Οι Switchblade ξεκίνησαν τον μουσικό πειραματισμό τους κάπου στο 1998, εξερευνώντας πρώτα τα άγρια τοπία του noizerock και protoposthardcore ηχου. Στον πρώτο τους δίσκο, εκτός του ότι λέγονται όλα untitled, έχουν ακόμα κανονικά τραγούδια που περνούν από της φόρμες άγριων μουσικών εποχών. Από πρωτόλειο punk μέχρι σάπιο noizerock και σχεδόν grind εξάρσεις, οι Switchblade παρουσιάζουν έναν ήχο κοντά σε ήχους εταιριών όπως οι Neyrot, Amphetamine Reptile και άλλες, παρουσιάζοντας το δικό τους δράμα στην μουσική σκηνή των ’90s. Ο ομώνυμος δίσκος του 2001 αρχίζει να φανερώνει μια στροφή σε πιο ενεργειακή ημικυκλική riff-o-λογία και η τάση πειραματισμού περνάει σε μια πιο εξιδανικευμένη τροπολογία ηλεκτρικής δύναμης, νιώθοντας από πάνω σου τα σύννεφα να σε κυνηγάνε και πόρτες να κλείνουν απειλητικά χωρίς να τις έχει ακουμπήσει ανθρώπινο χέρι. Μια εντυπωσιακή ανάβαση στον κυκλικό συνεχές ήχο που μπορεί να σε βάλει στο τρικ της ενόρασης, χωρίς καν να έχεις πάρει απαγορευμένες ουσίες.
«Springtime apathy. Cold like an ancient sun . The reek of hasch and lust will tear your soul apart».
Το 2003 κυκλοφορεί ο ΟΓΚΟΛΙΘΟΣ που φέρνει απλώς τον τίτλο SWITCHBLADE. Οι τίτλοι των τραγουδιών είναι απλά η διάρκειά τους. Και είναι λογικό, γιατί σε αυτό το μαύρο ταξίδι μέσα στα χωροχρονικά στενά του ανθρώπινου λαβύρινθου δεν χρειάζονται τίτλοι, γιατί κανένα μυαλό δεν μπορεί να εξηγήσει επακριβώς την λήθη, την πτώση, την απελπισία ολόκληρου του ανθρώπινου οικοδομήματος, που άλλοτε πέφτει στης φλόγες, άλλοτε σκαμπανεβάζει την μοίρα του σε ανθρώπινα συναισθήματα και άλλοτε γελάει χαιρέκακα με την τροπή των πραγμάτων και των καταστάσεων.
Το καταπληκτικό minimal artwork αντανακλά περήφανα την δύναμη των χορδών που τρέμουν κάτω από τον συναισθηματικό βούρκο. Ο δίσκος χωρίς καν λόγια (instrumental) σε κάνει να βουτήξεις επικίνδυνα σε βαθιά νερά που δεν ήξερες καν ότι υπήρχαν. Σκοτεινό, κυκλοθυμικό, διεστραμμένο, ένας φοβισμένος εφιάλτης που φοβήθηκε από κάτι άλλο. Επιχειρείστε να ακούσετε το δίσκο και θα εκπλαγείτε από το πόσο ξένος μπορείς να νιώσεις, στα αυλάκια αυτού του βινιλίου, έστω και αν έχεις 3.000 βινίλια στο σπίτι σου.
Το 2006 και το 2009 η σπείρα μπαίνει ακόμα στο σκοτάδι και ακόμα πιο βαθιά. Οι δυο ομώνυμοι δίσκοι [το πόνημα του 2006 αποτελείται από δυο μόνο τραγούδια] σε αφήνουν μέσα στον βούρκο, με ακόμα πιο μινιμαλιστικές φόρμες τραγωδίας να αναπνέουν μέσα στο αυτί σου.
Το 2009 η απόγνωση κυριαρχεί σε έναν δίσκο που θα σας βάλει να φάτε τα άντερά σας, αν έχετε την διάθεση να διασχίσετε την ιστορία του. Και η ιστορία συνεχίζει και συνεχίζει, και συνεχίζει…
Ηλίας Αποστολάκης
loste1980@gmail.com
towardthedarkfuneral.tumbr.com