Στα tags του άρθρου, δηλαδή στις αντιπροσωπευτικές λέξεις-κλειδιά που συνοψίζουν το περιεχόμενό του, υπάρχουν δύο μονάχα λέξεις: fascism και Greece. Φασισμός και Ελλάδα. Δύο λέξεις που στον ξένο ηλεκτρονικό και έντυπο Τύπο έχουν καταντήσει πλέον συνώνυμες (άντε να προσθέσουμε και μία τρίτη: austerity, ελληνιστί λιτότητα-κρίση).
Αυτή είναι η εντύπωση που αποκομίζει ο ξένος αναγνώστης για την Ελλάδα και δικαίως, δεδομένων των εικόνων που η ίδια αποστέλλει προς τα έξω.
Πέρα από τους μεγάλους ειδησεογραφικούς δικτυακούς τόπους (BBC, Reuters, CNBC και άλλα), «ψαγμένα» sites και blogs με υπολογίσιμη αναγνωσιμότητα από σκεπτόμενους επισκέπτες, τα οποία δεν μεταφέρουν απλώς είδηση, αλλά προσπαθούν να σταθούν κριτικά και διακριτικά απέναντι στο ελληνικό φαινόμενο των τελευταίων ετών σκιαγραφούν το ένα μετά το άλλο το προφίλ των Ελλήνων φασιστών με προεξάρχοντα τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι πρόσφατο άρθρο στο London Review of Books όπου, έπειτα από εκτενή αναφορά των βιογραφικών στοιχείων του προφυλακισμένου Μιχαλολιάκου, ο γράφων καταλήγει αναφέροντας:
«Σε λόγο του το 2012, ο Μιχαλολιάκος δήλωσε την απέχθεια που νιώθει εντός της ελληνικής βουλής. Παρέμεινε ωστόσο εκεί, ενώ λίγο πριν τη σύλληψή του επεχείρησε να ανοίξει την πόρτα συνεργασίας με το κόμμα της ΝΔ, διατεινόμενος ότι θα μπορούσαν να εργαστούν από κοινού. "Δεν είμαι ναζί", δήλωνε χθες ενώπιον του ανακριτή, αρνούμενος όλες τις κατηγορίες εναντίον του. Έξω από το δικαστήριο, οι οπαδοί του φώναζαν: "Αίμα, Τιμή, Χρυσή Αυγή". Μα πραγματικά τον πιστεύει κανείς;».
Υστερόγραφο: κάτι που παραλείπεται στο άρθρο προς επίρρωση της διερώτησής του είναι ο χαιρετισμός που απηύθηνε ο ίδιος εξερχόμενος του δικαστηρίου: «Ζήτω η Νίκη» ή στη ναζιστική «γλώσσα» του: «Sieg Heil»...