Την περασμένη Τετάρτη, τα παιδιά από την νυχτερινή κοινότητα του ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ, πρώην χρήστες σε πρόγραμμα επανένταξης, παρουσίασαν το έργο «Πλούτος 1929» στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Βρεθήκαμε μαζί τους, συζητήσαμε, γελάσαμε, είδαμε την παράστασή τους, και μάθαμε πώς είναι να ζεις με ενδοφλέβια απονιά και πώς μπορεί μία κοινότητα αγάπης να υποκαταστήσει ουσίες που αδρανοποιούν τον εγκέφαλο, τη θέληση και το συναίσθημα.
Φωτο: Μanteau Stam.
Σε λίγο εμφανίστηκαν ο Γιάννης, ο Σωτήρης, ο Γιώργος, ο Κώστας και ο Μιχάλης, πέντε παιδιά από το πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ. Οι τέσσερις έπαιζαν στην παράσταση, ενώ ο Γιώργος ανήκε στη μουσική ομάδα όπου παίζει μπουζούκι. «Το ήξερα από πριν, όμως δεν το εξασκούσα. Μέσα στην κοινότητα το εντατικοποίησα» λέει ο Γιώργος και ο Κώστας εξηγεί: «Όταν είσαι στη χρήση, δεν έχεις ενδιαφέρον και χρόνο για τίποτα σχεδόν. Έτσι και ασχολίες όπως το θέατρο ή ο χορός παραμερίζονται. Η χρήση είναι η πρώτη σου προτεραιότητα, σε κάνει να αναβάλλεις συνέχεια τα πάντα».
Τους ρωτάω για τις δημιουργικές ομάδες -θέατρο, χορό και μουσική- και την εμπειρία τους από αυτές.
ΚΩΣΤ. «Είναι πράγματα στα οποία δεν ήξερα ότι είχα κάποια κλίση ή ταλέντο. Μέσα από την κοινότητα μπόρεσα να δω και αυτή την πλευρά του εαυτού μου. Ένα ακόμη κέρδος που είχαμε όλοι ήταν ότι μάθαμε να λειτουργούμε σαν σύνολο, μάθαμε να βάζουμε στόχους και να τους επιτυγχάνουμε και γνωρίσαμε καλύτερα τα παιδιά της ομάδας».
ΣΩΤ. «Είναι σημαντικό που μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, μέσα από τις δυσκολίες, που δεν είναι πλέον μόνο η χρήση, δένεσαι τελικά με τους άλλους. Επίσης μαθαίνεις να εκτίθεσαι, να προβάλεις τη δουλειά σου και να παίρνεις ικανοποίηση από αυτή».
ΓΙΩΡ. «Έχει συμβεί σε κόσμο να μένει στο πρόγραμμα μόνο και μόνο επειδή ήθελε να συνεχίσει να παίρνει μέρος στις δημιουργικές ομάδες. Όταν άλλωστε μπαίνει κανείς στην κοινότητα βρίσκει πολλές δυσκολίες και νιώθει πολλή πίεση· οι δημιουργικές ομάδες, λοιπόν, του δίνουν ένα σημαντικό κίνητρο να συνεχίσει την προσπάθεια».
Τα παιδιά με τα οποία μιλώ βρίσκονται στον πρώτο χρόνο θεραπείας. Το πρόγραμμα διαρκεί συνήθως τρία χρόνια. Ένα χρόνο διαρκεί η φάση της κύριας θεραπείας, ένα χρόνο η φάση της κοινωνικής επανένταξης και ο τελευταίος χρόνος είναι η περίοδος πριν την αποφοίτηση. Όπως μου εξηγούν, όμως, τα παιδιά: «Επειδή το πρόγραμμα αφορά τη δουλειά που κάνεις με τον εαυτό σου, μπορεί να κρατήσει περισσότερο».
ΜΙΧ. «Το θεραπευτικό πρόγραμμα περιλαμβάνει τις ομάδες δουλειάς - ομάδα κουζίνας, σπιτιού, γραμματείας, διαχείρισης χρημάτων. Μέσα από αυτές, μέσα από τη δουλειά δηλαδή, το άτομο μαθαίνει να γίνεται πιο υπεύθυνο, να διαχειρίζεται το σπίτι και τα χρήματά του και να φροντίζει μόνο τον εαυτό του. Υπάρχουν και οι δημιουργικές ομάδες. Η βασική όμως, θεραπευτική διαδικασία είναι οι παρέες, οι λεγόμενες ομάδες αυτοβοήθειας».
