Το Cirque de Soleil, έρχεται και πάλι στην Ελλάδα με την παράσταση Dralion και συνεχίζει δυναμικά την πορεία του, παρά το δραματικό γεγονός που στιγμάτισε την τελευταία του παράσταση στο Λας Βέγκας. Τι είναι όμως το Γαλλο-Καναδικό «Τσίρκο του Ηλιου» και πώς ξεκίνησε;
Αναζητώντας μια σταδιοδρομία στις τέχνες του θεάματος, ο Καναδός ιδρυτής του Cirque du Soleil, Γκι Λαλιμπερτέ, εγκατέλειψε το κολέγιο και περιόδευε στην Ευρώπη ως πλανόδιος μουσικός, ενώ στα ταξίδια του έμαθε και να κάνει κόλπα με τη φωτιά.
Επιστρέφοντας στην πατρίδα του το 1979, όπου αρχικά ξεκίνησε να δουλεύει σε έναν υδροηλεκτρικό σταθμό στο James Bay, ωστόσο η δουλειά του δεν κράτησε πάνω από 3 μέρες λόγω απεργίας. Τελικά αποφάσισε να μην ψάξει για άλλη δουλειά και αντ' αυτού βοήθησε στην οργάνωση μίας καλοκαιρινής γιορτής στο Baie -Saint - Paul με τη βοήθεια των φίλων του Ντάνιελ Γκόθιερ και Ζιλ Στε Κρουά, οι οποίοι εκείνη την περίοδο διαχειρίζονταν το Balcon Vert, έναν ξενώνα για καλλιτέχνες.
Μέχρι το καλοκαίρι του 1979 , ο Στε Κρουά αποφάσισε να μετατρέψει το Balcon Vert και τους ενοίκους του, σε έναν οργανωμένο θίασο. Μάλιστα, προκειμένου να πείσει την κυβέρνηση του Κεμπέκ να χρηματοδοτήσει την ιδέα του, ο Στε Κρουά περπάτησε 90 χιλιόμετα από το Baie -Saint - Paul στο Κεμπέκ πάνω σε ξυλοπόδαρα. Η ιδέα του είχε την επιθυμητή απήχηση, δίνοντας στους τρεις άνδρες τα χρήματα για να δημιουργήσουν τον θίασο «Les Échassiers de Baie -Saint – Paul», στον οποίο συμμετείχαν πολλοί από τους ανθρώπους που αργότερα θα απάρτιζαν το Cirque du Soleil.
Οι Les Échassiers περιόδευσαν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1980 και έλαβαν διθυραμβικά σχόλια από κοινό και κριτικούς, ωστόσο αποδείχθηκαν μία οικονομική αποτυχία. Ο Λαλιμπερτέ πέρασε το χειμώνα στη Χαβάη, ενώ ο Στε Κρουα έμεινε στο Κεμπέκ για να δημιουργήσει μια μη κερδοσκοπική εταιρεία προκειμένου να μετριάσει τις απώλειες του προηγούμενου καλοκαιριού.
Η ομάδα συναντήθηκε ξανά το 1981 και οργάνωσε μία ακόμη καλοκαιρινή γιορτή που ονομάστηκε «La Fête Foraine» και έλαβε χώρα τον Ιούλιο του 1982. Στη γιορτή αυτή γίνονταν πολλά εργαστήρια που δίδασκαν τις τέχνες του τσίρκου στο κοινό και όσοι συμμετείχαν μπορούσαν να λάβουν μέρος σε μια παράσταση. Μέσα στα επόμενα δύο χρόνια το πρόγραμμα αυτό αποδείχθηκε μία μέτρια οικονομική επιτυχία και το 1983, η κυβέρνηση του Κεμπέκ έδωσε 1,5 εκατομμύρια δολάρια επιχορήγηση για να φιλοξενήσει μια παραγωγή το επόμενο έτος, στο πλαίσιο της 450ης επετείου της ανακάλυψης του Καναδά από τον Γάλλο εξερευνητής Ζακ Καρτιέ και ήταν την ίδια χρονιά που ο Λαλιμπερτέ αποφάσισε να βαφτίσει το δημιούργημα του «Le Grand Tour du Cirque du Soleil» (= Η μεγάλη περιοδεία του Τσίρκου του Ηλιου)
Ακόμη και ως επίσημο Τσίρκο του Ηλιου, το εγχείρημα του Λαλιμπερτέ αντιμετώπισε αρκετά οικονομικά προβλήματα τα πρώτα χρόνια, με την κυβέρνηση του Κεμπέκ, να αρνείται δεύτερο χρόνο χρηματοδότησης της παράστασης. Ετσι ο Λαλιλμπερτέ αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα και παρά τα πενιχρά τους έσοδα να πάει την παράσταση στο Λος Αντζελες, έχοντας χρήματα μόνο για το ταξίδι προς τα εκεί και όχι για την επιστροφή. ΕΝ τέλει η παράσταση εκεί τους αποζημίωσε πλήρως οικονομικά αλλά και από άποψη φήμης, αναδεικνύοντας το Τσίρκο του Ηλιου σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά θεάματα των τελευταίων χρόνων.
