Πώς καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι στο χιπστερικό Μπρούκλιν; Όταν ξαφνικά κοιτάξεις γύρω σου και συνειδητοποιήσεις ότι περιβάλλεσαι από τύπους που μοιάζουν με ξυλοκόπους και αγρότες του 19ου αιώνα...
Τι σημαίνει στιλιστικά αυτό; Πολύ απλά: πλούσιο μακρύ μούσι, ύφος επιμελημένης απάθειας και ποζάτης αδιαφορίας, φροντισμένη κώμη, καρό φανελένιο πουκάμισο και vintage εργασιακά μποτάκια... α, και να περιδιαβαίνεις τους δρόμους της συνοικίας Γουίλιαμσμπεργκ πάνω σε μονοτάχυτο/single speed πρώην αγωνιστικό ποδήλατο, κατά προτίμηση customized.
Τόσο απλά είναι τα πράγματα για τον Χένρι Χάλφορντ των New York Times ή τουλάχιστον τόσο απλά νόμιζε πως ήταν έως ότου επιχείρησε να διεισδύσει στα ενδότερα της χίπστερ κουλτούρας για να αντιληφθεί ότι η bohemian στάση ζωής δεν είναι απλά μία ενδυματολογική μόδα, αλλά ένας ολόκληρος τρόπος ζωής που εκτείνεται και αγγίζει όλα τα επίπεδα της καθημερινής διαβίωσης από το φαγητό μέχρι τον ύπνο.
Πρώτα απ' όλα, οι πραγματικοί boho hipsters δεν ενδιαφέρονται καν να δείχνουν ποζάτα απαθείς. Ή μάλλον είναι τόσο απαθείς που ακόμη και η ίδια η απάθεια τους αφήνει αδιάφορους! Ζουν σε έναν κόσμο όπου ούτε η μόδα, ούτε οι τάσεις ούτε τίποτα δεν μπορεί να τους βγάλει από το αισθητικό σύμπαν τους, το οποίο διαπνέεται από μία λατρεία προς το παλιό, το χρησιμοποιημένο, το vintage, το γνήσιο...
Έχουν μία βαθύτερη αίσθηση του design πέρα από τα στενά όρια της εντυπωσιακής ντιζαϊνιάς και των ψυχρών υλικών. Για εκείνους τα αντικείμενα έχουν μία δική τους ζωή και ιστορία, εξ ου και η ροπή τους προς τα ζεστά ζωντανά υλικά: το ξύλο, τα υφάσματα, το δέρμα...
Οι χίπστερς δεν θυσιάζουν την αισθητική στο βωμό της λειτουργικότητας: τα παλιά αντικείμενα μπορούν μεν να υπολείπονται σε αποτελεσματικότητα, αλλά προσδίδουν στη χρήση τους την αίσθηση μιας ξεχωριστής εμπειρίας που έχει τους δικούς της ρυθμούς και χρόνους: υπάρχει πάντα το αυτοκίνητο για την εύκολη και ταχεία μετάβαση. Οι χίπστερς όμως θα προτιμούν πάντοτε το ποδήλατο: άλλοι χρόνοι, άλλοι ρυθμοί, άλλου τύπου εμπειρία μετάβασης, φιλική προς τις αισθήσεις του αναβάτη.
Επιπλέον, οι χίπστερς διακρίνονται για την ποικιλομορφία που χαρακτηρίζει τις καθημερινές δραστηριότητές τους: ένας χίπστερ μπορεί κάλλιστα να εργάζεται την ημέρα σε ξυλουργείο και το βράδυ να ασχολείται με το επιχειρηματικό πρότζεκτ που έχει στα σκαριά (τα περίφημα start-ups).
Είναι κάποιος που ζει στο τώρα χωρίς όμως να εκχωρεί όλη του την ύπαρξη στα κελεύσματα της σύγχρονης εποχής: δεν θα τρέξει να πάρει το τελευταίο iPad, το τελευταίο μοντέλο της Lexus ή το επόμενο ζευγάρι Λουμπουτέν, αν πρόκειται για γυναίκα χίπστερ. Θα προτιμήσει έναν χρωματιστό iMac των αρχών του 2000, αργό μεν, αλλά με κάποιες παρεμβάσεις επαρκέστατο για την πραγματοποίηση του εκάστοτε task.
O αληθινός χίπστερ είναι ένας φιλοσοφημένος χίπι του 21ου αιώνα, φετιχιστής με το «παλιό και καλό» ο οποίος, σε αντίθεση με τον πρώτο, πλένεται, λούζει τα μαλλιά του και υπηρετεί όσο το δυνατόν λιγότερο το αναρχο-καπιταλιστικό σύστημα, με το νου πάντα στραμμένο στις εναλλακτικές διαδρομές πέραν της πεπατημένης.
Ό,τι δηλαδή ακριβώς δεν είναι όλες αυτές οι ορδές των στιλάτων εικοσάρηδων με τα κοκκάλινα γυαλιά που γεμίζουν τα καφέ και τις πλατείες της δικής μας Αθήνας προσέχοντας τι φοράει ο ένας κι ο άλλος.
Άλλωστε, οι αληθινοί boho απαξιούν να πάνε σε καφέ. Τον πίνουν στην αυλή τους, για να μην πούμε ότι τον παρασκευάζουν μόνοι τους!