Τα παιδιά αστειεύονται συνέχεια μεταξύ τους, μου θυμίζουν σχολικές παρέες, φίλους με τους οποίους δέθηκα, φιλίες σε μια νοητή γαλαρία, άλλους που έφυγαν, άλλους που κράτησα. Σχολιάζουν την όμορφη αδερφή του Μιχάλη, που ‘δεν βρήκε να μοιάσει στον αδερφό της’, σκάνε χαμόγελα σε κάθε ευκαιρία, σχεδόν με κάνουν να μη θέλω να τους ρωτάω για το παρελθόν. «Δημιουργούνται παρέες μέσα στο πρόγραμμα, σωστά;»
ΚΩΣΤ. «Είναι σκοπός του προγράμματος να δημιουργούνται παρέες, και είναι πράγμα αναπόφευτο να δένεσαι με άτομα με τα οποία μοιράζασαι τόσες εμπειρίες. Οι παρέες σε αποτρέπουν από το να υποτροπιάσεις και αυτό διαρκεί και στη ζωή σου μετά την κοινότητα».
ΣΩΤ. «Αν κάποιος αρχίσει ξανά τη χρήση, αποκόβεται αυτόματα από την παρέα. Όχι μόνο επειδή είναι αρνητική επιρροή, αλλά κυρίως επειδή ένα άτομο που κάνει χρήση δεν έχει κάτι να σου πει, δεν έχετε κοινά».
ΓΙΩΡ. «Επίσης, όταν είσαι στην παρέα δίνεις λόγο στους άλλους, υποτίθεται ότι όλοι μαζί παλεύετε να κόψετε τη χρήση. Αν ξαφνικά πας και πάρεις ουσίες, είναι σαν να τους πουλάς».
Τους ρωτώ για το πρόγραμμα της ΔΙΑΒΑΣΗΣ και το κατά πόσο είναι εύκολο να ξεπεράσει κανείς την εξάρτηση χωρίς υποκατάστατα. Ο Μιχάλης μου απαντά: «Υποκατάστατα χορηγεί ο ΟΚΑΝΑ. Ωστόσο, η μέθοδος που ακολουθείται στο συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική. Σε βάζουν να παίρνεις για τρία χρόνια μία ουσία αντί μίας άλλης. Το πρόβλημα όμως είναι αλλού».
ΓΙΩΡ. «Είναι πιο βολικό πρόγραμμα αν θες να διακόψεις για ένα διάστημα τη χρήση. Δεν νομίζω όμως ότι σε βοηθά να ξεκόψεις μια και καλή».
«Και το στερητικό σύνδρομο; Αυτό πώς το πολεμάς;»
ΣΩΤ. «Το στερητικό σύνδρομο, αυτό δηλαδή που προσπαθεί να μετριάσει η χορήγηση υποκαταστάτων, δεν κρατά περισσότερο από 6-7 μέρες, το πολύ. Αφού περάσει αυτή η οργανική αντίδραση, αυτό που πρέπει κανείς να δουλέψει είναι η νοοτροπία του. Για να αλλάξει όμως ο τρόπος σκέψης, πρέπει πρώτα να αλλάξει ο τρόπος ζωής».
ΚΩΣΤ. «Οι αϋπνίες μπορεί να κρατήσουν παραπάνω, τα σοβαρά όμως συμπτώματα του στερητικού δεν κρατούν περισσότερο από μία εβδομάδα. Επίσης, όσο καιρό είσαι ναρκομανής, βιώνεις αρκετά επεισόδια στερητικού συνδρόμου. Αυτό μπορεί να συμβεί είτε επειδή δεν έχεις λεφτά, είτε επειδή δεν βρίσκεις να καταναλώσεις. Οπότε δεν μιλάμε για άγνωστη εμπειρία, είναι πράγμα που έχεις βιώσει ξανά».
ΓΙΩΡ. «Το βασικό ζήτημα είναι να μπορέσεις να ελέγξεις την επιθυμία σου. Αυτό είναι το πιο δύσκολο».
