Γνωρίσαμε για πρώτη φορά τη Actually μέσα από τις φωτογραφίες του μυστηριώδους γάμου-περφόρμανς της με τον Sokrates Mitsios που έγινε στο τελευταίο πάρτι των AmateurBoyz [και δυστυχώς δεν ήμασταν εκεί]. Δυο μέρες μετά, τη συναντήσαμε στο στούντιο του Γιώργου Μαυρόπουλου [ντυμένη], λίγο πριν την αισθησιακή φωτογράφισή της, -την οποία θα επιθυμούσε πολύ να τη δει δημοσιευμένη στο Playboy- και της ζητήσαμε να μας μιλήσει για τον εαυτό της. Η Actually είναι μια αληθινή σουπερστάρ κι αυτή είναι η ιστορία της:
Φωτό: Γιώργος Μαυρόπουλος
Το όνομα μου είναι Actually Huizenga και το καλλιτεχνικό μου είναι Actually. Σκέτο. Με έχουν βαφτίσει Ashley, αλλά είναι ένα πολύ κοινό όνομα στο Λος Άντζελες, έτσι το άλλαξα σε Actually (σ.σ. σημαίνει πράγματι) γιατί πάντοτε γυρνούσα το κεφάλι μου όταν κάποιος έλεγε αυτή τη λέξη. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο ανατολικό LA της Καλιφόρνιας. Ήμουν εξαιρετικά μελετηρή σε ένα ιδιωτικό σχολείο θηλέων και χρησιμοποίησα μια ομαδική υποτροφία για να κάνω μαθήματα τέχνης στο Glee Club (όπου έπρεπε να περάσεις από οντισιόν και αρνιόμουν κατηγορηματικά να κάνω μόνη μου, επειδή ήμουνα ντροπαλή σε σημείο λιποθυμίας). Έμοιαζα με σκελετό, είχα μακριά ξανθιά μαλλιά μέχρι τα γόνατα και φορούσα σιδεράκια για 4 χρόνια. Ήμουν επίσης στην εθνική ομάδα μαραθωνίου και ο πατέρας μου ονειρευόταν να γίνω πρωταθλήτρια. Όταν έχασα στους τελικούς της Καλιφόρνιας, του είπα ότι θα επικεντρωθώ στις τέχνες, στην ιστορία τέχνης και στο γράψιμο. Δεν είχα χρόνο για αγόρια ή για φιλιά μέχρι το τελευταίο έτος των σπουδών μου. Δεν μετανιώνω καθόλου που ήμουν τόσο ξενέρωτη. Επειδή δεν είχα ενδιαφέρον για τα αγόρια, οι γονείς μου νόμισαν ότι ήμουν γκέι και έκαναν μια «κουβέντα» μαζί μου, για να μου δώσουν να καταλάβω ότι ήταν ΟΚ με αυτό και να μου πουν ότι θα με στήριζαν ό,τι και αν γινόταν. Είναι μια από τις πιο τρυφερές αναμνήσεις που έχω με τους γονείς μου από το παρελθόν και το ενδιαφέρον τους για μένα. Μου άρεσε να βρίσκομαι περισσότερο με την οικογένεια μου, παρά με τους συμμαθητές μου.
