Μια από τις γυναίκες μύθους, τραγουδούσε δημιουργίες ενός εκ των κορυφαίων εκφραστών του ελληνικού νέου κύματος. Ναι, κι όμως, το 1961 η Μπριζίτ Μπαρντό που μεσουρανούσε σούφρωνε τα χείλη και τραγουδούσε το Les amis de la Musique.
Πριν καν τα τραγούδια του Γιάννη Σπανού γίνουν ύμνοι στην Ελλάδα και σταθούν ικανά να στήσουν μεγάλες καριέρες για Ελληνίδες τραγουδίστριες, ο συνθέτης έζησε την άγρια χαρά να ακούσει τη γατούλα του γαλλικού σινεμά να τραγουδά δημιουργία του. O Γιάννης Σπανός ζούσε και εργαζόταν στο Παρίσι επί 15 χρόνια, πριν αποφασίσει να επιστρέψει στη χώρα μας και εισάγει νέους μουσικούς κώδικες.
Στην αρχή έπαιζε πιάνο στις μπουάτ, όμως το ταλέντο του μαγνήτισε τις σημαντικές μορφές του Παρισιού εκείνη την εποχή. Δήλωσε χαρακτηριστικά ο ίδιος στο musicpaper «Η πρώτη που μου ζήτησε να γίνω προσωπικός της ακομπανιατέρ ήταν η Cora Vaucaire, που όλοι την αποκαλούσαν «La Dame Blanche de Saint-Germain-des-Prés», δηλαδή «η Λευκή Κυρία του Σεν Ζερμαίν Ντε Πρε.» Επρόκειτο για ένα πολύ μεγάλο όνομα του γαλλικού τραγουδιού, μια διανοούμενη ερμηνεύτρια, λίγο μικρότερη σε ηλικία από την Edith Piaf. Ο άντρας της, ο Michel Vaucaire ήταν ο στιχουργός της μεγάλης επιτυχίας Non, Je Ne Regrette Rien που τραγούδησε η Piaf. Αργότερα, η Cora Vaucaire ερμήνευσε σε δίσκους και δικά μου τραγούδια. Μια ακόμα ευκαιρία ως ακομπανιατέρ μου έδωσε ο Serge Gainsbourg, με την μεγάλη καριέρα στη μουσική και τον κινηματογράφο. Τραγουδούσε ο ίδιος τότε, και ήταν πολύ δύσκολος. Τόσο σαν χαρακτήρας, αλλά και τα τραγούδια του ήταν δύσκολα, σ' αυτό το είδος της -ας πούμε - γαλλικής τζαζ. Με τον Gainsbourg ένιωσα πως έπεσα ξαφνικά στα βαθιά νερά.»
Την B B την γνώρισε με τη μεσολάβηση του φίλου του Jean-Max Rivière, η οποία ερμήνευσε το τραγούδι του Sidonie (στίχοι: Charles Cros), που ακούγονταν στην ταινία Vie privée του Louis Malle (1962). Tης έγραψε άλλα τρία τραγούδια (Les amis de la musique, Rose' eau και Une histoire de plage, όλα σε στίχους του J.M. Rivière), που κυκλοφόρησαν το 1963. Είκοσι χρόνια μετά, το τελευταίο τραγούδι που ηχογράφησε για δίσκο η Bardot ήταν και πάλι του Γιάννη Σπανού και είχε τον τίτλο Lachasse(1982).