«Φιλίπ Σολέρς». Για την πλειοψηφία των Ελλήνων δεν πρόκειται παρά για ένα άγνωστο όνομα, προφανώς γαλλικής προέλευσης, το οποίο ωστόσο δεν κομίζει στο νου καμία οικεία εικόνα ή πληροφορία. Απόλυτο κενό.
Κι όμως δεν πρόκειται για ένα απλό όνομα. Για τους γνώστες της ιστορίας του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού, το όνομα «Φιλίπ Σολέρς» δεν προσδιορίζει απλά ένα άτομο, αλλά μία ολόκληρη εποχή, από τις πιο ταραχώδεις και ενδιαφέρουσες του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, μία ολόκληρη «κατάσταση», ένα ολόκληρο σύμπαν γεμάτο γυναίκες, εξεγέρσεις, εκλεκτικές συγγένειες και περιπέτεια.
Δανδής, μανιώδης καπνιστής, συγγραφέας, δημιουργός ορισμένων από τα πιο «περίεργα», από άποψη θεματολογίας αλλά και μορφής, λογοτεχνικά έργα της μεταπολεμικής Γαλλίας, αρθρογράφος με απαράμιλλη πένα, μέγας στυλίστας της γραφής, δημόσιο πρόσωπο, πολιτικό ον με έντονη δραστηριότητα και συμμετοχή στα κοινά, ο Φιλίπ Σολέρς υπήρξε επί σειρά ετών σύζυγος της σπουδαίας καθηγήτριας και διανοούμενης Τζούλια Κρίστεβα και στενός φίλος πνευματικών ογκόλιθων της ευρωπαϊκής σκέψης, όπως ο Ρολάν Μπαρτ, ο Ζακ Λακάν, ο Ζακ Ντεριντά, ο Μισέλ Φουκώ και ο Λουί Αλτουσέρ.
Ο 77χρονος πλέον Σολέρς δεν έχει την έντονη δημόσια παρουσία που επεδείκνυε κατά τη διάρκεια του ένδοξου παρελθόντος του. Όταν όμως αποφασίζει να παρέμβει, δια ζώσης ή γραπτώς, έχει πάντα κάτι να πει, με το δικό του διεισδυτικό τρόπο, τον ενίοτε σαρκαστικό, αλλά πάντα αποκαλυπτικό.
Αυτό έπραξε σε προ τριμήνου άρθρο-σχόλιο του για την γαλλική πολιτική σκηνή στο περιοδικό Le Point, όπου «φιλοτέχνησε» τα καρικατουρίστικα πορτραίτα των Φρανσουά Ολάντ, Φρανσουά Φιγιόν και Νικολά Σαρκοζί, όπως μόνο εκείνος μπορεί να το κάνει.
Για τον Ολάντ:
«Δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς τι σκέπτεται κάθε πρωί ο Φρανσουά Ολάντ, καθώς ξυρίζεται: το πώς θα αλλάξει ρότα. "Πρέπει να αλλάξω ρότα", επαναλαμβάνει διαρκώς, δίχως όμως να γνωρίζει τον τρόπο. Ξέρει καλά πως το πρόβλημα δεν είναι ούτε η κυβέρνησή του, ούτε η κρίση, ούτε ο πόλεμος στο Μάλι, ούτε η Γερμανία, αλλά ο ίδιος ο εαυτός του. Ο πρόεδρος δεν αρέσκεται στην "παραφροσύνη των καιρών". Η παραφροσύνη τον πλήττει, δεν την μπορεί καθόλου... Εκείνος προτιμά να χαμογελά ευγενικά. Έχει βρει τη φόρμουλά του: "η αλλαγή θα έρθει στον καιρό της"».
Για τον Φιγιόν:
«Ιδού ο Γάλλος: επίμονος, ξεκάθαρος, κοφτός, διακριτικός, πολύ πιο νορμάλ από τον Ολάντ, πούρος ντούρος Καθολικός... Αυτός έχει κατανοήσει τουλάχιστον ένα πράγμα: ο Δημοκράτης μονάρχης οφείλει να ενσαρκώνει ένα ισχυρό σύμβολο. Κι έτσι, τα μάζεψε και πήγε μέχρι το Τόκιο για να τιμηθεί από τον αυτοκράτορα Ακιχίτο... Κι έπεται συνέχεια: το Πεκίνο, η ευλογία του Πάπα κι άλλα. Όπως και αν έχει, αυτός ο ευσεβής επιδιώκει να πάρει το προεδρικό χρίσμα το 2017, πάση θυσία. Το μονοπάτι είναι δύσβατο, αλλά το μέλλον ακτινοβόλο».
Για τον Σαρκοζί:
«Η "αναπόφευκτη επιστροφή" του Σαρκοζί στην πολιτική ζωή, την οποία αναγγέλλει κάθε μέρα, αρχίζει σιγά σιγά να θυμίζει αξιοθρήνητα στατική κωμωδία. Τέσσερα χρόνια τώρα διαλαλεί: "Θα αναγκαστώ να επιστρέψω", "επιστρέφω"... Η αναμονή τραβάει σε μάκρος. Κι εγώ περιμένω, μετά το τσουνάμι του Φεστιβάλ των Καννών, τα ρεπορτάζ και τις εικόνες στο Λας Βέγκας».