ΓΙΑΝ. «Επίσης, ο κόσμος που έρχεται στην κοινότητα πολύ σπάνια είναι συνειδητοποιημένος ότι έχει πρόβλημα. Συνήθως έρχεται λόγω πίεσης από την οικογένεια ή κάποιο δικαστήριο. Όλοι παραμυθιάζονται ότι μπορούν να το ελέγξουν και να κόψουν τη χρήση όποτε το θελήσουν».
Ρωτώ αν παίζει ρόλο το πόσα χρόνια είναι κανείς στη χρήση και ο Μιχάλης μου εξηγεί: «Όταν κάνεις χρήση από 12-13 χρονών, η χρήση έχει περάσει στη νοοτροπία σου, έχει γεμίσει τις παραστάσεις σου, όλα συνδέονται με αυτή. Ξαφνικά, λοιπόν, πρέπει να αρχίσεις να βρίσκεις τον εαυτό σου, τον εαυτό που ποτέ δεν γνώρισες ουσιαστικά. Προσωπικά πήγα στην κοινότητα ύστερα από 17 χρόνια στη χρήση. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είχα πρόβλημα, παρά μόνον όταν με συνέλαβαν και με έστειλαν φυλακή. Εκεί είχα στερητικά μετά από χρόνια και κατάλαβα ότι είχα πρόβλημα στ’ αλήθεια».
«Υπάρχει χρησιμότητα στο να πηγαίνει ένας ναρκομανής στη φυλακή;»
ΜΙΧ. «Κοίτα, αυτό είναι το σύστημα. Το ζήτημα είναι ότι υπάρχουν προγράμματα απεξάρτησης που λειτουργούν μέσα στις φυλακές. Εγώ από εκεί οδηγήθηκα στη ΔΙΑΒΑΣΗ».
Καθώς μιλώ μαζί τους δυσκολεύομαι να φανταστώ τη ζωή τους πριν τη ΔΙΑΒΑΣΗ. Τα πρόσωπά τους δείχνουν πολύ ζωντανά, το βλέμμα τους με καρφώνει με ειλικρίνεια, αδυνατώ να σκεφτώ τα άτομα αυτά να τριγυρίζουν άσκοπα ζητώντας χρήματα. «Αλήθεια, τι κάνετε κάθε φορά που ένας ναρκομανής σας ζητάει λεφτά;»
ΜΙΧ. «Σε πρώτη φάση, σίγουρα δεν θα του δώσουμε χρήματα. Αυτό κάνει μόνο κακό. Τον ενθαρρύνει να συνεχίσει να κάνει αυτό το πράγμα. Στο στάδιο που είμαστε, δεν μας επιτρέπεται να ερχόμαστε σε επαφή με ναρκομανείς. Μη φανταστείς ότι βλέπουμε ναρκομανείς και τρέχουμε, απλά δεν καθόμαστε να πιάσουμε και κουβέντα».
ΓΙΩΡ. «Στον πρώτο χρόνο κρατάμε αποστάσεις από τη χρήση. Είναι πιο αποστειρωμένο το περιβάλλον. Στο επόμενο στάδιο, την περίοδο της επανένταξης, έχεις καθήκον να πηγαίνεις στο κέντρο ενημέρωσης του ΚΕΘΕΑ και επί ενάμιση μήνα να ενημερώνεις χρήστες».
ΣΩΤ. «Από εκεί ξεκινήσαμε και εμείς. Το κέντρο είναι η πρώτη επαφή που έχει ένας χρήστης πριν πάει στην κοινότητα. Εκεί ο χρήστης μαθαίνει κάποια πράγματα για την κοινότητα, παίρνει αποστάσεις από τη χρήση, αρχίζει να δέχεται κάποια όρια, γενικά προετοιμάζεται για να μπει στο πρόγραμμα. Έτσι, αφού έχεις ξεπεράσει το πρόβλημα επανέρχεσαι στον ίδιο χώρο με άλλο ρόλο, αυτό της ενημέρωσης των χρηστών για τη κοινότητα και τη δική σου θεραπευτική εμπειρία. Ποτέ δεν σταματά ο κίνδυνος να επιστρέψεις στη χρήση, αυτήν τη φορά όμως έχεις πολλά εφόδια για να την πολεμήσεις, να αντισταθείς».
