Ο μικρότερος, ηλικιακά, κάτοικος στην άλλοτε ευημερούσα κοινωνία στο Νευς Αμάρι στο Ρέθυμνο, είναι ο Χαράλαμπος Πρικάκης, ετών 61! Πλέον το παλαιό αστικό κέντρο με όλες τις Αρχές και τις εμπορικές λειτουργίες εξελίχθηκε και αυτό σήμερα σε οικισμό των... γερόντων.
Κτηνοτρόφος στο επάγγελμα ο κ. Πρικάκης, είναι ο νεότερος σε ηλικία μόνιμος κάτοικος, στην περιοχή ζουν τουλάχιστον 20 άτομα, από τους εγχώριους, που ποτέ δεν άλλαξε τόπο.
Νιώθει ευτυχής που έδωσε όλα του τα χρόνια στο χωριό, στο βουνό και στο κοπάδι και δεν μετανιώνει «που δεν έμαθε γράμματα».
Η απόφασή του να μπει στις στράτες των βοσκών, δεν ήλθε τυχαία και εξηγεί γιατί: «Γεννήθηκα στις 26 Σεπτεμβρίου του 1952 και η μάνα μου η Αρτεμισία δεν πρόλαβε να πάει στο νοσοκομείο και με γέννησε στο σπίτι εδώ στο χωριό. Από τότε και ως τα σήμερα δεν άλλαξα χωριό, εδώ έκανα το σπίτι μου εδώ έκανα και τα τέσσερα παιδιά μου. Ήμουν από τους τελευταίους νέους που έμεινε και δεν το μετανιώνω, γιατί τότε μόλις τέλειωνες το δημοτικό έπρεπε να φύγεις να πας στην πόλη στο γυμνάσιο, να μάθεις γράμματα...»
Όμως, πάντα από τις μικρές ηλικίες, τον προσέλκυε η ζωή του βοσκού και δεν άργησε με την καθημερινή τριβή, να γίνει «ένα με τα πρόβατα και τις αίγες». Ο πατέρας του από τους λεβέντες «κουραδάρηδες» τον κατήχησε και του έδειξε το δρόμο στα γκρεμνά και στα βοσκοτόπια. «Ο πατέρας μου», θα πει, «είχε πρόβατα και αίγες και εμένα μου άρεσαν κάθε μέρα να τα βλέπω, πώς να σου το πω κόλλησα. Δεν μου άρεσαν τα γράμματα και από μικρός αγαπώ τα πρόβατα. Η ζωή του βοσκού είναι σκληρή γιατί δεν έχεις ρεπό και ότι έχω κάνει το έχω κάνει με τον κόπο μου...»
Για τις επιλογές των νέων που επιλέγουν να συσσωρεύονται στα αστικά κέντρα ο 61χρονος είναι ξεκάθαρος: «Αν είσαι εργατικός το χωριό προσφέρει τα πάντα, αλλά δεν είναι για τους τεμπέληδες. Έγιναν τεμπέληδες οι νέοι γιατί έτσι τους έμαθαν οι γονείς τους. Τους έστειλαν στα γράμματα, πήγαν στο πανεπιστήμιο, πήραν το πτυχίο και πώς να δουλέψουν ύστερα στα αγροτικά που δεν έμαθαν;»
Πηγή: madeincreta.gr