Η Γιασμίν είναι 30 χρονών, ελεύθερη και διαφωνεί με τις τακτικές του Μπασάρ Αλ Ασαντ. Η Ουμ Τζαφάρ είναι μητέρα τριών παιδιών και ανήκει σε εκείνους που αντιμετωπίζουν ως σωτήρα της Συρίας τον ηγέτη της χώρας. Οσες διαφορές κι αν τις χωρίζουν, έχουν πολλά κοινά. Οι δύο γυναίκες είναι ανάμεσα στους εκατομμύρια κατοίκους της Δαμασκού που προσπαθούν να ζήσουν, όσο οι ηγέτες του κόσμου «παζαρεύουν» την τύχη τους στις διπλωματικές επαφές τους.
Οι δύο γυναίκες αποδέχθηκαν την πρόταση του BBC και δημοσιεύουν το ημερολόγιό τους στην ιστοσελίδα του βρετανικού δικτύου. Οση απόσταση κι αν τις χωρίζει ιδεολογικά, παλεύουν καθημερινά με τις ίδιες δυσκολίες, προσπαθούν να επιζήσουν από σφαίρες και βόμβες, αλλά πάνω από όλα τις χαρακτηρίζει η ίδια αποφασιστικότητα. Γιατί αρνούνται να σταματήσουν να προσπαθούν και πάνω από όλα να ζουν.
Γιασμίν
9 Σεπτεμβρίου: Ονομάζομαι Γιασμίν, είμαι 30 ετών και κάτοικος της Δαμασκού. Εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα, που είναι σε πτώση από την αρχή της επανάστασης. Λατρεύω τη ζωή και έχω ακόμη ελπίδα γιατί είναι το μόνο πράγμα που μας κρατά ενωμένους αυτή τη στιγμή.
Είμαι άνθρωπος με χόμπι, ανάμεσά τους η γλυπτική και η κολύμβηση, που έχουν σχεδόν σταματήσει από τότε που ξεκίνησε η κρίση. Ακόμη και το διάβασμα έχει γίνει πολυτέλεια, καθώς η γενική ατμόσφαιρα επηρεάζει κάθε πλευρά της ζωής μας.
Ακόμη κι αν θα θέλαμε να αγνοήσουμε τα τρέχοντα γεγονότα, ο ήχος μίας έκρηξης ή η διακοπή ρεύματος έρχεται να σου θυμίσει ότι είσαι εδώ, στη Δαμασκό, αναπνέεις ακόμη ανάμεσα στη σφαίρα και το θάνατο καθημερινά.
Η οικογένειά μου έφυγε για το χωριό από το οποίο καταγόμαστε. Εγώ δεν μπορούσα να αφήσω τη δουλειά και την ψυχή μου, που είναι στη Δαμασκό. Εχω συγγενείς στο εξωτερικό και διπλή υπηκοότητα, αλλά αρνούμαι να φύγω. Νιώθω πως έτσι θα πρόδιδα την αγάπη μου.
Δεν θα μπορούσα να πάρω μέρος στην επανάσταση, όσο κι αν το ήθελα. Αλλά η επιθυμία μου να συνεχίσω τη ζωή παρά τις δυσκολίες με κάνει να αισθάνομαι πως ακόμη κι έτσι ανήκω στην επανάσταση.
Θα συνεχίσω να λέω την ιστορία της Δαμασκού. Πώς οι δρόμοι της κόπηκαν στα δύο, τα σπίτια της καταστράφηκαν και οι κάτοικοί της αναγκάστηκαν να φύγουν.
13 Σεπτεμβρίου: Αποφάσισα να πάω στην αγορά για να πάρω κάποια πράγματα που χρειαζόμουν. Αλλά όταν αποφασίσεις να περιπλανηθείς στη Δαμασκό βρίσκεις παντού εμπόδια. Πρώτα από όλα την ασφάλεια και τους υποστηρικτές του Ασαντ, ενώ βλέπεις λεωφορεία με τρύπες από σφαίρες που κυκλοφορουν σαν να είναι όλα φυσιολογικά.
Η αφορά είναι στο σκοτάδι, εξαιτίας των συχνών διακοπών ρεύματος. Οι τιμές των προϊόντων είναι 3-4 φορές πάνω από ότι παλιότερα και τα μαγαζιά είναι άδεια. Στο δρόμο για την αγορά βλέπει κανείς πλανόδιους πωλητές, που κάποτε τους κυνηγούσαν. Κάτω από τη γέφυρα, κάποιοι πουλάνε σε χαμηλές τιμές κλιματιστικά και καρέκλες που φαίνονταν σαν κλεμμένα απο σπίτια.
