Άρθρο με το οποίο επιχειρείται ένας παραλληλισμός των δεδομένων στην Ελλάδα με την κατάσταση στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης πριν από την επικράτηση του Χίτλερ φιλοξενεί η βρετανική εφημερίδα Times.
Ο συντάκτης Μπεν Μακιντάιρ γράφει ότι με τις προειδοποιητικές δηλώσεις του ο Αντώνης Σαμαράς έχει επιβεβαιώσει τον παραλληλισμό, σημειώνοντας ότι η κοινωνική συνοχή απειλείται από την αυξανόμενη ανεργία «όπως την εποχή του τέλους της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στη Γερμανία».
Αναφέρεται ότι ένα χρόνο μετά από αυτή τη δραματική δήλωση από τον πρωθυπουργό, το ελληνικό κράτος προέβη στην καταπολέμηση της πιο προφανούς εκδήλωσης αυτής της πρόκλησης, με τις συλλήψεις στελεχών και οπαδών της Χρυσής Αυγής.
Στη συνέχεια ο αρθρογράφος σημειώνει ότι μπορεί η Χρυσή Αυγή να μην απολαμβάνει τη μετεωρική άνοδο των Ναζιστών του Χίτλερ και ο ηγέτης της να στερείται προσωπικού χαρίσματος, όμως σχολιάζει ότι η ηχώ της Βαϊμάρης γίνεται δυνατότερη όταν οι οπαδοί φωνάζουν στο Ν. Μιχαλολιάκο κατά την προσαγωγή του στο δικαστήριο, το διασκευασμένο ναζιστικό σύνθημα που τους χαρακτηρίζει «Αίμα, Τιμή, Χρυσή Αυγή».
«Πολλοί από τους παράγοντες που διέλυσαν τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης διαφαίνονται και στην Ελλάδα: μαζική ανεργία, πολιτική παράλυση, φτώχεια που εξαπλώνεται, κοινωνική αναστάτωση, αυξανόμενη εγκληματική βία και αχαλίνωτη διαφθορά, διαποτισμένη με μια οξεία αίσθηση εθνικής ταπείνωσης», σημειώνει ο αρθρογράφος. «Όπως και στη Βαϊμάρη της Γερμανίας, η ρατσιστική αντι-μεταναστευτική ακροδεξιά στην Ελλάδα αναδύθηκε πάνω σε αυτό το χάος με εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα. Όπως και στη Βαϊμάρη της Γερμανίας, οι εξτρεμιστές της ακροδεξιάς βρήκαν στήριξη στην αστυνομία και στις στρατιωτικές δυνάμεις. Σύμφωνα με κάποιες έρευνες, σχεδόν η μισή ελληνική αστυνομία στηρίζει τη Χρυσή Αυγή, προσθέτει ο Μπεν Μακιντάιρ, επισημαίνοντας και το πρόσφατο γεγονός της ανάρτησης «περί πραξικοπήματος» σε ιστοσελίδα εφέδρων αξιωματικών.
Ο αρθρογράφος εν συνεχεία συμπεραίνει ότι εάν η κατάσταση στην Ελλάδα προσφέρει «ενοχλητικούς» παραλληλισμούς με την περίπτωση της Βαϊμάρης στη Γερμανία, η αναλογία αυτή μπορεί να προσφέρει και τρόπους καταπολέμησης της ανόδου του φασισμού. Ωστόσο, ο αρθρογράφος αναφέρει ότι υπήρξαν ενδείξεις προθυμίας ορισμένων από τη μετριοπαθή δεξιά να έρθουν σε συμφωνία με τη Χρυσή Αυγή, καθώς και ότι το κράτος έκανε τα στραβά μάτια σε περιπτώσεις επιθέσεων κατά μεταναστών, μελών μειονοτήτων και πολιτικών αντιπάλων. «Αντί να προσπαθήσει να απαγορεύσει το κόμμα, η κυβέρνηση κατηγορεί τους εξτρεμιστές για συμμετοχή τους σε βίαιη εγκληματική οργάνωση», συνεχίζει το άρθρο, προσθέτοντας ότι «η σύλληψη του Νίκου Μιχαλολιάκου, ως του πρώτου νόμιμα εκλεγμένου αρχηγού κόμματος που προφυλακίζεται από την πτώση της δικτατορίας, έχει αυξήσει την πολιτική διακύβευση (...) και εάν τελικά ελευθερωθεί ή γλιτώσει με μικρή ποινή, δημιουργείται ένα άλλο βαθιά ανησυχητικό ιστορικό προηγούμενο». Αναφέρεται ότι αντίθετα αν καταδειχθεί η σχέση της Χρυσής Αυγής με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ίσως το ακροδεξιό κόμμα καταστραφεί.
Τέλος, συγκρίνοντας την περίπτωση Μιχαλολιάκου με τη δίκη του Χίτλερ το 1924 για την απόπειρα πραξικοπήματος, το άρθρο καταλήγει υπογραμμίζοντας ότι μια επιτυχημένη δίωξη της Χρυσής Αυγής μπορεί να προστατεύσει τη δημοκρατία, αλλά αντίθετα μια αποτυχία μπορεί να θέσει τη δημοκρατία σε πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο. «Ο κ. Μιχαλολιάκος δε θα καθίσει άεργος στη φυλακή. Εάν η ιστορία αποτελεί τον οδηγό, θα γράφει τον απολογισμό του Αγώνα του», όπως έκανε και ο Χίτλερ ενόσω ήταν στη φυλακή.