Οταν ξαφνικά οι πόρτες της ελληνικής παραγωγής «έκλεισαν», αποφάσισε να ξεκινήσει απ' το μηδέν, εκεί που οι ευκαιρίες συνεχίζουν να υπάρχουν για όποιον είναι αποφασισμένος να τις ανακαλύψει.
Είναι από τους ανθρώπους που «έζησε» έντονα τα «καλά» χρόνια της ελληνικής ιδιωτικής (και όχι μόνο) τηλεόρασης. Αφήνοντας τη σφραγίδα του σε ένα πλήθος παραγωγές, όντας υπεύθυνος για πολλές από τις σειρές που πάνω τους στήριξαν τις ημερήσιες μετρήσεις τους μεγάλα κανάλια.
Ο Κώστας Κωστόπουλος ξεκίνησε την καριέρα του σαν βοηθός σκηνοθέτη σε θρυλικές τηλεοπτικές σειρές, όπως ο «Κίτρινος Φάκελος» και τα «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά» του Κώστα Κουτσομύτη. Έχοντας εργαστεί με την ίδια ιδιότητα στο πλευρό του Μανούσου Μανουσάκη, ανέλαβε μόνος του τη σκηνοθεσία πολλών αυτοτελών επεισοδίων για το «Τμήμα Ηθών» αλλά και τους «Δρόμους της Πόλης» ενώ παράλληλα εργαζόταν στο χώρο της διαφήμισης και των ντοκιμαντέρ.
Σε μια εποχή που ο όρος ελληνική καθημερινή τηλεοπτική σειρά, βρισκόταν ακόμα σε νηπιακό στάδιο προχειρότητας, ο Κώστας Κωστόπουλος αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με αυτό το «ευτελές» (για τους σοβαροφανείς) αλλά τόσο δύσκολο τηλεοπτικό είδος. Σκηνοθετώντας 185 επεισόδια της πρώτης πραγματικά αξιόλογης ελληνικής προσπάθειας στο είδος. Που ήταν και το επιτυχημένο «βάφτισμα του πυρός» στο ίδιο είδος, του συγγραφικού διδύμου της Ελενας Ακρίτα και του Γιώργου Κυρίτση. Τα «Φτερά του Έρωτα» στην ΕΤ1 ήταν μια εντελώς πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα παραγωγή, που άνοιξε το δρόμο στην θρυλική «Βέρα στο Δεξί» του ίδιου συγγραφικού ντουέτου στο Mega, για την οποία ο Κωστόπουλος σκηνοθέτησε 200 επεισόδια.
Το αποτέλεσμα για τα επόμενα χρόνια, που υπήρχαν ακόμα ελληνικές παραγωγές, ήταν ο ANT1 να του εμπιστευτεί ουσιαστικά το lead in του δελτίου ειδήσεων του σταθμού. Και τη σκηνοθεσία τόσο στα 580 επεισόδια του «Ερωτα» και τα 151 επεισόδια του «Κάρμα» σε σενάριο της Βάνας Δημητρίου όσο και τα 200 της «Λόλα» σε διασκευή της Αννας Χατζησοφιά.
Η απόφασή του να μεταπηδήσει στο χώρο του κινηματογράφου, με μια νεανική κωμωδία σε σενάριο του Κώστα Βαζάκα, συνέπεσε με την έναρξη της οικονομικής κρίσης και το πάγωμα των περισσότερων παραγωγών. Ακόμα και αυτών που είχαν δρομολογηθεί όπως η συγκεκριμένη ταινία, για την οποία είχε ήδη πραγματοποιηθεί το pre production. O Κώστας πήρε τη μεγάλη και δύσκολη απόφαση για έναν παντρεμένο πατέρα τριών παιδιών και αποφάσισε να ξεκινήσει από το μηδέν. Αρχικά μεταφράζοντας το σενάριο της ταινίας του στα αγγλικά το οποίο και έστειλε στο εξωτερικό και στη συνέχεια μετακομίζοντας στο Λος Άντζελες προσπαθώντας να πραγματοποιήσει το όνειρό του.
Ένα όνειρο για το οποίο ο ίδιος επιμένει να δηλώνει πως σίγουρα δεν είναι τόσο εύκολο, όσο παρουσιάζεται στα εγχώρια media το φαινόμενο της διεθνούς καριέρας, όμως δεν είναι ακατόρθωτο. Και μάλλον είναι πολύ πιο εφικτό σε σχέση με την πραγματικότητα που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στον ελληνικό χώρο. Τόσο εξ' αιτίας της διαφορετικής επαγγελματικής ιδιοσυγκρασίας και των ανάλογων συνθηκών όσο και μέσα από τη βοήθεια της ίδιας της ελληνικής κοινότητας στις Η.Π.Α, καλών φίλων όπως ο κούκλος Μάνος Γαβράς (που ζει στο Λος Αντζελες με δραστηριότητα -πέρα από την υποκριτική και τη... φωτογένειά του- και στην ανάπτυξη σημαντικών κινηματογραφικών πρότζεκτς) που όλοι τους τα τελευταία χρόνια έχουν αφήσει την Ελλάδα προσπαθώντας να εξελιχθούν και να δουλέψουν στη Μέκκα του Κινηματογράφου.
Έχοντας ήδη κλείσει δύο μήνες στο Λος Άντζελες, ο Κώστας Κωστόπουλος αισθάνεται τον πιο δημιουργικό διχασμό προσωπικότητας της ζωής του. Αφουγκράζεται τους ήχους και τους ρυθμούς μιας πόλης – όνειρο για όποιον εργάζεται στη βιομηχανία του θεάματος, σαν να βρίσκεται για δεύτερη φορά στο πανεπιστήμιο, προσπαθώντας να μάθει, να καταλάβει και να προσαρμοστεί. Ενώ ταυτόχρονα δουλεύει με πείσμα και ιδιαίτερα θετικά όπως δείχνουν οι πρώτες ενδείξεις, αποτελέσματα, στην πραγματοποίηση της ταινίας που ονειρεύεται. Αυτή τη φορά με τη μορφή μιας ελληνοαμερικάνικης συμπαραγωγής με διεθνές cast που θα γυριστεί στην Ελλάδα. Ένα project για το οποίο εκδηλώνεται έντονο ενδιαφέρον, εφ' όσον το ελληνικό φυσικό τοπίο, ήταν ανέκαθεν ένας από τους αγαπημένους χολιγουντιανούς προορισμούς. Το οποίο δυστυχώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, κινηματογραφικά παραμένει ουσιαστικά ανεκμετάλλευτο, εξ' αιτίας της ανύπαρκτης πολιτικής των εγχώριων παραγόντων.