphia. Αλλά θα το κάνω σε μικρές ταρτούλες. Θα δω τι θα βγει και θα σας ενημερώσω. Βέβαια η αγαπημένη μου τάρτα είναι η κλειστή τάρτα μανιταριών. Γίνεται με τρια διαφορετικά είδη μανιταριών Portobello, τα μικρά τα champion και πλευρώτους. Βάζω 4-5 σκελίδες σκόρδο στο τηγάνι και μαραίνω τα μανιτάρια, αυτά βγάζουν πολύ νερό και οι σκελίδες μπαίνουν ολόκληρες για να δώσουν άρωμα και μετά τις βγάζω. Απλώνω τη ζύμη πάνω σε μια φόρμα για τάρτα, βάζω τα μανιτάρια, πολύ μαϊντανό, τυριά κίτρινα όσο θέλουμε για να δέσει το μείγμα και μετά σκεπάζω από πάνω με την υπόλοιπη ζύμη. Κάνω τρύπες με ένα πιρούνι για να αναπνέει και την βάζω στον φούρνο. Την ίδια την έχω κάνει και ανοιχτή. Αντί να βάλω το φύλλο έχω βάλει μπεσαμέλ και μπορώ να πω ότι γίνεται πιο ωραία αλλά δεν είναι και το πιο ελαφρύ φαγητό του κόσμου.
Όλο το χειμώνα πέρσι έφτιαχνα μόνη μου ψωμί με λιναρόσπορο ή γλυκάνισο ή σουσάμι ή ηλιόσπορους. Ταλαιπωρήθηκα βέβαια, αλλά μετά πήρα ένα μίξερ της Kenwood και πλέον εγώ δεν ασχολούμαι σχεδόν καθόλου.
Μένω στην Ηλιούπολη και δίπλα μου είναι η λαϊκή με τα βιολογικά, έτσι τις περισσότερες Τετάρτες που γίνεται η λαϊκή είμαι εκεί και ψωνίζω. Προσπαθώ με την μικρή μου εμπειρία να επιλέξω αυτό που μπορεί να είναι πράγματι βιολογικό ή τουλάχιστον πιο φυσικά καλλιεργημένο: όταν δω λοιπόν ένα φρούτο π.χ. που είναι σκουληκοφαγωμένο λέω ίσως και να είναι εντάξει, γιατί τα σκουληκάκια και τα έντομα δεν πάνε τρόφιμα που έχουν φάρμακα. Επίσης τα επιλέγω και από το μέγεθος: προσπαθώ τα φρούτα και τα λαχανικά να είναι μικρά και όχι ογκώδη. Πήγαινα σε ένα σούπερ μάρκετ το οποίο λεγόταν Κοκόσης και δυστυχώς φέτος πουλήθηκε στον Βασιλόπουλο. Εδώ γειτονικά έχω Σκλαβενίτη και Μαρινόπουλο αλλά τον τελευταίο καιρό ψωνίζω προϊόντα με τη ετικέτα του Βασιλόπουλου που είναι ελληνικά.
Πάντα ψώνιζα ελληνικά αλλά ήμουν και πιο άνετη με την έννοια ότι, αν κάτι μου άρεσε το έπαιρνα ακόμα και αν δεν ήταν ελληνικό. Τώρα προσπαθώ 100% να είναι. Και επειδή έχω και μια φίλη που εργάζεται για το Βασιλόπουλο μου είπε ότι για π.χ. τα μακαρόνια με το σήμα ΑΒ είναι Melissa. Μου είπε ότι είναι όλα μάρκες ελληνικές. Πάει ο Βασιλόπουλος στις ελληνικές επιχειρήσεις τροφίμων και επειδή παίρνει τρόφιμα σε μεγάλες ποσότητες που δεν τα επιστρέφει αν του περισσέψουν ζητάει να βάλει πάνω την δική του φίρμα. Έτσι έχει ένα κέρδος και η Melissa, και ο Βασιλόπουλος γιατί τα παίρνει σε πολύ χαμηλή τιμή και ο πελάτης γιατί τα μακαρόνια κοστίζουν 0.30 € το πακέτο.
