Περισσότερο από μισό αιώνα μετά το θάνατό του, οι επιστήμονες ακόμη ερευνούν με σκοπό να αποκαλύψουν τα μυστικά της ιδιοφυΐας του Άλμπερτ Αϊνστάιν.
Σχεδόν αμέσως μετά την τελευταία του πνοή το 1955, ο εγκέφαλος του διάσημου φυσικού αφαιρέθηκε από το κρανίο του, κόπηκε και κομμάτια και φωτογραφήθηκε προκειμένου να μελετηθεί από τον παθολόγο Τόμας Χάρβεϊ, ο οποίος διενήργησε την αυτοψία.
Κι ενώ ο Χάρβεϊ δεν είχε επίσημη άδεια να προχωρήσει σε μία τέτοια κίνηση, όχι μόνο το έκανε αλλά επιπλέον διαφύλαξε το υλικό στο υπόγειό του σπιτιού του επί δεκαετίες, δίνοντας σήμερα την ευκαιρία στους επιστήμονες να ανακαλύψουν τι είναι αυτό που κάνει τον εγκέφαλο μιας ιδιοφυΐας τόσο ξεχωριστό.
Στο πλαίσιο λοιπόν νέας μελέτης, ερευνητές από το East China Normal University στην Σαγκάη και το Florida State University μελέτησαν λεπτομερειακά 14 πρόσφατα ευρεθείσες φωτογραφίες του εγκεφάλου του Αϊνστάιν και συνέκριναν τις δέσμες ινών που συνδέουν το δεξί με το αριστερό ημισφαίριο με εκείνες κανονικών καθημερινών ατόμων ηλικίας 70-70 ετών, δεδομένου ότι όταν πέθανε, ο μεγάλος φυσικός βρισκόταν στο 76ο έτος του.
Επίσης, μελέτησαν τους εγκεφάλους επιπλέον 52 ανδρών μεταξύ 24 και 30 ετών, δηλαδή σε εκείνο το ηλικιακό επίπεδο κατά το οποίο ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει στις περισσότερες περιπτώσεις φτάσει στο μέγιστο βάρος του, αλλά και κατά το οποίο ο Αϊνστάιν διένυε τη χρυσή του περίοδο.
Αυτό που βρήκαν ήταν ότι οι δέσμες ινών του εγκεφάλου του ήταν σε πολλές υπο-περιοχές πιο παχιές, πράγμα που υποδεικνύει καλύτερη συνδεσιμότητα μεταξύ των μερών του εγκεφάλου σε σχέση με τους περισσότερους ανθρώπους.
Και παρ' όλο που η ευφυΐα ενός ανθρώπου δεν μπορεί να εξηγηθεί πλήρως από μία τέτοια μεμονωμένη διαπίστωση, ωστόσο τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι οι εξαιρετικές γνωσιακές ικανότητες του Άινσταϊν σε μεγάλο βαθμό οφείλονταν στις περισσότερο εξελιγμένες επικοινωνιακές οδούς ανάμεσα σε μερικά τουλάχιστον μέρη των δύο ημισφαρίων του εγκεφάλου του.
Ωστόσο, η ποιότητα των φωτογραφιών δεν επιτρέπει την περαιτέρω εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων.
Η μελέτη δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Brain.