Τελικά έγινα cool όταν πήγα στο πανεπιστήμιο, στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Σικάγο και στο Pasadena Art Center College of Design στην Καλιφόρνια. Οι καθηγητές μου ήταν καταπληκτικοί. Ξεκίνησα σαν ζωγράφος, αλλά στην πορεία βρήκα το βίντεο πιο ενδιαφέρον και σύντομα βρήκα την performance μέσα στο βίντεο ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Μετά, ένας τύπος σε μια μπάντα με τον οποίο έβγαινα τότε έψαχνε για κιμπορντίστα, ο δικός τους έπρεπε να πάει για αποτοξίνωση από το αλκοόλ. Έτσι δούλεψα για να γίνω κάτι σαν δεύτερος φρόντμαν στο συγκρότημα. Αργότερα άρχισα να φτιάχνω μουσικά βίντεο. Τα μουσικά βίντεο που έφτιαχνα για τα τραγούδια μου ήταν η καλύτερη δικαιολογία για να βάζω να παίζουν όμορφα αγόρια και για να μπορώ να χαμουρεύομαι μαζί τους, λόγω της τέχνης. Έχω ένα πτυχίο Καλών Τεχνών που ποτέ δεν με βοήθησε να βρω μια σταθερή δουλειά. Αυτή τη στιγμή μένω κάπου ανάμεσα στο LA, τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και τώρα στην Αθήνα. Ο,τιδήποτε έχει κάποια σημασία για μένα (εκτός από την οικογένεια μου) έχει πάντοτε σχέση με την τέχνη. Οι καλύτεροι μου φίλοι σχηματίζουν έναν συμπαγή πυρήνα γύρω από την τέχνη μου. Με στηρίζουν πολύ. Πραγματικά νοιώθω ότι η ζωή μου είναι η τέχνη μου. Αυτή την περίοδο έχω δώσει περισσότερο βάρος στη σόλο καριέρα μου σαν ACTUALLY. Μόλις τελείωσα την παραγωγή ενός άλμπουμ και δουλεύω πάνω σε ένα βίντεο για το τραγούδι «Drive». Ο Σωκράτης Μήτσιος θα το σκηνοθετήσει και θα πρωταγωνιστήσει μαζί μου. Προσπαθώ να τον πείσω να γίνει ηθοποιός. Νομίζω ότι του αρέσει.
Αυτό που θυμάμαι περισσότερο από την παιδική μου ηλικία είναι η μυρωδιά του κερωμένου ξύλου και των παστέλ κραγιονιών. Επίσης τα παιχνιδίσματα της σκιάς που έκαναν τα ρολά του παραθύρου και οι τούφες σκόνης στο πάτωμα του πρώτου σπιτιού των γονιών μου στο LA. Θυμάμαι ακόμη τα ξύλα στο χιόνι και τη μυρωδιά του ζεστού ξύλινου χολ (ήταν στην Ανατολική Ακτή, εκεί από όπου κατάγονται και οι δυο γονείς μου). Πιο έντονα, θυμάμαι τη μυρωδιά και την όψη του σκούρου ξύλου που έχει βραχεί από τους υδρατμούς. Όποτε τα βλέπω ή τα μυρίζω, παθαίνω déjà vu. Ανακαλώ έντονα τη μυρωδιά από ναφθαλίνες όπως και το να αγγίζω φθαρμένα γυαλιά και το τραχύ δέρμα, ενώ κάθομαι σε μια ψιλή καρέκλα. Ακόμη, το μπάνιο στο νεροχύτη (στης γιαγιάς μου). Η μητέρα μου δούλευε σε ένα κλαμπ του Playboy στο LA (τώρα έχει κλείσει πια) ως σερβιτόρα και μοντέλο. Μου έβαζε περούκες και καπέλα (ήμουν καραφλή μέχρι γίνω 4 χρονών), ενώ πανέμορφες γυναίκες (κουνελάκια του Playboy και του Penthouse) έρχονταν στο σπίτι και παίζαμε συνέχεια μαζί.
