Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος βλέπει τη ζωή σαν μια κινηματογραφική οθόνη πάνω στη θάλασσα, γεμάτη από θαμπά αλατισμένα στίγματα, αναμνήσεις και προσμονές.
Δε θα σας τα πρήξω γιατί διακοπάζω και γενικά διαθλώ θλίψεις και τύψεις και ου προκύψεις μέσα από ένα περίεργο τζαμωτό θάλασσας που είναι πιο σινεμά από το σινεμά. Οπότε μην περιμένετε κάποια βαθυστόχαστη κριτική ανάλυση για τη «Θλιμμένη Τζασμίν». Βουτήξτε μέσα της όπως εγώ βουτάω αυτή τη στιγμή στη θάλασσα κι ανακαλύψτε εκ νέου το απέραντο γαλάζιο της χαρμολύπης. Και τη γουντιαλενική αντίληψη των πραγμάτων στην καλύτερη εδώ και πολλά χρόνια διάσταση και καθαρότητά της.
Πρώτα από όλα όμως, πριν πας να μεταλάβεις τη θλίψη της Τζασμίν, ίσως να πρέπει να επαναπροσδιορίσεις τι είναι αυτό που περιμένεις από μια ταινία του Γούντι Άλεν. Γιατί αν η βολή σου απαιτεί τουριστικές ξεναγήσεις και κωμική σοφιστικέ τζαμπατζουίτα, ας' το πουλάκι μου, τράβα μια χαλάουα κι απελευθερώσου.
Εδώ υπάρχει ουσία και σοφία. Όχι όμως από τη σοφία των γερόντων κι ας είναι γέροντας ο Γούντι. Αλλά από τη σοφία αυτών που αρνούνται να γεράσουν και αντιπαλεύουν τη θνητότητά τους με τη πιο μεστή εκδοχή της δημιουργικότητας τους. Προσπαθώντας να κατανοήσουν την ατελή ανθρώπινη φύση, βουτώντας μέσα της για κολύμπι, μέσα στην υδάτινη ρευστότητά της. Επιβιώνοντας από την τρικυμία, προσδοκώντας τη νηνεμία και κοιτάζοντας τον ορίζοντα.
Η Τζασμίν της Κέιτ Μπλάνσετ κουβαλάει μερικές από τις χειρότερες και καλύτερες ποιότητες όλων μας (και του ίδιου του Άλεν). Βοτκισμένες βραχονησίδες κοσμικής ξιπασιάς και πληγωμένα αρμυρίκια (ναι, από νησί γράφω το κείμενο μου, λογικό είναι οι παρομοιώσεις μου να είναι τέτοιες). Η προσπάθεια της να επανεφεύρει τον εαυτό της, έχει όπως όλων μας, μάλλον περισσότερες πιθανότητες αποτυχίας από ότι επιτυχίας. Κάπως έτσι είναι όταν συνδυάζεις Xanax (δεν ξέρω δεν έχω πάρει) με βότκα (δεν ξέρω, δεν έχω πιει). Όταν η ζωή γύρω σου καταρρέει γιατί την έχεις αφήσει να καταρρεύσει παρασυρμένη από λάθος κοσμικές προσδοκίες και πας να διορθώσεις το λάθος, κάνοντας κάτι σωστό αλλά με λάθος τρόπο.
Όταν η πνιγμένη μέσα στη χλιδή και το κότερο λαμπερή παντρεμένη της ζωή αποδειχτεί μια καταστροφική απάτη, η Τζασμίν θα προσπαθήσει να επανασυνδεθεί με την αδελφή της ταξιδεύοντας στο Σαν Φρανσίσκο. Και με τον εαυτό της τον ίδιο. Κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο όταν για να το πετύχεις πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος ριζικά με τις σαθρές σου βάσεις. Τις διαστρεβλωμένες σου προσλαμβάνουσες και τις παραμορφωμένες αντανακλάσεις του ζαλισμένου σου (από ξιπασιά ή αλκοόλ) αμφιβληστροειδούς.
Ο Γούντι Άλεν λίγο πριν τα 80 του, καταφέρνει να δημιουργήσει μια παραλλαγή της Μπλανς Ντιμπουά από το «Λεωφορείο ο Πόθος» σε μοντέρνα, φρέσκια, απολαυστική, βιτριολική και ταυτόχρονα απόλυτα μοντέρνα δραματική κομεντί. Η Κέιτ Μπλάνσετ τυλίγει πάνω της όλη την κινηματογραφική οθόνη εναλλάσσοντας την πυκνότητα του «υφάσματος» της ανάμεσα σε αυτήν ενός ελαφρύ καλοκαιρινού παρεό κι ενός γούνινου παλτό. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι υποψήφια στα επόμενα Όσκαρ.
Κι ο θεατής, απολαμβάνει την αλλαγή των εποχών, από το καλοκαίρι στο φθινόπωρο, παρακολουθώντας την ψυχογραφική αντανάκλαση της μετατροπής της ηλιακής θερμότητας, αντιμέτωπος με έναν πιτσιλισμένο από αρμύρα, περίτεχνο καθρέφτη που ο ίδιος θα αποφασίσει αν θέλει να καθαρίσει. Ή να στολίσει με θλιμμένα γιασεμί.
*Στις αίθουσες από την Πέμπτη 29 Αυγούστου
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.