ΚΩΣΤ. «Τα παιδιά που είμαστε στη βραδινή κοινότητα αν μη τι άλλο είμαστε μες τη ζωή. Το πρωί δουλεύουμε και το βράδυ κινούμαστε στο κέντρο - το κέντρο της ΔΙΑΒΑΣΗΣ βρίσκεται στην πλατεία Αμερικής. Δεν κλεινόμαστε δηλαδή σε ένα σπίτι. Περνάμε δίπλα από τη χρήση, βλέπουμε και παλιούς γνωστούς μας. Χρήση υπάρχει παντού, είναι δικό σου ζήτημα το πώς θα χειριστείς τη ζωή σου».
Ξαφνικά μια γιαγιά πλησιάζει και φιλά τον Γιώργο στα μάγουλα. «Αυτό από τη γιαγιά σου» του λέει και μας κοιτά: «Εγώ τον έχω μεγαλώσει», λέει με περηφάνια. «Κάτσε, γιατί θα δώσει συνέντευξη στο τέλος!» λέει ο Γιώργος γελώντας.
Τους ρωτώ για την καθημερινότητα ενός εργαζόμενου ατόμου που ανήκει στη βραδινή κοινότητα.
ΣΩΤ. «Είναι ένα πολύ ζωντανό πρόγραμμα».
ΜΙΧ. «Και πολλές φορές αρκετά πιεστικό».
ΚΩΣΤ. «Βλέπεις διαφορετικά τη δουλειά όταν δεν την κάνεις μόνο και μόνο για να έχεις λεφτά για τη χρήση».
«Μπορείς να δουλεύεις όταν κάνεις χρήση;»
ΓΙΩΡ. «Μπορείς, όμως το πώς στέκεσαι στη δουλειά είναι άλλο ζήτημα. Το κάνεις μόνο και μόνο για να μπορείς να πιεις».
«Στη δουλειά το γνωρίζουν;»
ΓΙΑΝ. «Εξαρτάται από το εργασιακό σου περιβάλλον. Δεν το κρύβεις, όμως πολλές φορές διστάζεις, γιατί έχει πολλές ιδιαιτερότητες αυτή η κατάσταση».
ΜΙΧ. «Σίγουρα υπάρχει και κάποιος ρατσισμός για τα άτομα στη χρήση. Μπορεί δηλαδή εσύ να εξηγείς ότι κάνεις προσπάθεια εδώ και ενάμιση χρόνο και ο άλλος να σε αποκαλεί πρεζάκια. Να σε θεωρεί άρρωστο, κακόμοιρο. Δεν μπορεί να κατανοήσει τι πίεση και μόχθο θέλει όλη αυτή η προσπάθεια που κάνεις».
ΚΩΣΤ. «Δεν είναι λίγοι αυτοί που σκέφτονται πως θα τους κλέψεις κ.λπ.»
Τους ρωτάω πού εργάζονται. Κάποιοι είναι ιδιωτικοί υπάλληλοι, άλλος ασχολείται με χρηματοοικονομικά, ο Κώστας δουλεύει σε καντίνα και ο Μιχάλης δουλεύει σε πάγκο στη λαϊκή αγορά, καθώς αναγκάστηκε πριν ένα χρόνο να κλείσει την επιχείρησή του.
«Ανεβάζετε τον “Πλούτο” σε μια εποχή οικονομικής κρίσης. Πώς βιώνετε όλη αυτή την κατάσταση;»
ΜΙΧ. «Ένιωσα πολύ έντονα την κρίση, όταν έκλεισα το μαγαζί μου. Τώρα που δουλεύω στη λαϊκή το βλέπω καθημερινά. Υπάρχει γενικά πολλή απαισιοδοξία. Αν δεν ερχόμουν στο πρόγραμμα, σίγουρα θα με είχε πάρει από κάτω με όλα αυτά που ακούω καθημερινά. Πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Μπορεί δηλαδή να έχουμε κρίση στα οικονομικά μας, εγώ όμως κάνω πράγματα για τον εαυτό μου, επενδύω σε εμένα και νιώθω πολύ πιο γεμάτος, πιο ολοκληρωμένος».