Ο καλλιτέχνης που με επηρέασε όταν μεγάλωνα ήταν ο David Bowie. Και λίγα λέω. Είχα εμμονή μαζί του από τότε που τον είδα στην τηλεόραση στην ταινία «Λαβύρινθος» (η πρώτη φορά που αυνανίστηκα). Πήγαινα σε drag show ντυμένη σαν και αυτόν πριν ακόμη μου έρθει περίοδος. Έμαθα από αυτόν για βιβλία, άλλους μουσικούς, για ταινίες, τα πάντα. Ο Bowie ήταν σίγουρα σχολείο για μένα. Έφτιαξα ένα βίντεο για να στείλω σε μια παλιά εκπομπή, το FanAtic, όταν ήμουν στο γυμνάσιο. Σκαρφάλωνα στην κορυφή του Αστεροσκοπείου του Griffith Park με μια επιγραφή στα χέρια, ντυμένη David Bowie. Από το VH1 δεν μου απάντησαν ποτέ. Το πρώτο μου αμάξι στο λύκειο είχε μια πινακίδα που έγραφε "GLAMRCK" και είχα ένα ψάρι και μια άτριχη γάτα που τα ονόμαζα Bowie. Η τωρινή μου σπανή γάτα λέγεται Sweet Raisin. Ο Bowie πέθανε από ανακοπή καρδιάς πριν από δύο περίπου χρόνια. Είναι θαμμένος έξω από το σπίτι της οικογένειας μου, ντυμένος Κινέζος αυτοκράτορας που ήταν το αγαπημένο του κουστούμι.
Μου αρέσει πολύ όταν λένε ότι εκτός από μουσικός, ηθοποιός, περφόρμερ και σκηνοθέτης είμαι και σύμβολο του σεξ (ευχαριστώ). Απλά με ενδιαφέρει να περνάω καλά εγώ και οι άνθρωποι γύρω μου (κυρίως καλλιτέχνες και φίλοι που εκτιμώ το έργο τους). Πάντοτε μου άρεσε να δημιουργώ περιβάλλοντα και καταστάσεις όπου οι άνθρωποι μπορούν να ταυτίζονται και να διασκεδάζουν, αλλά ταυτόχρονα να αποτελούν μέρος της δουλειάς μου. Όταν ήμουν μικρή, είχα εμμονή με το να φτιάχνω τα δικά μου βιβλία με ζωγραφιές (συνήθως με γοργόνες η νεράιδες ή κάτι παρόμοιο). Συνήθως φωτοτυπούσα τις ζωγραφιές μου με μολύβι για να τις χρωματίσουν άλλα παιδιά, όπως στα παιδικά βιβλία με ζωγραφιές. Νομίζω ότι είναι ένα καλό παράδειγμα για τον τρόπο που θέλω να προσφέρω τον εαυτό μου και την τέχνη μου. Ξοδεύω όλο το χρόνο και τα λεφτά μου έτσι ώστε και άλλοι να μπορούν να συμβάλλουν σε κάθε πρότζεκτ μου με έναν διασκεδαστικό και καλλιτεχνικό τρόπο, χωρίς να χρειάζεται να εκνευρίζομαι επειδή διαστρεβλώνεται η συμβολή μου. Το έργο δεν σημαίνει τίποτα αν κάποιος δεν νοιαστεί τόσο, ώστε να προσπαθήσει να γεμίσει τις γραμμές με χρώμα.
Είναι πολύ δύσκολο για μένα να κατατάξω τις διαφορετικές πλευρές της δουλειάς μου σε κατηγορίες, επειδή όλες συγχωνεύονται σε αυτό που είμαι. Δεν μπορώ να εξηγήσω τι είμαι από μόνη μου. Συνήθως χρειάζομαι άλλους ανθρώπους να μου το θυμίζουν (όπως έκανες εσύ)! Όταν βλέπω κάποιον να χαμογελάει και να ευχαριστιέται με το χιούμορ, τη σεξουαλικότητα και το χρώμα που έχω βάλει σε όσα έχω επενδύσει με το αίμα της ζωής μου, τότε αισθάνομαι ευτυχισμένη. Όταν κάνω performance (σε κάποιο βίντεο ή στη σκηνή) όμως βρίσκομαι σε έκσταση. Μοιάζει σαν να φιλάω ένα μεγάλο μου έρωτα κάθε φορά. Αμήχανες απολαύσεις.
