Σε σημαντικές αποκαλύψεις προέβη το πρώην μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Λορέντζο Μπίνι Σμάγκι, για τις προθέσεις της Γερμανίας στη διάρκεια των δραματικών διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα.
Μιλώντας στην εφημερίδα «Καθημερινή» ο κ. Σμάγκι που παρέμεινε στο θώκο από το 2005 έως το 2011 τόνισε ότι η γερμανική κυβέρνηση είχε εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο ενός Grexit ιδιαίτερα μετά την ανακοίνωση του, πρώην πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, για δημοψήφισμα.
«Η ΕΚΤ παρείχε σταθερά ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες και θα συνέχιζε να το κάνει έως ότου αποφάσιζαν διαφορετικά οι πολιτικές αρχές. Η γερμανική κυβέρνηση όντως εξέταζε την πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας, ιδιαίτερα μετά την προκήρυξη δημοψηφίσματος από τον Ελληνα πρωθυπουργό και εξαιτίας της συνεχούς απόπειρας επαναδιαπραγμάτευσης των όρων του δανεισμού από την Ελλάδα» δηλώνει ο Σμάγκι προσθέτοντας ότι η ΕΚΤ δεν εξέτασε ποτέ αυτή την προοπτική.
Κληθείς ωστόσο να απαντήσει στο γιατί και το πότε εγκαταλείφθηκε η ιδέα για την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ανέφερε: «Συνειδητοποίησαν ότι κάτι τέτοιο θα επιδρούσε ιδιαίτερα αρνητικά σε πολιτικό επίπεδο για τη Γερμανία και τον ρόλο της στην Ευρώπη - ότι, δικαίως ή αδίκως, θα εθεωρείτο εκείνη υπεύθυνη για την έξωση της Ελλάδας» επιβεβαιώνοντας ότι οι πολιτικές επιπτώσεις έπαιξαν μεγαλύτερο ρόλο στην απόφαση της Γερμανίας από την οικονομική πτυχή.
Υπογραμμίζει πάντως ότι η στάση της Γερμανίας άλλαξε μετά τις δεύτερες εκλογές στην Ελλάδα ενώ φρόντισε να στείλει μια έμμεσ προειδοποίηση στα ελληνικά κόμματα.
«Οι απειλές δεν είναι ποτέ καλή στρατηγική στην Ευρώπη, καθώς υπονομεύουν την εμπιστοσύνη μεταξύ των εταίρων. Είναι ιδιαίτερα κακή στρατηγική όταν οι απειλές δεν είναι αξιόπιστες: οι Ελληνες θα υπέφεραν βαρύτατα από μία έξοδο, ειδικά οι πιο φτωχοί, των οποίων οι αποταμιεύσεις θα εξανεμίζονταν από τον υπερπληθωρισμό που θα συνόδευε το νέο νόμισμα. Επιπλέον, οι όροι του ελληνικού προγράμματος έχουν αναθεωρηθεί επανειλημμένως. Αν ερχόταν μία κυβέρνηση και ζητούσε νέα αναθεώρηση υπό την απειλή μονομερών ενεργειών, αυτό σίγουρα θα ανάγκαζε τους εταίρους να θέσουν κόκκινες γραμμές. Αλλιώς, οι απαιτήσεις επαναδιαπραγμάτευσης δεν θα τέλειωναν ποτέ» σημειώνει με νόημα.