ΣΩΤ. «Για όλους είναι δύσκολα και για μένα επίσης, ασπάζομαι όμως το ρητό που λέει ότι το βαθύτερο σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει και ευελπιστώ για το μέλλον».
ΓΙΩΡ. «Ισχύει αυτό που λέει ο Μιχάλης. Η κρίση είναι μια ευκαιρία να αλλάξουμε τρόπο ζωής και προτεραιότητες, να δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας και να επενδύσουμε σε αυτόν. Αυτήν τη διέξοδο δίνει η κρίση στην εποχή μας».
ΚΩΣ. «Το χειρότερο κακό που επιφέρει η κρίση είναι ότι κάνει τους πάντες να αγριεύουν και να κλείνονται στον εαυτό τους. Η κοινότητα μάς μαθαίνει να επενδύουμε στις ανθρώπινες σχέσεις, να είμαστε πιο ανοιχτοί στους άλλους».
ΜΙΧ. «Ένα ακόμη αρνητικό είναι ότι η κρίση επηρεάζει και τις κοινωφελείς χορηγίες. Ο ΚΕΘΕΑ είχε μεγάλο πρόβλημα χρηματοδότησης».
ΓΙΑΝ. «Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι μας έχουμε μερίδιο ευθύνης σε αυτό που συμβαίνει».
Τους ζητάω την άποψή τους για τους Αγανακτισμένους.
ΚΩΣ. «Είχαμε πάει στην παγκόσμια μέρα κατά των ναρκωτικών στην πλατεία και μιλήσαμε μαζί τους. Μας ζήτησαν μάλιστα να μιλήσουμε και στον κόσμο, γιατί υπάρχουν πολλοί χρήστες που περνούν από την πλατεία».
ΓΙΑΝ. «Είναι μια κίνηση με καλές προθέσεις και γενικά είναι καλό να αγανακτεί ο κόσμος, όμως μου φαίνεται πως έχει γίνει πολύ της μόδας, και δεν έχει νόημα έτσι. Όλη αυτή η προβολή από τα μέσα στερεί την αυθεντικότητα τού κινήματος».
ΣΩΤ. «Υπάρχουν επίσης πολλοί που αγανακτούν για δουλειές που έχασαν έχοντας μπει με μέσο, χωρίς προσόντα, παίρνοντας υπερβολικούς μισθούς. Είναι πολύ σχετικό το ζήτημα για το ποιος έχει δίκιο να αγανακτεί».
«Αν στο Σύνταγμα υπάρχει Αγανάκτηση, τι υπάρχει στη ΔΙΑΒΑΣΗ;»
ΓΙΑΝ. «Γενικά είναι πολλά τα συναισθήματα, και θυμός και αγανάκτηση και φόβος, αλλά σίγουρα υπάρχουν και αυτοί που σε νοιάζονται και σε αγαπούν.»
ΜΙΧ. «Μέσα στην κοινότητα αρχίζεις να σκέφτεσαι με βάση τις σχέσεις που έχεις φτιάξει και κάθε πράξη σου σκέφτεσαι τι αντίκτυπο θα έχει στον άλλο. Όταν είσαι στη χρήση, το μόνο που σκέφτεσαι είναι τον πιο σύντομο δρόμο, να πας «να γίνεις». »
ΓΙΩ. «Η χρήση σε κάνει πολύ ψυχρό, σου νεκρώνει τα συναισθήματα. Μέσα από όλη αυτή την εμπειρία προσπαθούμε να τα επαναφέρουμε, ζεσταίνουμε ξανά την καρδιά.»
ΜΙΧ. «Στη ΔΙΑΒΑΣΗ υπάρχει ανθρωπιά.»
Λίγο πριν φύγουν να ετοιμαστούν για την παράσταση, τους ρωτώ: «Το θέατρο το βλέπετε πιο σοβαρά τώρα; Έχετε μέλλον στο σανίδι;»
ΚΩΣΤ. «Δεν θα στο κρύψω, εγώ την έχω ψωνίσει. (γέλια)»
Το αμφιθέατρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο με κόσμο. Συγγενείς και φίλοι είχαν έρθει να δουν το νέο ξεκίνημα. Πολλή η συγκίνηση, ξεσπούσε με αμήχανα γέλια, υγρά μάτια και δυνατά χειροκροτήματα. Η παράσταση απολαυστική. Ένα καλογραμμένο κείμενο, προσεγμένα σκηνικά, μουσική και τραγούδι, ταλέντο και πολύ κέφι ήταν οι βασικοί της συντελεστές.
