Αλμοδόβαρ μαινόμενος -Ο Ισπανός σκηνοθέτης κηρύσσει τον πόλεμο στην ισπανική κυβέρνηση

O «διεθνής» Ισπανός του σινεμά, Πέδρο Αλμοδόβαρ κηρύσσει πόλεμο στον υπουργό οικονομικών της συντηρητική κυβέρνηση του Λαϊκου Κόμματος για την αύξηση του φόρου προστιθέμενης αξίας στα κινηματογραφικά εισιτήρια, κάτι που κατά τον διάσημο auteur έχει απομακρύνει τον κόσμο από τις αίθουσες. Ο Αλμοδόβαρ κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι έχει ενεργοποιήσει σχέδιο εξόντωσης του ισπανικού σινεμά, καθώς η κόντρα των Ισπανών κινηματογραφιστών και του Λαϊκού Κόμματος χρονολογείται από την εποχή του πολέμου στο Ιράκ.Σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα infoLibre ο σκηνοθέτης ασκεί κριτική στον Κριστομπάλ Μοντόρο, επικεφαλής των οικονομικών της χώρας, καθώς η αύξηση του φόρο οδήγησε πολλές αίθουσες σε οριστικό κλείσιμο, με συνέπεια την απώλεια πολλών θέσεων εργασίας. Ο υπουργός από την πλευρά του, ανέφερε την προηγούμενη εβδομάδα ότι τα προβλήματα στο χώρο του κινηματογράφου, μέρος των οποίων είναι και η περικοπή ποσοστού της κρατικής χρηματοδότησης, έχουν να κάνουν με τη χαμηλή ποιότητα των εγχώριων ταινιών. Παρόλα αυτά δήλωνε ότι το σινεμά έχει την αμέριστη υποστήριξη της κυβέρνησης, καθώς πρόκειται για ένα τομέα που αφορά τόσο την οικονομική ανάπτυξη όσο και τον πολιτιστικό πλούτο της χώρας.«Κάποιος πρέπει να πει σε αυτόν τον υπουργό ότι ο φόρος των εισιτηρίων στη Γαλλία είναι 7%, στην Ιταλία 10% και στη Γερμανία 11% για να γίνει η σύγκριση με το δικό μας 21%» έγραψε ο σκηνοθέτης, που, σύμφωνα με τι περιοδικό Σινεμά, ισχυρίστηκε ότι η κόντρα ανάμεσα στους κυρίως αριστερής σκέψης Ισπανούς δημιουργούς και στο συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα καλά κρατεί από την εποχή του πολέμου στο Ιράκ: «Το 2003 οι κινηματογραφιστές διαμαρτυρήθηκαν για την κυβερνητική στήριξη στην Αμερική και το ισπανικό σινεμά ήταν μια ηχηρή φωνή κατά του πολέμου ... με αυτόν τον τρόπο “κέρδισε” την εχθρική αντιμετώπιση των επόμενων συντηρητικών κυβερνήσεων μέχρι σήμερα. Δεν έχει σημασία ηια τους πολιτικούς ότι το 90% του λαού της Ισπανίας τάχθηκε εναντίον του πολέμου και βγήκε στους δρόμους να διαδηλώσει» συμπληρώνει.«Αγνοώντας τη λαϊκή βούληση ο τότε πρωθυπουργός Αθνάρ ανέβηκε στο άρμα του πολέμου με προσωπική πρωτοβουλία, σέρνοντας μαζί του μια ολόκληρη χώρα. Μέχρι σήμερα εκείνο το “Όχι” των ανθρώπων του σινεμά έκανε το ισπανικό σινεμά μαύρο πρόβατο στα μάτια των κυβερνήσεων. Όλη αυτή η σύγκρουση, οι τωρινές περικοπές και η περιφρόνηση για το χώρο ξεκίνησε από εκείνο το “όχι” που όμως δεν το μετανιώνω ακόμα κι αν δε μείνει ανοιχτή ούτε μια κινηματογραφική αίθουσα στη χώρα».Η κρατική επιχορήγηση έχει μειωθεί στο μισό μέσα στα τελευταία τέσσερα χρόνια και οι περικοπές στον προϋπολογισμό της χτυπημένης από την κρίση Ισπανίας οδήγησαν τον τελευταίο χρόνο σε ακόμα ένα γενναίο «κούρεμα» της κρατικής βοήθειας προς τον κινηματογράφο κατά 15% τον τελευταίο χρόνο.Στο ίδιο άρθρο ο Αλμοδόβαρ υπερσαπίζεται το δικαίωμά του να μιλάει ανοιχτά για την πολιτική και να εκφράζει την άποψή του δημόσια, επικαλούμενος την ακτιβιστική δράση του Τζορτζ Κλούνεϊ στο Ντραφούρ και τις συναυλίες του Μπρους Σπρίνγκστιν υπέρ του Μπαράκ Ομπάμα.«Oταν ακούω στην τηλεόραση να λένε ότι οι άνθρωποι των τεχνών δεν πρέπει να εκφράζουν τις πολιτικές τους απόψεις ανατριχιάζω» έγραψε. «Δηλαδή δεν έχουμε το ίδιο δικαίωμα με οποιοδήποτε άλλο πολίτη να εκφέρουμε γνώμη; Η πολιτική διαμαρτυρία πρέπει να ερμηνεύεται ως ένα σημάδι της υγιούς λειτουργίας της δημοκρατίας» γράφει ο Αλμοδόβαρ, προσθέτοντας ότι «στο παρελθόν η Ισπανία γνώρισε αυταρχισμό και την επιβολή των ιδεών του ενός επάνω στις απόψεις των πολλών που καταδικάζονταν ως εγκλήματα», κάνοντας σαφή αναφορά στη δικτατορία του Φράνκο.Επισημαίνει ακόμα τη σημασία του κινηματογράφου στον κοινωνικό ιστό της χώρας και λέει χαρακτηριστικά: «Αν ο Μοντόρο διαβάσει αυτό το κείμενο – που δεν το φαντάζομαι- θα νομίζει μάλλον ότι είναι γραμμένο στα κινέζικα».Τον τελευταίο καιρό ο Πέδρο Αλμοδόβαρ έχει ταχθεί πολλές φορές στο πλευρό των πληττόμενων από την κρίση συμπατριωτών του κι έχει προειδοποιήσει για τη διόγκωση του λαϊκού αισθήματος δυσαρέσκειας, όσο η ύφεση βαθαίνει και το «φως στο τούνελ» μοιάζει ακόμα μακριά.