Τα μέλη, και ιδιαίτερα οι «αρχηγοί», της Χρυσής Αυγής είναι αξιομίσητα άτομα – φαιδροί τύποι, ακραία ανάγωγοι, σαφώς ψυχωσικοί, δυνάμει εγκληματίες, γράφει η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου στο protagon, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Αργησαν τριάντα χρόνια
«Η κυβέρνηση και οι θεσμοί –Δικαιοσύνη, αστυνομία, μέσα ενημέρωσης- σημείωσαν καθυστέρηση τριάντα χρόνων στο ζήτημα της Χρυσής Αυγής (το έχουμε πει πολλές φορές, το λέμε ακόμα μία). Ήδη από το 1980 η ΧΑ έπρεπε να παρακολουθείται για ενδεχόμενες παραβιάσεις των νόμων και του συντάγματος. Εξυπακούεται ότι στο κλίμα γενικευμένης χαλαρότητας, αν όχι ανομίας –εν μέσω του χορού αναρχικών, αναρχοφασιστών και αριστερής τρομοκρατίας- μια τέτοια παρακολούθηση ήταν μάλλον απίθανη. Όσο για τους δημοσιογράφους, λιγοστοί ασχολούνται με το ρεπορτάζ δρόμου: οι περισσότεροι κάνουν ρεπορτάζ υπουργείων. Το αποτέλεσμα είναι να διολισθαίνουν τα κοινωνικά φαινόμενα και να βρισκόμαστε ως δημοσιογράφοι και ως πολίτες μπροστά σε αλλεπάλληλες εκπλήξεις, συνήθως δυσάρεστες» αναφέρει στο άρθρο της.
Εδώ τίθενται τα εξής ζητήματα: πρώτον, η ανοχή και η όχι σπάνια ερωτοτροπία κυβερνητικών παραγόντων, αστυνομικών και δημοσιογράφων με τη ΧΑ, μετατράπηκε, εν μια νυκτί, σε υπερβάλλοντα ζήλο εναντίον της. Ιδιαίτερα οι δημοσιογράφοι που ευθύνονται για την άνοδο της ναζιστικής συμμορίας ξέχασαν την αήθη συμπεριφορά τους –κυρίως επειδή επιθυμούν να την ξεχάσουμε εμείς- και προσχώρησαν εύθυμα με το μέρος των καινούργιων νικητών, του Νόμου και της Τάξης. Αλλά το κακό έχει γίνει και δεν ξεγίνεται τόσο εύκολα.
Και τονίζει η συγγραφέας για το λεγόμενο «λαϊκό αίσθημα»:
Πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή το «αντιφασιστικό» κίνημα στους δρόμους είναι, για μια ακόμα φορά, λανθασμένη αντιμετώπιση. Τα αντανακλαστικά του δρόμου αποτελούν μέρος της πολιτικής μας κουλτούρας η οποία βασίζεται στο λεγόμενο «λαϊκό αίσθημα» - αλλά το «λαϊκό αίσθημα» δεν μπορεί να ρυθμίζει τις εξελίξεις. Το «λαϊκό αίσθημα» ενίσχυσε τη ΧΑ: είναι τα εξαθλιωμένα χαμηλά στρώματα και οι παροιμιώδεις μικροαστοί που χειροκροτούν μορφές δημόσιας συμπεριφοράς σαν εκείνες του κ. Κασιδιάρη και του κ. Παναγιώταρου. Και παρότι ο κ. Κασιδιάρης και οι λοιποί πάσχουν από σοβαρές ψυχικές διαταραχές, παρότι είναι άσχημοι, ανόητοι και άκρως αντιπαθητικοί, το στοίχημα δεν είναι ο εγκλεισμός για ψυχικές διαταραχές και βίαιες προθέσεις αλλά ο πολιτικός θάνατος.
Το κεντρικό πρόβλημα δεν είναι λοιπόν η ποινική αντιμετώπιση της ΧΑ, μολονότι, θα το επαναλάβω, αποτελεί απαραίτητη διαδικασία. Το κεντρικό πρόβλημα είναι η πολιτική της εκμηδένιση, η στροφή της ελληνικής κοινωνίας από το μίσος στη μετριοπάθεια και την αλληλεγγύη, καταλήγει. Αρθρο στο protagon.gr