Από τα πιο ακριβά προϊόντα που αγοράζω είναι το γάλα. Επειδή έχω εμμονή θέλω να είναι καλό. Το συνδυάζω συνήθως με δημητριακά ή πολλές φορές με μπισκοτάκια Μιράντα Παπαδοπούλου. Παίρνω το ΕΒΟΛ που είναι εξαιρετικό αλλά και το Χιώτικο. Κατάλαβα ότι είναι καλό γιατί μετά από την τρίτη μέρα έπηξε μέσα στο ψυγείο. Έχει βγει και με μαστίχα και μανταρίνι, εγώ παίρνω και το σκέτο . Δυστυχώς ο Βασιλόπουλος δεν το φέρνει και το ψάχνω. Γάλα λοιπόν θα βρει κανείς πάντα στο ψυγείο μου όπως και τυρί Gouda ή οτιδήποτε σε κίτρινο τυρί, γιατί την φέτα δεν την τρώω -παίρνω καμιά φορά για τον καλό μου. Επίσης έχω πάντα πολλά λαχανικά, μαρμελάδες, γλυκά του κουταλιού που έχω φτιάξει. Είχα κάνει περγαμόντο και έχω ακόμα μέσα στο ψυγείο. Έχω αυγά και πάντα μαγιονέζα, κέτσαπ και μουστάρδα. Την μουστάρδα την βάζω με τις πατάτες στο φούρνο, την κέτσαπ την βάζω όταν φτιάχνω μπιφτέκια στο φούρνο και την μαγιονέζα την βάζω στην τονοσαλάτα. Προσθέτων στον τόνο, φρέσκο ξερό κρεμμυδάκι, μαϊντανό, λεμόνι, λίγη μουστάρδα και μαγιονέζα και γίνεται απίστευτο! Βέβαια είναι και συναισθηματικοί οι λόγοι που την φτιάχνω, επειδή την έφτιαχνε η γιαγιά μου. Είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τη γιαγιά μου και οι γευστικές αναμνήσεις που έχω από εκείνη πάντα με συγκινούν ιδιαίτερα όταν τις φτιάχνω και εγώ. Τα μπιφτέκια ατμού για π.χ. που μου έφτιαχνε δεν έχουν μέσα ούτε αυγά ούτε κρεμμύδι -εγώ βάζω- μόνο γάλα, δυόσμο, ψωμί και τον κιμά. Τίποτα άλλο. Είναι μαγεία. Θυμάμαι ότι η γιαγιά είχε ένα τσίγκινο ταψάκι από γλυκό ταψιού τα τοποθετούσε εκεί μέσα και έβαζε ένα πιάτο από πάνω για να τα ψήσει. Άλλο πιάτο είναι τα απλά τηγανιτά αυγά. Μου τα έκανε με βούτυρο και τα κάνω κι εγώ ακόμα έτσι. Αυτή η γεύση με πάει σ' εκείνη. Λίγο πριν την χάσω, δεν έτρωγε τίποτα και μια μέρα τη ρώτησα «τι θες να σου φτιάξω» και καθώς πήγαινα στην κουζίνα μου λέει «Πενούλα θα μου φτιάξεις αυγουλάκια;». Έπαθα πλάκα, γιατί κατάλαβα ότι γύρισαν οι ρόλοι. Αυτές οι στιγμές είναι χαραγμένες στην καρδιά και το μυαλό μου.