Επιστρέφοντας αποφάσισα να αγοράσω μπόζαχ (παραδοσιακό αραβικό παγωτό), αλλά ανακάλυψα πως σταμάτησαν να το παράγουν εξαιτίας των προβλημάτων με το ρεύμα και του υψηλού κόστους υλικών.
Ουμ Τζαφάρ
9 Σεπτεμβρίου: Είμαι 36 χρονών και έχω τρία παιδιά. Γεννήθηκα στη Δαμασκό και είμαι δημόσιος υπάλληλος. Από την αρχή της κρίσης, ακόμη και τώρα, μπορώ να πω ότι ζω φυσιολογικά. Πηγαίνω ακόμη στη δουλειάμου, παρότι μερικές φορές είναι στο στόχαστρο πυρών από ένοπλες ομάδες και βομβιστικές επιθέσεις τρομοκρατών.
Το μότο μου μπορεί να συμπεριληφθεί σε μία φράση από το Κοράνι. «Πες ότι δεν θα μας συμβεί τίποτα άλλο πέρα από αυτό που ο Αλλάχ έχει αποφασίσει για εμάς». Συνεχίζουμε τις ζωές και τη δουλειά μας σαν ένα τρόπο να υποστηρίξουμε την κυβέρνηση ενάντια σε μία πιθανή επίθεση. Δεν το σκάσαμε και δεν θα το κάνουμε. Είμαστε αμετακίνητοι.
Το Σάββατο πήρα μέρος σε μία διαμαρτυρία σχηματισμού ανθρώπινης ασπίδας ενάντια σε μία ενδεχόμενη επίθεση. Το σύνθημά μας ήταν «Με τα σώματά μας μπροστά, δεν θα το κάνετε». Θα παραμείνω μητέρα, ακτιβίστρια και εργαζόμενη. Η χώρα μας έχει δώσει πολλά και είναι ώρα να της το ανταποδώσουμε.
13 Σεπτεμβρίου: Σήμερα είναι Παρασκευή, ημέρα ξεκούρασης για τη Συρία. Δεν ξέρω πότε θα ξανάρθουν αυτές οι ημέρες. Τώρα η Παρασκευή έχει γίνει ημέρα αίματος και θανάτου.
Οι άνθρωποι έχουν γίνει φυλακισμένοι μέσα στα ίδια τους τα σπίτια. Περιμένουν να τελειώσουν οι προσευχές και να παρακολουθήσουν τα τελευταία νέα. Εχουμε συνηθίσει στις βόμβες και τις επιθέσεις μετά από τις προσευχές.
Αυτοί που λένε πως είναι Μουσουλμάνοι έχουν κλέψει την ελευθερία μας, στο όνομα της ελευθερίας. Σήμερα επισκέφθηκα έναν γείτονα, που είναι τραυματισμένος στρατιώτης του Συριακού στρατού. Μου είπε πως σε κάθε 10 αντάρτες που πιάνουν ή σκοτώνουν, οι έξι είναι από την Τσετσενία, το Αφγανιστάν ή τη Λιβύη.
Μου θύμισε μία επίσκεψή μου σε στρατιωτικό νοσοκομείο, όπου βρήκαν τέσσερις τραυματισμένους αντάρτες από τη Λιβύη. Ενας από αυτούς, αντίθετος στον Μπασάρ Αλ Ασαντ, μου είπε πως εξιδανικεύουμε έναν άνθρωπο εις βάρος μίας ολόκληρης χώρας. Του απάντησα πως κάνει λάθος. Οτι αυτό το πρόσωπο είναι κλειδί για την ασφάλειά μας. «Εχεις δει την καταστροφή και το θάνατο που έχουν φέρει οι αραβικές επαναστάσεις», του είπα.
Εχουμε δει τι έχει γίνει σε αυτές τις χώρες. Ο ηγέτης είναι ο καπετάνιος του πλοίου και αν φύγει αυτό θα βουλιάξει. Σήμερα είναι Παρασκευή και δεν θα εγκαταλείψω αυτή την ημέρα. Θα πάω τα παιδιά μου βόλτα γιατί σύντομα θα ξεκινήσει το σχολείο και αρνούμαι να τα φυλακίσω.