Ωστόσο δεν ήταν πριν από το 1992 που το Cirque de Soleil αποφάσισε να κάνει οργανωμένες παραστάσεις με συγκεκριμένο θέμα. Η πρώτη τέτοια παράσταση ήταν το Saltimbanco, το οποίο ο ίδιος ο Λαλιμπερτέ περιέγραφε ως ένα μήνυμα ειρήνης. Η παράσταση είχε 47 συντελεστές και περιόδευσε σε περισσότερες από 15 χώρες, φτάνοντας ακόμη και στην Ιαπωνία, ενώ «έκλεισε τον κύκλο του» το 1997 με μία τελευταία παράσταση Royal Albert Hall του Λονδίνου.
Ενα ακόμη σόου που έμεινε στην ιστορία του διάσημου πλέον τσίρκου, αλλά με μελανά γράμματα αυτή τη φορά ήταν η παράσταση Kà, που ξεκίνησε το 2000, σε σκηνοθεσία του Καναδού Βετεράνου του θεάτρου Ρόμπερτ Λε Παζ και ήταν εμπνευσμένο από τις πολεμικές τέχνες, ωστόσο, παρά τις μοναδικές κριτικές που έλαβε παγκοσμίως, σημαδεύτηκε από ένα πολύ δυσάρεστο συμβάν: Στις 29 Ιουλίου 2013 μία από τους ακροβάτες, ονόματι Σάρα Γκιγιάρντ Γκιγιότ σκοτώθηκε μπροστά στα μάτια εκατοντάδων θεατών, όταν γλίστρησε από τον κάθετο τοίχο στον οποίο περπατούσαν δεμένοι με σκοινιά οι ακροβάτες. Η άτυχη γυναίκα έκανε ελεύθερη πτώση από ύψος 15 μέτρων στο έδαφος και αμέσως μεταφέρθηκε στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Νότιας Νεβάδα, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός της. Το συγκεκριμένο γεγονός ήταν το μοναδικό ατύχημα στη 30χρονη πορεία του Cirque de Soleil και πολλοί φοβήθηκαν ότι αυτό θα ήταν και το τέλος της καριέρας του.
Ωστόσο, παρόλο που η παράσταση Κa είναι αμφίβολο αν θα συνεχιστεί, το διάσημο τσίρκο επιστρέφει με μία μοναδική παράσταση, η οποία θα παρουσιαστεί και στην Ελλάδα και είναι εμπνευσμένη από την Ασιατική κουλτούρα.
Πρόκειται για το Dralion, λέξη που συνδυάζει τα δύο πιο εμβληματικά πλάσματα της Ασιατικής κουλτούρας τον δράκο (dragon) και το λιοντάρι (lion) και αψηφά όλους τους νόμους της φυσικής: Σε ένα σκηνικό ύψους οκτώ μέτρων που αναπαριστά έναν κινεζικό ναό και ένα γιγαντιαίο κομμάτι πανοπλίας σαμουράι, οι ακροβάτες πηδούν σε τραμπολίνο και εκτελούν θεαματικά νούμερα. Στο χώρο υπάρχουν επίσης έξι γιγάντιοι στύλοι και τρεις ομόκεντροι δακτύλιοι από αλουμίνιο που βοηθούν τους ακροβάτες στα απίστευτα κόλπα τους και όλα αυτά υπό τους ήχους της Ανατολής και της Δύσης, με κλασικά Κινέζικα και Ινδικά ακούσματα αλλά και μουσικές της Αφρικής, της Ανδαλουσίας, των Βαλκανίων και της Δυτικής Ευρώπης.