Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος παρακολουθεί τη μάλλον εσωστρεφή πορεία ενός διεθνούς φεστιβάλ που πασχίζει να επανεφεύρει τον εαυτό του αλλά αρχίζει να χάνει το βεληνεκές του.
Ναι, ομολογώ πως η ζήλια είναι κακός σύμβουλος και πιθανότατα αν φέτος είχα καταφέρει να πάω στη Βενετία, έναν από τους αγαπημένους μου φεστιβαλικούς προορισμούς, πιθανότατα να μην ξεκινούσα έτσι το κείμενό μου.
Παρατηρώντας όμως εξ αποστάσεως το φεστιβάλ και χωρίς να γίνομαι κοινωνός του πυρετού του, έχω την αίσθηση ότι ίσως και να μην υπάρχει αυτός ο πυρετός τελικά. Ίσως να είναι μια δικαιολογία που εφευρίσκουμε όσοι πηγαίνουμε εκεί, σαν κινητήρια δύναμη για την κάλυψη του, την παρακολούθηση των ταινιών και τις ανταποκρίσεις μας. Σαν να «βαφτίζουμε» ένα φεστιβάλ κέντρο του κόσμου, για να δικαιολογήσουμε τον κόπο μας και το πάθος μας την ώρα που πιθανότατα αφορά σε ελάχιστους πέρα από ένα στενό κύκλο. Αυτό βίωσα βλέποντας το «απ' έξω», από την Ελλάδα. Ότι δηλαδή αν δεν υπήρχε το θέμα της ελληνικής συμμετοχής και εν τέλει της διπλής βράβευσης με την ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά, «Miss Violence» κανείς δε θα ασχολείτο με αυτό. Σε μια περίεργη εσωστρεφή πορεία του φεστιβάλ τα δύο τελευταία χρόνια, μετά την αποχώρηση του πιο «γκλαμορόσο» Μάρκο Μίλερ.
Όπως πραγματικά, δεν ξέρω ποιος θα ασχοληθεί εξωφεστιβαλικά με την ταινία που κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι: Το ιταλικό ντοκιμαντέρ «Sacro GRA» του 56χρονου Τζιανφράνκο Ρόσι που είναι και η πρώτη ταινία τεκμηρίωσης η οποία φεύγει με το μεγαλύτερο βραβείο της Βενετίας σε όλη την ιστορία του φεστιβάλ. Ανεξάρτητα από την αντικειμενική ποιότητα της συγκεκριμένης δουλειάς για την οποία δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη εφ' όσον δεν την έχω δει.
Τι είναι λοιπόν το Sacro GRA; Ένα ντοκιμαντέρ κινηματογραφημένο στην Grande Raccordo Annulare, τον μεγάλο περιφερειακό αυτοκινητόδρομο που περικλείει σαν δαχτυλίδι την Ρώμη. Και την κάμερα να καταγράφει σε βινιέτες περιστατικά και ανθρώπινες ζωές σε αυτόν τον αυτοκινητόδρομο. Από αριστοκράτες μέχρι τρανσέξουαλ πόρνες, άστεγους και νοσοκομειακά που διασχίζουν τον δρόμο, σε ένα κωμικοδραματικό κοινωνιολογικό ψηφιδωτό της ίδιας της ιταλικής (και όχι μόνο) κοινωνίας. Για τα γυρίσματα του οποίου ο Ρόσι πέρασε δύο χρόνια διασχίζοντας το συγκεκριμένο δρόμο με μίνι βαν και συναντώντας τους χαρακτήρες της ταινίας του. Όσο για τον τίτλο, αναφέρεται στην (μεταφορική) αναζήτηση του Αγίου Δισκοπότηρου το οποίο στα ιταλικά ονομάζεται «Sacro Graal».
Τι σημαίνει όμως για την ποιότητα των φετινών επιλογών του αλλά και το μέλλον του ίδιου του φεστιβάλ Βενετίας η βράβευση της συγκεκριμένης ταινίας; Μιας ιταλικής ταινίας ντοκιμαντέρ με συμπαθητικές αλλά όχι αποθεωτικές κριτικές, από μια κριτική επιτροπή με ιταλό πρόεδρο τον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι; Ειδικά από τη στιγμή που το «Sacro GRA» φαίνεται από αυτά που διαβάζω να είναι μια δουλειά περιορισμένης εμβέλειας, και εσωτερικής, ιταλικής κατανάλωσης; Όχι πολύ καλά πράγματα. Και μάλλον μια επιβεβαίωση αυτών που έγραψα στην αρχή.
Ή όπως με αιχμηρή ειρωνεία ξεκινά την πρώτη παράγραφο της κριτικής της για την ταινία, η βίβλος των «καλλιτεχνικών» και ανεξάρτητων ταινιών, indiewire, που την αξιολόγησε με την ιδιαίτερη χαμηλή βαθμολογία C+: «Είναι καλό πράγμα που το 'Sacro GRA' κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι. Γιατί ειλικρινά αυτός είναι και ο μόνος λόγος για να διαβάσετε την παρακάτω κριτική... Είναι υπέροχο που αναδείχθηκε το είδος του ντοκιμαντέρ, αλλά είμαστε λίγο μπερδεμένοι ως προς το πώς μια ταινία τόσο μη αξιοσημείωτη όπως η συγκεκριμένη, είναι αυτή που το κατάφερε».
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.