Το σεξ υπάρχει επειδή είναι το πιο αγνό στοιχείο με τις πιο περίπλοκες σημασίες. Είναι ένας πολύ πλούσιος και κουβαρντάς, αλλά επικίνδυνα άστατος δάσκαλος. Το μυστικό του ελέγχου (στην τέχνη μου) είναι πως δεν έχω τον έλεγχο σε άλλους τομείς της ζωής μου.
Το πράγμα που δεν μπορώ να κάνω αλλά θα ήθελα πολύ, είναι να γίνω άντρας. Θα ήθελα να ήμουν ένα όμορφο γκέι αγόρι και να ντύνομαι όπως ντύνομαι τώρα (όχι σαν τραβεστί, αλλά με θηλυκό τρόπο)… Βασικά, θα έκανα τα πάντα όπως τώρα, με τη μόνη διαφορά ότι θα ήμουν ένα αγοράκι με τα ίδια χαρακτηριστικά. Θα ήθελα να ξέρω πως είναι να έχεις και να χρησιμοποιείς ένας πέος. Ίσως να πειραματιζόμουν και με κορίτσια σαν γκέι άντρας, απλά για να δω πώς είναι, αν και οι φερομόνες μου λογικά δεν θα με άφηναν. Θα ήμουν 50/50 ενεργητική κι παθητική με το αγόρι μου. Μου αρέσει να μοιράζομαι.
Ήθελα πραγματικά να γίνω άντρας αλλά πρόσφατα έχω συμφιλιωθεί με το ότι είμαι γυναίκα και χρησιμοποιώ αυτή την πλευρά του εαυτού μου σαν μέρος της δουλειάς μου. Δεν κρύβω το στήθος μου πια, όπως συνήθιζα. Αν δεις την ταινία μου «Write a book about it» θα προσέξεις ότι συνέχεια το κρύβω. Έχω μόλις ξεκινήσει να το δείχνω φέτος. Μου αρέσει τώρα. Η σειρά Soft Rock είναι η πρεμιέρα του γυμνού μου στήθους σε ταινία.
Μια τυπική μέρα της ζωής μου … είναι απλά γαμημένη!
Ο γάμος με το Σωκράτη ήταν μια εκπληκτική performance. Όπως είπα και πριν, η τέχνη είναι η ζωή μου.
Στην Ελλάδα με σοκάρει η γραφειοκρατία. Προσπαθούσα να κάνω τα χαρτιά μου για βίζα και οι γυναίκες έβγαζαν κάτι τεράστιους φακέλους από τα ’70s που ξεχείλιζαν από σφραγισμένα χαρτιά τετραδίων, καθώς μικρά παιδιά έτρεχαν τριγύρω σαν τρελά ουρλιάζοντας και πετώντας σπανακόπιτες παντού. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν χρησιμοποιούν υπολογιστές. A! Και μια φορά ένας ταξιτζής φρίκαρε και άρχισε να μου φωνάζει επειδή έκλεισα την πόρτα του ταξί με δύναμη. Ο Σωκράτης και ένας φίλος μου ο Αλέξανδρος είπαν ότι ούρλιαζε επειδή είμαι Αμερικανίδα. Οι Αμερικάνοι κοπανάνε πόρτες…
Με ξάφνιασαν επίσης μερικές γριές που ήταν κάπως κακεντρεχείς. Μία είπε ότι ήθελε να με ξεμαλλιάσει επειδή φιλούσα το Σωκράτη δημόσια. Ό,τι να’ ναι! Φαίνεται ότι η ηθική στον εργασιακό χώρο είναι λίγο στάσιμη. Γενικά όμως, πιστεύω ότι οι Έλληνες είναι πολύ πρόσχαροι άνθρωποι και εκτιμώ την αφοσίωση τους στην Ελληνική παράδοση, συγκεκριμένα εννοώ το φαγητό! Λατρεύω τα χόρτα, το ψητό χταπόδι και τον ταραμά. Δεν υπάρχει τίποτα σαν το ελληνικό φαγητό, πουθενά. Το μόνο μέρος που πλησιάζει έστω και στο ελάχιστο την συντριπτική δόξα του είναι το Αστόρια στο Μπρούκλιν. Ακόμη πρέπει να αναφέρω ότι πουθενά στον κόσμο δεν έχω δει διαμερίσματα σαν της Αθήνας με τις πολύχρωμες τέντες με σχέδια και τις βεράντες σε σχήμα εντόμου με στυλ από τα τέλη της δεκαετίας του 80. Θα ήθελα να γυρίσω ένα βίντεο που να διαδραματίζεται σε τέτοια διαμερίσματα.
