Εξοντωμένοι από τα κινητά μας και έτοιμοι να απαντήσουμε σε κάθε κλήση, ετοιμαζόμαστε να ριχτούμε πάλι σε ένα ρυθμό που δεν έχει πραγματικά καμία έμπνευση. Ησυχοι γιατί έχουμε ακόμη τη δουλειά μας, πιστεύουμε ότι πρέπει να είμαστε σε συνεχή ανταγωνισμό και να αυξήσουμε τα ωράριά μας.
Υποχρεωμένοι να τρέχουμε όλο και πιο γρήγορα καταλήγουμε να μειώνουμε πράγματα που είναι ουσιαστικά για τη ζωή μας. Επικεντρωμένοι στη δράση χάσαμε την ικανότητα εσωτερικής σκέψης, ξεχάσαμε να στοχαστούμε τι πιστεύουμε πραγματικά και τι μας ολοκληρώνει. Ωστόσο το να μάθουμε να επιβραδύνουμε και να απολαμβάνουμε την βραδύτητα του χρόνου είναι απαραίτητα για την έναρξη της νέας χρονιάς που ξεκινάει τον Σεπτέμβριο.
Πέρα από τι προτείνουν οι άλλοι, εμείς τι πραγματικά θέλουμε; Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα που πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας. Το να αφήνουμε τους άλλους να μας οδηγούν ή από τα γεγονότα που παρουσιάζονται καθημερινά δεν μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους. Ο φόβος και η ανασφάλεια μας οδηγούν μακριά από την ανάγνωση του εσωτερικού μας εαυτού.
Η σχεδόν μοναδική ενασχόληση με την επαγγελματική υπερδιέγερση είναι συχνά το καλύτερο άλλοθι για να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι η ζωή μας έχει ένα νόημα. Ετσι ξεχνάμε α οικογενειακά προβλήματα, τις αισθηματικές απογοητεύσεις και τις δυσκολίες στις σχέσεις.
Ωστόσο το γεγονός ότι εξαρτώμαστε από το περιβάλλον μας αυξάνει το στρες. Είναι σχεδόν ψυχωσωματικό: το σώμα μπαίνει σε ένταση. Αν ωστόσο δείτε τα πράγματα πιο μακροπρόθεσμα, πάρτε τον απαραίτητο χρόνο για να ρυθμίσετε βασικά θέματα στην καθημερινότητά σας, για να πραγματοποιήσετε ένα μικρό ταξίδι στον εσωτερικό σας κόσμο, τότε το στρες αρχίζει να χάνεται.
Πηγή Le Monde, Blog Sophie Péters