Για να αλλάξω λίγο κλίμα θα σας πάω μια βόλτα μέχρι την βεράντα μου. Εκεί έχω όλα μου τα μυρωδικά: λουίζα, δυόσμο, μέντα, φλαμούρι, βασιλικό, λεμονοθύμαρο, θυμάρι όλα βρίσκονται στην βεράντα σε ζαρτινιέρες. Όποτε χρειάζομαι κάποιο μυρωδικό κόβω λίγο από την γλάστρα και μοσχομυρίζει. Έχω και ξερά μυρωδικά βέβαια στο ντουλάπι μου μαζί με πολλά είδη τσαγιών, baking powder, βανίλιες αλλά και μακαρόνια, όσπρια, φάβα που μας αρέσει πολύ, φασόλια, γίγαντες, ρεβίθια και μαύρες ταλιατέλες από μελάνι σουπιάς γιατί φτιάχνω μια συνταγή με σολομό ούζο και κολοκυθάκια.
Αγαπώ το λευκό κρασί και κυρίως τα ελαφριά με φρουτώδη γεύση, τα μοσχοφίλερα αλλά και τα ροζέ. Αυτή τη στιγμή έχω ένα πάρα πολύ ωραίο Μπουτάρη στο σπίτι το οποίο είναι οικονομικό και αγαπημένο το Rose Demi Sec που είναι ελαφρώς γλυκό γιατί τα ξηρά με ενοχλούν. Γενικά το αλκοόλ δεν το σηκώνω. Πίνω λίγη μπύρα. Είχα δοκιμάσει την Dove μια μπύρα που φτιάχνεται σε μοναστήρια. Αλλά είναι δυνατή. Να σκεφτείτε είχα πιει δυο και μετά είχα ραντεβού για δουλειά και δεν μπορούσα να εστιάσω στα μάτια του ανθρώπου.
Όσο κι αν ακούγεται περίεργο όταν δεν παίζω με την μπάντα μου κάπου, δεν πάω για ποτό. Είμαι τόσα βράδια εκτός που δεν μου κάνει αίσθηση να βγω για ποτό. Προτιμώ να πάω μια βόλτα ή σε ένα σπίτι φιλικό. Αν πάω ωστόσο θα είναι κάτι πολύ χαλαρό που δεν έχει συνωστισμό στο See You στην Φρύνης στο Παγκράτι που είναι ένα μαγαζί που το ξέρω από το γυμνάσιο ή στο Tiki στο Κουκάκι γιατί φτιάχνει ο Αχιλλέας εκεί κοκτέιλ όσο ελαφριά του τα ζητήσω και θα τα ευχαριστηθώ πολύ.
Είμαι παράξενη με τα κρέατα. Τρώω κρέας αλλά δεν μπορώ να φάω εντόσθια και δεν μπορώ να βλέπω λίπη να κρέμονται... και να σαλεύουν! Και αν μου βάλεις μια μπριζόλα μπροστά και ένα πιάτο αρακά θα φάω αρακά. Λατρεύω όμως τα ψάρια. Τρώω τα πάντα.
Όταν φεύγουμε επαρχία να παίξουμε μουσική ψάχνουμε και ζητάμε να μας πούνε πάντα που θα φάμε καλά. Πηγαίνουμε σε μαγειρεία. Από ταξίδια που έχω κάνει επίσης στο εξωτερικό δεν θα ξεχάσω το πιάτο κροκοδείλου που έφαγα σε μια περιοχή έξω από το Sun City στην Nότια Αφρική. Το Sun City είναι μια τεχνητή πολιτεία με τεχνητή παραλία, με τεχνητό κύμα και τεχνητή άμμο. Όλα ήταν ψεύτικα. Εκτός από τον κροκόδειλο που ήταν αληθινός και νόστιμος. Είναι σαν κοτόπουλο, έχει κατάλευκο κρέας.
Θέλω να πω κάτι σε σχέση με τη μαγειρική. Το gourmet έχει γίνει μόδα. Εγώ δεν το βλέπω έτσι ακριβώς. Το βλέπω γκουρμέ μετά υγιεινής διατροφής. Τρώμε σωστά; Δοκιμάζουμε; Έχουμε χρώματα στο πιάτο μας; Γιατί όσο πιο πολλά χρώματα έχεις στο πιάτο σου τόσο πιο καλά τρέφεσαι. Αλήθεια δεν είναι;».