Το πιο αηδιαστικό πράγμα που έχω κάνει για την τέχνη; Αυτή είναι η ιδανική ερώτηση για την ταινία «Write a book about it», η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της είναι αηδιαστική. Έπρεπε να φτιάξω μόνη μου όλα τα σπέσιαλ εφέ και μιας και η ταινία αφορά αθάνατους οι οποίοι πρέπει να φάνε εντόσθια ανθρώπων που αγαπάνε για να κερδίσουν ακόμη 10 χρόνια αθανασίας, έπρεπε να χρησιμοποιήσω αληθινό κρέας από τα χασάπικα. Αγόραζα γαλόνια ψεύτικο αίμα από ένα βεστιάριο στο Χόλυγουντ και έπρεπε να έχω ένα ψυγείο στα γυρίσματα με το κρέας να πλέει στο ψεύτικο αίμα. Οι ηθοποιοί μου έπρεπε να βάζουν λαχανόπικλες στο στόμα τους (που είναι το ίδιο απαίσιο) αλλά μια φορά μπήκα τόσο βαθιά μέσα στο πετσί του ρόλου που δάγκωσα ένα κομμάτι από την καρδιά ενός γουρουνιού με τα δόντια μου. Νομίζω ότι αυτό ήταν πολύ εμετικό, αλλά δεν αηδίασα και τόσο όταν το έκανα, όπως κάποια άλλα άτομα που ήταν μπροστά. Έχω βάλει πολλά πράγματα στο στόμα μου που δεν έπρεπε. Τουλάχιστον δεν τρώω fast food.
Νομίζω ότι οι αστυνομικοί (και αστυνομικίνες – σ.σ. στην Ελλάδα ) είναι πολύ όμορφοι. Όχι όλοι φυσικά, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς είναι νέοι και εμφανίσιμοι. Οι στολές τους είναι πολύ όμορφες επίσης. Είναι αρκετά εφαρμοστές και μου αρέσει. Αν θα έκανα ποτέ performance με αυτούς θα διάλεγα 4 από τους πιο όμορφους για να δω πού θα τους οδηγήσει ο κρυφός θυμός τους από τις διαδηλώσεις και τον ήλιο, όταν τραγουδάω σε ένα τεράστιο κρεβάτι από κοχύλια με βροχή να πέφτει πάνω μας ή κάτι τέτοιο (το μικρόφωνο θα πρέπει να είναι αδιάβροχο προφανώς…)
Τα επόμενα σχέδια μου είναι να τελειώσω το δεύτερο μέρος του SoftRock μέχρι το τέλος του μήνα και μετά να τελειώσω δύο βίντεο για το άλμπουμ μου μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Θέλω να κάνω άλλη μια ταινία με τον Σωκράτη αυτή τη φορά και ίσως να προσλάβω τους Paz de La Huerta, Crispin Glover, και την Amanda Lear να πρωταγωνιστήσουν σαν μάγοι του σεξ ή σαν προφήτες. Σε Greek style, με μια δόση LA μέσα του.
http://vimeo.com/actuallyhuizenga
http://soundcloud.com/ACTUALLY-WETLOOK
http://www.youtube.com/huizenga