Τα ουρλιαχτά των γυναικών αντηχούν ακόμα στην Κρήτη - Ιστορικό ντοκιμαντέρ καταγράφει για πρώτη φορά τη φρίκη του ναζισμού στο Ρέθυμνο [εικόνες]

Τη γερμανική αγριότητα και το σκληρό πρόσωπο του ναζισμού ξαναθυμήθηκαν μετά από σχεδόν εφτά δεκαετίες οι κάτοικοι της Κρήτης για τις ανάγκες ενός ιστορικού ντοκιμαντέρ που ετοιμάζουν οι δημοσιογράφοι Γιάννης Κανελλάκης και Μανόλης Παντινάκης.

Οι αφηγήσεις και οι εικόνες που συγκεντρώθηκαν από το τηλεοπτικό συνεργείο, ξανά έφεραν στη μνήμη των κατοίκων της Καλής Συκιάς στα ορεινά του νότου στο Ρέθυμνο, όλη τη φρίκη που έζησαν στις 3 Οκτωβρίου 1943.

Όπως αναφέρει το madeincreta.gr, ήταν η πρώτη φορά από τότε, που εκδηλώθηκε ενδιαφέρον στην ανάδειξη και προβολή ενός συνταρακτικού γεγονότος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ίσως του μοναδικού στα χρονικά, που γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις σε στενή συνεργασία (δυστυχώς) με Κρητικούς του Σώματος του αιμοσταγούς λοχία Φριτς Σούμπερτ, όρμησαν αποκλειστικά σε γυναίκες και τις πέταξαν και τις έκαψαν ζωντανές στη φωτιά που άναψαν σε σπίτια του χωριού.

Σε αυτή την πρωτοφανή βαρβαρότητα, λαμπάδιασαν και κάηκαν ζωντανές συνολικά δώδεκα γυναίκες, μεταξύ αυτών και μια έγκυος στον όγδοο μήνα της κύησής της από την Καλή Συκιά και το γειτονικό Ροδάκινο και ένας ηλικιωμένος άντρας 80 χρονών.

Το τηλεοπτικό συνεργείο με τον έμπειρο και ικανό εικονολήπτη Νίκο Σαράντο, που και στο παρελθόν είχε εργαστεί σε πολλές αποστολές και ρεπορτάζ μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών της Αθήνας, σε ένα ολοήμερο οδοιπορικό συγκέντρωσε πολύτιμο υλικό από δεκάδες επιζώντες του μαρτυρικού γεγονότος γυναίκες και άντρες της Καλής Συκιάς, καθώς και ντοκουμέντα από τα σπίτια-μνημεία που θυσιάστηκαν.

Το κλίμα σε όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων ήταν επίπονο και ψυχοφθόρο και οι περισσότεροι ήταν αδύνατο να κρατήσουν τον πόνο τους, παρότι έχουν περάσει τόσες δεκαετίες.

Χαρακτηριστική ήταν η εικόνα, όταν άρχισε να αφηγείται στο χώρο του μνημείου που είναι γραμμένα τα ονόματα των γυναικών-μαρτύρων, ο Δημήτρης Γρυντάκης που μαζί με τη μητέρα του, έγκυο στον όγδοο μήνα τότε, οδηγούνταν σε καιόμενο σπίτι για να καούν ζωντανοί.

Ο 18 μηνών τότε Γρυντάκης βρέθηκε, ίσως με την παρέμβαση Σουμπερίτη ή Γερμανού, από την αγκαλιά της μάνας του πάνω σε ξερόκλαδα και σώθηκε. Τα μάτια του την είδαν για πρώτη φορά σε φωτογραφία (!) όταν πλησίαζε τα 30 του χρόνια.

Σήμερα, ξεπερνώντας την έβδομη δεκαετία της ζωής του, δεν μπόρεσε να κρατηθεί ούτε αυτή τη φορά, αντικρίζοντας πρώτο-πρώτο το όνομά της στην πλάκα των ηρωίδων, ενώ αφηγούνταν στο μνημείο, και μετά βίας χωρίς να στεγνώσουν τα μάτια του, προσπαθούσε να συγκρατήσει τα ξεσπάσματά του. Και κάποιες φορές ήταν αδύνατο.

Τους επόμενους μήνες, θα αρχίσει η επεξεργασία του ντοκιμαντέρ και οι άλλες εργασίες ώστε να λάβει την τελική μορφή για να προβληθεί σε φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού και σε ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες.

Ανάλογα ντοκιμαντέρ, πρόκειται να πραγματοποιήσουν οι δυο δημοσιογράφοι και σε άλλες περιοχές της Κρήτης, που δέχτηκαν τις γερμανικές ωμότητες και γνώρισαν το πρόσωπο του ναζισμού.

Λήψεις από τον εικονολήπτη Νίκο Σαράντο, στο μνημείο με τις γυναίκες-μάρτυρες

Σ' αυτά τα σπίτια της Καλής Συκιάς που κάηκαν και εγκαταλείφθηκαν, συντελέστηκε ένα μέρος της θηριωδίας

Ανατριχιαστικές ήταν οι μαρτυρίες του Στρατή Πετράκη και του Νίκου Νικητάκη

Λίγο πριν την αφήγηση της Ελένης Κωστάκη, που έζησε τη φρίκη, στο Γιάννη Κανελλάκη

Το σπίτι του Λεωνίδα Μονιάκη, όπου παίχτηκε μια ακόμα πράξη της τραγωδίας. Σήμερα είναι ακατοίκητο