«Το δημόσιο χρήμα στην Ελλάδα διασπαθίζεται αμέσως αφού δεν γίνεται καμία αξιόλογη προσπάθεια αξιοποίησής του προς το συμφέρον της χώρας. Στη σύγχρονη Ελλάδα ωστόσο είθισται οι υποστηρικτές του εκάστοτε πρωθυπουργού και οι δικοί του άνθρωποι να θεωρούν αποκλειστικό τους προνόμιο να πληρώνουν όσο λιγότερους φόρους γίνεται στο κράτος ή ακόμη καλύτερα να μην πληρώνουν καθόλου».
Το απόσπασμα είναι από τη Γερμανική εφημερίδα Schlei-Bote η οποία δημοσίευσε τον Μάιο του 1897 ένα άρθρο για την τότε πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας μας, που θα μπορούσε εύκολα να αποτελεί απόσπασμα σημερινής εφημερίδας.
Το απόσπασμα ξαναδημοσιεύτηκε από το Γερμανό συγγραφέα Dirk Muller στο βιβλίο του "Σύγκρουση" που αναφέρεται στον ρόλο των Ελλήνων πολιτικών. Λέει ο Muller:
"Μπορεί το ελληνικό κράτος να είναι φτωχό, αλλά δεν ευθύνεται αυτό. Χειρότερη ακόμη και από τη φτώχεια του όμως είναι η δεινή δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Όποια και αν είναι η σύνθεση των υπουργείων, υπάρχει μονίμως έλλειψη χρηματικών πόρων. Εκατομμύρια και εκατομμύρια που κανονικά θα έπρεπε να διατίθενται για την υλοποίηση μεγάλων και ωφέλιμων για τη χώρα έργων μπαίνουν σε άλλες τσέπες αντί για τις τσέπες των μηχανικών και των εργατών που εκτελούν τις εργασίες.
Ενδεικτικά, κατά την κατασκευή της περίφημης διώρυγας της Κορίνθου εξανεμίστηκαν 80 εκατομμύρια. Μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα από την Τουρκία στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας έως τους γάμους του διαδόχου του θρόνου πρίγκιπα Κωνσταντίνου με την πριγκίπισσα της Σοφία της Πρωσίας, οι Έλληνες υπουργοί Οικονομικών τσέπωναν το ένα δάνειο ύψους 100 εκατομμυρίων μετά το άλλο, Μεγάλες τράπεζες στο Γερμανικό Ράιχ, στη Γαλλία και στην Αγγλία αναλάμβαναν με προθυμία τη διαμεσολάβηση και όλα αυτά τα πανέμορφα ποσά που η αξία τους έχει πλέον απογειωθεί κατά τα 2/3 θα πάνε χαμένα αν δεν προκύψει βέβαια ανατροπή του καθεστώτος.
Το δημόσιο χρήμα στην Ελλάδα διασπαθίζεται αμέσως αφού δεν γίνεται καμία αξιόλογη προσπάθεια αξιοποίησής του προς το συμφέρον της χώρας. Ακόμη και για στρατιωτικούς σκοπούς δεν απομένει τίποτα. Τα δανειζόμενα κεφάλαια βρέθηκαν πρόσφατα στο επίκεντρο της διαμάχης για τις τρέχουσες κρατικές δαπάνες, τις οποίες οφείλουν να καλύψουν οι φορολογούμενοι πολίτες.
Στη σύγχρονη Ελλάδα ωστόσο είθισται οι υποστηρικτές του εκάστοτε πρωθυπουργού και οι δικοί του άνθρωποι να θεωρούν αποκλειστικό τους προνόμιο να πληρώνουν όσο λιγότερους φόρους γίνεται στο κράτος ή ακόμη καλύτερα να μην πληρώνουν καθόλου.
Καθώς η Ελλάδα αλλάζει περίπου δύο κυβερνήσεις το χρόνο, μπορεί κανείς να υπολογίσει πόσοι από τους πληρωτέους φόρους καταβάλλονται τελικά. Πόσα τρυφερά και στοργικά συναισθήματα τρέφουν οι κυβερνήσεις για τους ψηφοφόρους αποδεικνύεται από το γεγονός ότι όλοι οι υπουργοί ψήφισαν εντελώς αβασάνιστα υπέρ της μείωσης των αποδόσεων για τους ξένους κατόχους ελληνικών κρατικών τίτλων, ενώ στους Έλληνες κατόχους εξακολουθούν να καταβάλλονται κανονικά"
Το "ΔΝΤ" του 1897
Υπενθυμίζεται ότι τον Δεκέμβριο του 1893 η Ελλάδα κήρυξε πτώχευση. Είχε προηγηθεί μια μακρά περίοδος οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Από το 1879, αφού άνοιξαν οι ξένες χρηματαγορές για την Ελλάδα, το ελληνικό κράτος είχε συνάψει πολλά εξωτερικά δάνεια και είχε αυξήσει υπερβολικά τη φορολογία – με έμμεσους φόρους στην κατανάλωση – για να μπορέσει να αυξήσει τα δημόσια έσοδα. Η σταφιδική κρίση εξάλλου είχε πλήξει τις εξαγωγές και είχε μειώσει σημαντικά την εισροή συναλλάγματος.
Στην αναζήτηση νέου δανείου ο Τρικούπης είχε προσκρούσει στον αγγλογαλλικό ανταγωνισμό, με τους Άγγλους να συναινούν στην παραχώρηση δανείων και τους Γάλλους να επιδιώκουν την πτώχευση, η οποία τελικά συνέβη.
Παρά την πτώχευση, η ελληνική κοινωνία επέμενε στα αλυτρωτικά της οράματα και ενεπλάκη σε έναν καταστροφικό πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μετά την ήττα το 1897 επιβλήθηκε στην Ελλάδα διεθνής οικονομικός έλεγχος με στόχο να καταβάλει η Ελλάδα πολεμική αποζημίωση στην Τουρκία και να υπάρξουν πρόσοδοι για την αποπληρωμή των ξένων δανείων.