Ο πιανίστας Βαν Κλίμπερν λατρεύεται από τους Ρώσους 53 χρόνια μετά τον θρίαμβό του στον Διαγωνισμό Τσαϊκόφσκι. Μια μικρή οχλαγωγία σημειώθηκε τις προάλλες στην Πλατεία Μαγιακόφσκι της Μόσχας, καθώς ένα πλήθος Ρώσων συνωστιζόταν γύρω από έναν άχαρο ασπρομάλλη Τεξανό. Ο συνωστισμός οφειλόταν στην αγάπη, στο είδος της αγάπης που σου φέρνει δάκρυα στα μάτια, που σε κάνει να κεντήσεις παντόφλες και καλύμματα τσαγιέρας και να τα επιβάλεις στο αντικείμενο της αγάπης σου την ώρα που προσπαθεί να επιβιβαστεί στο αυτοκίνητό του, μαζί με μπουκέτα μαργαρίτες και ένα γινωμένο αχλάδι.
Αυτή την αγάπη αισθάνονται οι Ρώσοι για τον Βαν Κλίμπερν, τον αμερικανό πιανίστα που το 1958, στο ζενίθ του Ψυχρού Πολέμου, κέρδισε τον σπουδαιότερο μουσικό διαγωνισμό της Σοβιετικής Ενωσης. Πενήντα τρία χρόνια αργότερα, η ηχώ του γεγονότος αυτού παραμένει τόσο ισχυρή ώστε, όταν ο κ. Κλίμπερν κάνει την εμφάνισή του σε μια συναυλία, ολόκληρη η αίθουσα μοιάζει να στρέφεται και να κινείται προς το μέρος του σαν ένας ζωντανός οργανισμός. Ακόμη και σήμερα ο Διεθνής Οργανισμός Τσαϊκόφσκι προκαλεί στους Ρώσους ισχυρά συναισθήματα.
Καθώς παρακολουθούσαν την τελετή της απονομής των βραβείων, το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, μερικοί μιλούσαν χαμηλόφωνα για τον (ρώσο) μαέστρο που αποσύρθηκε από τον διαγωνισμό υπό δυσμένεια επειδή χρησιμοποίησε για τον (αρμένιο) τσελίστα που βραβεύθηκε μια λέξη, η οποία θα μπορούσε να μεταφραστεί «χωριάταρος». Μια ομάδα από γυναίκες μεταξύ 70 και 80 ετών στεκόταν στο λόμπι. Επνεαν μένεα για τον αποκλεισμό του αγαπημένου τους πιανίστα στον δεύτερο γύρο και ανέθεσαν σε μία από την ομάδα τους να τα ψάλλει σ' έναν κριτή, ο οποίος κατευθυνόταν προς τον μπουφέ.
Ομως ο θρύλος του κ. Κλίμπερν - ο οποίος επέστρεψε στα 76 του για να υπηρετήσει ως επίτιμος πρόεδρος των κριτών - είναι πέραν κάθε σύγκρισης. Το περασμένο Σάββατο, καθώς οι φίλοι της συζητούσαν μήπως κουράσουν τον κ. Κλίμπερν αν του προσφέρουν κι άλλα λουλούδια, η Νατάλια Σουμπότινα συγκέντρωσε το κουράγιο της και τον πλησίασε. Εκείνος την αγκάλιασε κι εκείνη άρχισε να κλαίει. «Νατάλια!», φώναξε ένας από τους φίλους της. «Συγκρατήσου! Συγκρατήσου!». Η κ. Σουμπότινα ήταν ακόμη πολύ ταραγμένη καθώς έφευγε με το αυτοκίνητο λίγα λεπτά αργότερα. «Αγαπάει όλο τον κόσμο», έλεγε. «Είναι αρκετός για όλο τον κόσμο! Είναι μια σπουδαία καρδιά!».
Οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούν την ηχώ μιας ιστορικής στιγμής. Το 1958, ο Νικίτα Χρουστσόφ διερευνούσε την ιδέα της «ειρηνικής συνύπαρξης» με τις ΗΠΑ. Στο σημείο αυτό μπαίνει στην ιστορία ο κ. Κλίμπερν, ένας 23χρονος από το Κίλγκορ του Τέξας, με μακριά και λεπτά δάχτυλα που μερικές φορές πονούσαν τόσο ώστε τα περιποιόταν με αλοιφές και τα τύλιγε με γάζες. Εκπαιδεύτηκε από τη μητέρα του και στη συνέχεια στη φημισμένη Σχολή Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης, ήταν μέγας ρωσόφιλος και ανταποκρινόταν στο χειροκρότημα με μια σεμνότητα σχεδόν κωμική. Το σοβιετικό ραδιόφωνο μετέδιδε τις εκτελέσεις του και το νέο διαδόθηκε με ταχύτητα εντυπωσιακή. Στον τελευταίο γύρο του διαγωνισμού, αφού έπαιξε το Τρίτο Κονσέρτο για Πιάνο σε ρε ελάσσονα του Ραχμάνινοφ, ξέσπασαν ουρανομήκεις επευφημίες. Μολονότι υπήρχε ο κανόνας ουδείς από τους διαγωνιζομένους να υποκλίνεται για δεύτερη φορά, ο πρόεδρος των κριτών πήρε τον Κλίμπερν από το χέρι και τον οδήγησε ξανά στη σκηνή.
Πηγή: tanea.gr