Αυτό δεν είναι άλλο ένα κοκτέιλ μπαρ ανάμεσα στα άλλα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η περίφημη «πίπα» του Ρενέ Μαγκρίτ δεν ήταν άλλη μία πίπα! Είναι ένα αυτοσχέδιο απέριττο κομψοτέχνημα που έχει αφεθεί να «αιωρείται» ανάμεσα στο ξερό κυκλαδίτικο τοπίο, στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου και στο ιλιγγιώδες μπαταϊγικό μπλε του ουρανού.
Θα το βρει κανείς στην πίσω πλευρά του πανέμορφου Κάστρου της Σίφνου, στο χείλος ενός γκρεμού που βλέπει στο μικρό κολπίσκο των Σεραλίων, με τις ταλαιπωρημένες πολύχρωμες βαρκούλες, όπου η συνήθως άγρια θάλασσα αφρίζει μανιασμένα πάνω στους βραχώδεις όγκους.
Όραμα ποιητικό, βγαλμένο από τα σπλάγχνα του πιο φουρτουνιασμένου ρομαντικού ψυχισμού, αλλά και άγρια ερωτικό, με την αλμύρα να διεισδύει στους πόρους σου, να ποτίζει το σώμα σου και να κατατρώγει τις νευρικές σου συνάψεις, προκαλώντας σου μόνιμο παραισθητικό εκστασιασμό, που εντείνεται από το εκτυφλωτικό φως του ήλιου, την ημέρα, και από το ζαλιστικό θαμπό φως του φεγγαριού, τη νύχτα.
Το όνομά του χιλιοφορεμένο για τα δεδομένα του «ελληνικού καλοκαιριού»: Kavos Sunrise, γραμμένο πρόχειρα πάνω στο λευκό, ασβεστωμένο τοίχο του φτωχικού νησιωτικού οικήματος, όπου κατοικοεδρεύουν μερικές ράθυμες γάτες, ξαπλωμένες η μία πάνω στην άλλη, λίγες ξένες τουρίστριες που εκτελούν χρέη σερβιτόρων και ο απίθανος ιδιοκτήτης του, Κώστας Γεωργούλης, που όλοι έχουν την αίσθηση ότι είναι Κουβανός, ενώ ο άνθρωπος είναι βέρος Σιφνιός.
Τα μόνα ποτά που σερβίρονται είναι ρούμι, τεκίλα και κασάσα, καθώς και τα παράγωγα κοκτέιλς τους: μοχίτα, καϊπιρίνιες κ.ο.κ., τα οποία πίνεις καθισμένος στα ανορθόδοξα διατεταγμένα τραπεζάκια και καρεκλάκια, κατά μήκος των κατηφορικών διαδρόμων, αλλά και στις πεζούλες, περιτριγυρισμένος από σωρούς άδειων μπουκαλιών, φόρος τιμής στις ασωτίες ετών!
Διακριτικό γνώρισμα του μαγαζιού η ανεπανάληπτα βρώμικη τουαλέτα. Θα την καταλάβεις από την ξεχωριστή μυρωδιά. Πολύ πριν πλησιάσεις, θα προαισθανθείς ότι είσαι σε καλό δρόμο!
Μην απογοητεύεσαι όμως. Υπάρχει πάντα το διπλανό χωραφάκι όπου μπορείς να αποθέσεις όλα τα κρίματα και τα εκκρίματά σου, εκείνα που σε κάνουν ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο...