«Το σκηνικό ήταν ιδανικό: υπερήφανα ορθωμένα ερείπια αρχαίων ναών, λουσμένα στη μεταφυσική αχλή που πρόσφερε αφειδώς στο τοπίο το φως του ολόγιομου φεγγαριού. Μία ομάδα ανδρείων, πορευόμενη σε ιερά εδάφη ποτισμένα με πνεύμα αθάνατο προγονικό, οδεύει σιωπηλά, κατανυκτικά, σε βαθιά περίσκεψη.
Το αρχέγονο παρελθόν βαραίνει στους ώμους τους, γεννά εικόνες και αισθήσεις αλγεινές, βυθίζει την ψυχή στη χαρμολύπη, κάνει την καρδιά να χτυπά στο ρυθμό αρχέγονου κρουστού, τα πόδια να τρέμουν. Το μεγαλείο είναι αβάσταχτο. Πώς να χωρέσει ο νους τις πέραν του ανθρώπινου μέτρου διαστάσεις αυτού του μυθικού χώρου, πώς να αντέξει το σώμα την ιλιγγιώδη αίσθηση του ανοικτού, του όλου, του παντός; Όλη η ζωή, οι απαρχές και το πεπρωμένο συμπυκνωμένα σε μία αιώνια στιγμή και έναν άπειρο τόπο».
Έτσι περιέγραφε στο προσωπικό του ημερολόγιο κάποιος Γερμανός ελληνολάτρης περιηγητής Πίτουρ Χούφτερμαν – προσωπικός φίλος τόσο του θεωρητικού της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας Αλφρεντ Ρόζενμπεργκ όσο και του Αδόλφου Χίτλερ – την καταλυτική εμπειρία της επίσκεψής του, με τη συνοδεία εκλεκτών ξανθωπών αρρένων ακόλουθών του, στον ομφαλό του αρχαίου κόσμου, τους Δελφούς. Μία εμπειρία από την οποία, όπως έγραφε ο ίδιος, δεν «ανάρρωσε» ποτέ!
Η παραπάνω ιστορία είναι αποκύημα της φαντασίας. Δεν υπήρξε ποτέ ο Πίτουρ Χούφτερμαν. Ως άτομο. Διότι, ως αντίληψη, σύστημα πεποιθήσεων και ιδεολογική θωράκιση υπήρξε και μάλιστα ευδοκίμησε κάποτε στην Βόρεια Ευρώπη, ενώ εξακολουθεί να υφίσταται και σήμερα στην πιο κιτς και αντιαισθητική εκδοχή της!
Τα υψηλά κλιμάκια του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού είχαν ανέκαθεν τρομερή αδυναμία στις οριακές εμπειρίες, στη βίωση του Υψηλού, και μάλιστα σε σημείο διαστροφής: πυκνά δάση που ψιθυρίζουν αρχέγονα νοήματα, μαγικά ξέφωτα, σκοτάδια διασχισμένα από ριπές φωτός, θεϊκές βουνοκορφές, παγωμένες στο χρόνο μορφές, μνημειακά αρχιτεκτονήματα, παράδοξα ερείπια ναών, μαζικές πολιτικές τελετουργίες με έντονα παγανιστικά στοιχεία κ.α.
Ωστόσο, αυτή η διεστραμμένη ναζιστική επιθυμία για αιωνιότητα και ψυχική ανάταση είχε μία πολύ καταστροφική συνέπεια, τον αντίκτυπο της οποίας βιώνουμε μέχρι σήμερα με την άνοδο της ακροδεξιάς, φυλετιστικής ιδεολογίας στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη: τον εντελώς διαστρεβλωμένο τρόπο ιδιοποίησης και ερμηνείας του αρχαίου ελληνικού κόσμου, της γραμματείας του, του πολιτισμού του, της τέχνης και της φιλοσοφίας του.
Έτσι, βλέπουμε σήμερα ηγετικά στελέχη και μέλη της εγχώριας νεοναζιστικής/εθνικιστικής πολιτικής σκηνής να διαλαλεί την αρχαιοπρέπειά της, στα λόγια και στην πράξη, με αποκορύφωμα την χθεσινή μαζική «απόβαση» Ελλήνων ακροδεξιών/εθνικιστών/ρατσιστών στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών, με σκοπό την πραγματοποίηση «εκδήλωσης στο ιερότερο σημείο του αρχαίου κόσμου», όπως σημειώνεται σε σχετική ανακοίνωση, «με καθιερωμένες εισηγήσεις και συζητήσεις στα πλαίσια του εκπαιδευτικού κύκλου "θέματα ελληνική ιστορίας" στον αρχαιολογικό χώρο που παραμένει ανοιχτός μια νύχτα το χρόνο κατά την Πανσέληνο του Αυγούστου».
Η βιβλιογραφία σχετικά με το θέμα της στρεβλής σχέσης των Ευρωπαίων νεοναζιστών με τον αρχαίο ελληνικό κόσμο είναι ανεξάντλητη. Μία «βόλτα» στην ελληνική βάση δεδομένων του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (biblionet.gr) και στο Amazon αρκεί να για να αποκαλύψει το εύρος των προσεγγίσεων (ιστορικών, κοινωνιολογικών, ψυχολογικών, φιλοσοφικών, επιστημονικών).
Το ίδιο θέμα, όμως, είχε θίξει με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο και σχετικά πρόσφατο δημοσίευμα (28/07/13) του «Ιού» (Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς) με τίτλο: Ο μισελληνισμός των ελληναράδων - Η Ελλάδα, όπως την «αγάπησαν» οι ναζί κατακτητές, από το οποίο παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα:
Μετά από αρκετούς μήνες στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας, η Χρυσή Αυγή κατορθώνει να διατηρεί ή να διευρύνει τις δημοσκοπικές της επιδόσεις, χωρίς να κάνει ούτε βήμα πίσω στα φανατικά ναζιστικά της πιστεύω. Επιμένει βέβαια στην ευφημιστική μετωνυμία «εθνικισμός» για να εκφράσει τον εθνικοσοσιαλιστικό πυρήνα της πολιτικής της σκέψης, αλλά δεν παύει να στέλνει διαρκώς κωδικοποιημένα μηνύματα προς τους «μυημένους», προκειμένου να τους καθησυχάσει ότι δεν έχει αλλάξει απόψεις.
Αναγνωρίζοντας ότι δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς οι ναζιστικές απόψεις, η Χρυσή Αυγή καναλιζάρει τη δημόσια προπαγάνδα της σε αυτό που η ίδια θεωρεί ευνοϊκότερο πεδίο: την «ελληνολατρία». Υποτίθεται ότι όσα η ίδια πρεσβεύει για τη σημερινή ελληνική κοινωνία δεν είναι τίποτα άλλο παρά συνεπής εφαρμογή των απόψεων που μας κληροδότησε η κλασική ελληνική αρχαιότητα. Μάλιστα, η οργάνωση επιδίδεται σε μια συστηματική αλίευση αρχαίων «ρητών» ή «αποφθεγμάτων», προκειμένου να στηρίξει τον ρατσισμό, την ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία στους «αρχαίους ημών προγόνους».
Μ' αυτόν τον τρόπο, βέβαια, το μόνο αποτέλεσμα είναι να αποδίδονται στους αρχαίους Ελληνες οι πιο σκοτεινές, βίαιες και απάνθρωπες πρακτικές που εφαρμόστηκαν στα μέσα του περασμένου αιώνα από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα της Ευρώπης και κυρίως την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, με αποκορύφωμα το ίδιο το Ολοκαύτωμα.
Πρόκειται για μια συστηματική διαστρέβλωση της ελληνικής παράδοσης και του περιεχομένου της αρχαίας ελληνικής γραμματείας που έχει γονιμοποιήσει τις αρχές του σύγχρονου ουμανισμού. Αλλά όλα αυτά είναι απορριπτέα από την ακροδεξιά προπαγάνδα. Οχι. Για τους σύγχρονους «Ελληναράδες» από την αρχαιότητα πρέπει να πάρουμε μόνο τον «Καιάδα», την «Κρυπτεία» και το πολύπαθο «Πας μη Ελλην Βάρβαρος». Πίσω, δηλαδή από τους επιφανειακούς ύμνους για τους «προγόνους» κρύβεται ένα βαθύ μίσος για κάθε τι ελληνικό.
[...]
Δεν κακοπαθαίνουν μόνο οι αρχαίοι συγγραφείς στα έντυπα και τους λόγους των μεταμοντέρνων εθνικοσοσιαλιστών της πλατείας Αττικής. Την ίδια τύχη έχουν οι νεότεροι μελετητές της Αρχαίας Ελλάδας, τους οποίους διαστρεβλώνει η οργάνωση κατά βούληση, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο απώτερος προπαγανδιστικός της σκοπός.
Και πρώτα απ' όλους ο Νίτσε, τον οποίο ακολουθεί μια παράδοση διαστρέβλωσης από τους ναζιστές θεωρητικούς. Οι χρυσαυγίτες προσπαθούν να φορέσουν στον Νίτσε ένα εθνικιστικό και φυλετικό κουστούμι. Γιατί αν η προσέγγιση γινόταν μέσα από μια ελληνική/ευρωπαϊκή ματιά (δηλαδή την οπτική του ίδιου του Νίτσε, ή έστω του Παλαμά και του Καζαντζάκη, των δύο επιφανέστερων Ελλήνων νιτσεϊκών), τότε θα γινόταν φανερό ότι για τον Νίτσε το μεγαλείο των αρχαίων Ελλήνων δεν οφείλεται στο ότι ήταν φυλετικά καθαροί αλλά στο ακριβώς αντίθετο. Το μεγαλείο της Αρχαίας Ελλάδας έγκειται στην επιμειξία, στην ανάμιξη και τη διασταύρωση των φυλών και των πιο ετερόκλητων στοιχείων και όχι στη φυλετική αγνότητα και καθαρότητα. Ο Νίτσε αρνείται κατηγορηματικά ότι υπάρχουν «καθαρόαιμοι» και «αυτόχθονες Ελληνες».
«Η χριστιανική διδασκαλία ήταν το αντίθετο της διονυσιακής διδασκαλίας· ν' ανακαλύπτεις ξανά τον Νότο μέσα σου και ν' απλώνεις πάνω σου έναν φωτεινό, λαμπρό, μυστηριώδη ουρανό του Νότου· να ξαναποκτάς νότια υγεία και κρυφή δυναμικότητα της ψυχής· βήμα βήμα να γίνεσαι πιο περιεκτικός, πιο υπερ-εθνικός, πιο ευρωπαϊκός, πιο υπερ-ευρωπαϊκός, πιο εγγύς ανατολίτης, τελικά πιο ελληνικός -γιατί το ελληνικό ήταν η πρώτη μεγάλη ένωση και σύνθεση καθετί εγγύς ανατολικού, και απ' αυτήν την άποψη η έναρξη της ευρωπαϊκής ψυχής, η ανακάλυψη του "νέου κόσμου" μας» («Η θέληση για Δύναμη», παρ. 1.051, μτφρ. Ζήσης Σαρίκας, εκδ. Νησίδες, 2001).
Ποιοι είναι όμως για τον Νίτσε οι «αρχέγονοι κάτοικοι της ελληνικής γης», της χώρας που ο ίδιος αγάπησε όσο τίποτε άλλο; «Μογγολική καταγωγή με τη λατρεία του δέντρου και του όφεως. Οι ακτές στολισμένες από μία Σημιτική λωρίδα. Εδώ και εκεί Θράκες. Οι Ελληνες πήραν όλα αυτά τα στοιχεία μέσα στο αίμα τους, συμπεριλαμβανομένων όλων των θεών και των μύθων (στους θρύλους του Οδυσσέα, κάποιοι είναι μογγολικοί) [...] Τι είναι αυτοί οι "καθαρόαιμοι Ελληνες"; Δεν είναι αρκετό να δεχθούμε ότι Ιταλικά, Θρακικά και Σημιτικά στοιχεία διασταυρώθηκαν και αναμείχθηκαν σε Ελληνες;» (Friedrich Nietzsche, Nachgelassene Fragmente 1875-1879, 5[198], εκδ. Walter de Gruyter, Βερολίνο/Νέα Υόρκη 1967, σ. 96).
[...]
Φυσικά οι χρυσαυγίτες δεν πολυασχολούνται μ' αυτές τις λεπτομέρειες. Οπως ομολογούν, «ο Ελληνισμός είναι πάνω απ' όλα Αίμα και με αυτή την οπτική βλέπουμε τον Αρχαίο Ελληνισμό. [...] Η αναφορά στην Αρχαία Ελλάδα για τη Χρυσή Αυγή δεν έχει φιλοσοφικό ή φιλολογικό ενδιαφέρον, δεν αποτελεί απλά και μόνο ένα αντικείμενο γνώσεως. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο, γιατί για εμάς ο Ελληνισμός είναι ένα Αιμάτινο Ποτάμι στον Χρόνο, που η συνέχειά του πιστεύουμε ότι είναι οι σύγχρονοι Ελληνες» (1.3.2002).
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του «Ιού», πατήστε εδώ.