«Στην μακρά σταδιοδρομία του, ο Μπομπ Ντίλαν δεν γνώρισε ούτε μία στιγμή ανάπαυλας. Η κυκλοφορία των άλμπουμ του πυροδοτούσε κάθε φορά ποικίλες αντιδράσεις, ο ακραίος χαρακτήρας των οποίων προσλάμβανε τη μορφή πολεμικής, με το κοινό να χωρίζεται σε δύο ασυμφιλίωτα στρατόπεδα: των πιστών ακόλουθών του και των πολέμιών του που δεν χώνεψαν ποτέ τη φωνή, τις συνθέσεις και του folk look του μεγάλου βάρδου από τη Μινεσότα».
Με αυτά τα λόγια, προλογίζει εκτενές άρθρο της η γαλλική εφημερίδα Libération, αφιερωμένο στον Αμερικανό μουσουργό που αποτελούσε ανέκαθεν κάτι παραπάνω από «άτομο» ή «καλλιτεχνική οντότητα»: αληθινή ιδεολογία.
Από πολύ νωρίς ήδη, η επιτυχία του μεταμορφώθηκε σε εφιάλτη: αυτό ήταν το τίμημα που πλήρωσε για το γεγονός ότι υπήρξε η «φωνή μιας ολόκληρης γενιάς».
Δεν υπάρχει δίσκος του που να μην πέρασε από την κρησάρα τόσο της λογοκρισίας όσο και από εκείνη των μαζών των οπαδών του για τους οποίους οι νότες και οι στίχοι του γίνονταν όπλα κατά μιας κραταιής κατεστημένης τάξης. Αυτό όμως δεν αποτελεί έκπληξη για έναν μύθο της ποπ κουλτούρας.
Μέσα στο μακρύ κατάλογο των προϊόντων του δημιουργικού οίστρου του και της ακαταπόνητης παραγωγικότητάς του υπήρξε ωστόσο ένα άλμπουμ το οποίο έμεινε στην ιστορία, ομόφωνα, ως το πιο μέτριο της καριέρας του. Ο λόγος για το διπλό «Self-Portrait» του 1970, το οποίο δεν διέθετε τη δύναμη ενός «Let it be me» (φόρος τιμής στον σκοτεινό Φολκ «μύθο» Τζόνι Κας και του Γάλλου τραγουδοποιού Ζιλμπέρ Μπεκό), το οποίο είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο νωρίτερα.
Σαράντα χρόνια αργότερα, το κλίμα πολεμικής που συνοδεύει το εν λόγω άλμπουμ επανέρχεται στην επικαιρότητα, καθώς η CBS ανακάλυψε στα αρχεία της ανέκδοτο ηχογραφημένο υλικό σχετικό με τις προετοιμασίες για την ηχογράφηση του άλμπουμ.
Το υλικό αυτό, το οποίο κυκλοφόρησε ως Bootleg Series Volume 10, θεωρείται ιστορικής σημασίας και μοναδικής αισθητικής απόλαυσης καθώς τα κομμάτια, απογυμνωμένα από κάθε επεξεργασία, αφήνουν να φανεί, σε όλο της το μεγαλείο η κιθάρα του Ντέιβιντ Μπρόμπεργκ και το πιάνο του Αλ Κούπερ.
Κανείς δεν γνωρίζει ποιος είχε την ιδέα της επανακυκλοφορίας αυτού του υλικού.
Η μυθολογία γύρω από αυτό όμως ενισχύεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι από την εποχή της εμφάνισής του ο Ντίλαν αποσύρθηκε από τα φώτα της δημοσιότητας, εκχωρώντας εθελούσια το ρόλο του «μύθου».