Τα φώτα σβηστά στη σκηνή, και το σανίδι γεμάτο κόσμο. Τα ίδια παιδιά που πριν ένα χρόνο θα έβλεπες στα στενά της Ομόνοιας, στις πλατείες κάτω από την Πατησίων, στο ίδιο σκοτάδι, τώρα άνοιγαν προβολείς. Το σώμα τους, σε απόλυτο έλεγχο, έχανε την γεωμετρία της εξάρτησης, γινόταν εύπλαστο εργαλείο στρατευμένο στην τέχνη. Η φωνή τους, δυνατή και καθάρια, αντιλαλούσε τη νέα μέρα και τα μάτια τους, όλο ζωή και διαύγεια, μπορούσαν να αντικρίσουν πια τα δύσκολα και άσχημα κατάματα. Η πρέζα είναι φυγή, μου είχαν πει πιο πριν. Το θέατρο είναι έκθεση, είναι επιμονή και θάρρος. Και αυτά τα παιδιά της σκηνής είχαν πλέον τη δύναμη να σταθούν και να δώσουν τη δική τους παράσταση, να παίξουν τον δικό τους ρόλο, χωρίς να χάνονται στο παρασκήνιο. Το χειροκρότημα δεν σταμάτησε και θα κρατάει να επιβραβεύει κάθε νίκη των παιδιών στο μέλλον. Φεύγοντας σκέφτεσαι τα άλλα παιδιά, αυτά που θα συναντήσεις γρήγορα, καθώς θα περπατάς στη διαδρομή για το σπίτι. Εκείνα που σε μία άκρη θα χτυπούν -χωρίς να νοιάζονται αν κοιτάς- τη σύριγγα στο μπράτσο, εκείνα που θα μυρίζουν άσχημα, που θα φορούν κουρέλια, εκείνα για τα οποία ο εφιάλτης είναι εικόνα διαρκής. Και το μόνο που εύχεσαι είναι να ακουστεί κάποτε και γι’ αυτά ένα χειροκρότημα, και ένας προβολέας να τα φωτίσει όπως τους αξίζει πραγματικά.
***H ΔΙΑΒΑΣΗ – ΚΕΘΕΑ, είναι μία μη κερδοσκοπική οργάνωση που 21 χρόνια τώρα έχει αφοσιωθεί στο έργο της απεξάρτησης ατόμων που έχουν εθιστεί σε παράνομες ναρκωτικές ουσίες. Στο πλαίσιο του ΚΕΘΕΑ λειτουργούν δύο κοινότητες: η πρωινή, για νεαρά άτομα που δεν εργάζονται και είναι άνω των 21 ετών και η βραδινή, για εργαζόμενους πρώην χρήστες. Προϋπόθεση, όπως με ενημερώνει η Ελένη Βοτίκα, υπεύθυνη του προγράμματος, για να μπει κανείς στη ΔΙΑΒΑΣΗ, είναι να έχει σταματήσει τη χρήση ουσιών. Τα άτομα ελέγχονται κάθε εβδομάδα με ειδικές εξετάσεις. Η συμμετοχή στο πρόγραμμα είναι εθελοντική και ακριβώς επειδή είναι πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ, η θεραπευτική συνεδρία δεν περιλαμβάνει τη χορήγηση υποκατάστατων όπως η μεθαδόνη, αλλά βασίζεται αποκλειστικά στην ψυχολογική ενθάρρυνση του ατόμου. Τα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ παρέχονται δωρεάν και δεν έχουν λίστες αναμονής. Οι βασικές υπηρεσίες που προσφέρονται είναι συμβουλευτική υποστήριξη στους χρήστες ουσιών και στις οικογένειές τους, έγκαιρη παρέμβαση, θεραπεία απεξάρτησης, εκπαίδευση και κατάρτιση, ενσωμάτωση στην κοινωνία και στον κόσμο της εργασίας.
To επίσημο site της ΔΙΑΒΑΣΗΣ είναι: http://www.kethea.gr/pub/Index.asp
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 210-9241993-6