Ενα επάγγελμα που ξεθωριάζει στο χρόνο, στην Ιταλία, αυτό του ακονιστή, περιγράφει η δημοσιογράφος της New York Times η οποία προσπαθεί να καταλάβει γιατί ενώ υπάρχει ανεργία οι νέοι είναι απρόθυμοι να δουλέψουν.
Ο 75χρονος Ιταλός Κάρμινε Μαϊνέλα είναι ακονιστής από το 1955, όταν έφτασε στη Ρώμη ακολουθώντας τα βήματα πολλών φτωχών Ιταλών από την επαρχία, που έψαχναν ευκαιρίες στην πρωτεύουσα.
Οι ακονιστές παραδοσιακά περιφέρονταν στις γειτονιές με ποδήλατα ή μηχανές και τον τροχό τους για να ακονίζουν τα μαχαίρια και άλλα αιχμηρά αντικείμενα. Η έλευσή τους συνοδευόταν από μία ηχογραφημένη ανακοίνωση: «Ο ακονιστής έφτασε. Ακονίζουμε μαχαίρια, ψαλίδια». Ο Μαϊνέλα, ωστόσο, ποτέ δεν υιοθέτησε αυτή την τακτική. «Δεν χρειάζομαι δημοσιότητα. Εάν οι άνθρωποι είναι ευχαριστημένοι με τη δουλειά σου, επιστρέφουν», ισχυρίζεται. Δεδομένης της αναπηρίας του, αφού έχει χάσει το χέρι του, επέλεξε ως μέσο μεταφοράς ένα φορτηγό, όπου μπορεί να εργάζεται παντός καιρού.
Ο Μαϊνέλα είναι από τους τελευταίους του επαγγέλματος. Οι πελάτες του με την πάροδο του χρόνου μειώνονται, λόγω των οικονομικών συνθηκών αλλά και της αλλαγής στις αγοραστικές συνήθειες. «Η σημερινή κοινωνία σπαταλά», λέει χαρακτηριστικά. «Χρησιμοποιείς κάτι και μετά το πετάς», συμπληρώνει. Τα εστιατόρια πλέον προσλαμβάνουν υπηρεσίες που ανανεώνουν τον εξοπλισμό τους κάθε λίγες εβδομάδες. Η σταθερή πελατεία του ηλικιωμένου ακονιστή τον προτιμά στη βάση μιας φιλίας πολλών ετών. Η τιμή για τις υπηρεσίες του δεν είναι προκαθορισμένη. Μπορεί να πάρει ένα ευρώ από τον ένα, ενάμιση από άλλον. Στο παρελθόν, η εργασία του συντηρούσε επαρκώς αυτόν και την οικογένειά του.
Ο ίδιος, ωστόσο δεν βλέπει λαμπρό μέλλον για το επάγγελμα του ακονιστή. Η απασχόληση αυτή δεν προξενεί το ενδιαφέρον των νεαρών ατόμων. Ακόμη και οι γιοι του έχουν επιλέξει να ασχοληθούν με άλλους τομείς. «Από τη μία δεν υπάρχει δουλειά και από την άλλη οι άνθρωποι δεν θέλουν να κάνουν ταπεινές δουλειές, θέλουν κάτι ευκολότερο και πιο καθαρό», σχολιάζει.
Η ιταλική κυβέρνηση, όμως με την αύξηση της ανεργίας επιδοτεί προγράμματα που διδάσκουν μία τέχνη σε όσους το επιθυμούν. Την ίδια στιγμή οι νέοι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται διαφορετικά τη χειρωνακτική εργασία. Αν και οι προηγούμενες γενιές Ιταλών επέλεγαν κυρίως την ανώτατη εκπαίδευση, οι νεότεροι συχνά παρακολουθούν προγράμματα για να μάθουν μία τέχνη.
Της Elisabetta Povoledo/THE NEW YORK TIMES από την Καθημερινή