Η Casey Anthony είναι τώρα 25 ετών, μια τυπική Αμερικανίδα από την ενδοχώρα, όπως τις βλέπεις στις σοβαρές, ίσως ανεξάρτητες, ταινίες – νόστιμη που θα μπορούσε να δείξει μέχρι όμορφη, με μίνιμουμ μόρφωση αλλά πονηρούλα, με ελάχιστη καλλιέργεια αλλά πολλή όρεξη για διασκέδαση. Η Casey ζούσε στη Φλόριντα από τεσσάρων ετών, έμεινε έγκυος στα 18 και η ταυτότητα του πατέρα δεν αποκαλύφθηκε ποτέ – ο φίλος της, Jesse Grund, όπως αποδείχτηκε με τεστ DNA, που έγινε αργότερα στη ροή της περίεργης ιστορίας, δεν είχε σχέση με το παιδί. Παρ’ όλα αυτά, την αρραβωνιάστηκε το 2005, χρονιά που γεννήθηκε η μικρή Caylee, για να χωρίσουν μόλις έναν χρόνο αργότερα.
Στις 16 Ιούνιου του 2008, Casey και η Caylee φεύγουν από το σπίτι όπου έμεναν με τους γονείς της πρώτης και παππούδες της δεύτερης, και λείπουν για 31 μέρες – κάθε φορά που η γιαγιά Cindy Anthony ζητά να δει την εγγονή, η Casey της λέει ότι είναι πολύ απασχολημένη με δουλειές στη Φλόριντα, ή ότι βρίσκεται με την νταντά της, Zenaida Fernandez-Gonzalez (η οποία ήταν υπαρκτό πρόσωπο, που όμως δεν γνώριζε κανένα μέλος της οικογένειας Anthony, και μάλιστα κατέθεσε μήνυση επειδή το όνομά της είχε εμπλακεί εν αγνοία της σε τέτοια υπόθεση, με αποτέλεσμα να αμαυρωθεί η επαγγελματική της υπόληψη). Η Cindy Anthony δηλώνει την εξαφάνιση της μικρής στις 15 Ιουλίου, αφού έχουν ειδοποιηθεί από την αστυνομία ότι το αυτοκίνητο της κόρης τους βρέθηκε παρατημένο, και είχε στο πορτ μπαγκάζ μια σακούλα που ανέδυε φρικτή μυρωδιά. Η Casey παραδέχεται ότι το κοριτσάκι λείπει εδώ και έναν μήνα, αν και υπάρχουν φωτογραφίες της με ημερομηνία 20 Ιουνίου (ενώ δηλαδή η μικρούλα αγνοείται) να λαμβάνει μέρος σε διαγωνισμό σωματικών προσόντων σε κλαμπ, και λέει πως φοβάται ότι την απήγαγε η νταντά της. Αρχίζει να ανακρίνεται, κατηγορούμενη για παραμέληση ανηλίκου, και να μπαινοβγαίνει στη φυλακή με καταβολή εγγυήσεων ενώ μικρότερες κατηγορίες, (μικροπλαστογραφίες, κλοπές και εκτεταμένη χρήση πιστωτικών καρτών φίλων της) τη βαραίνουν επίσης. Ταυτόχρονα, δεν προσφέρι καμιά χρήσιμη πληροφορία που θα μπορούσε να βοηθήσει την αστυνομία να βρει το παιδί που «είχε χαθεί» παρακωλύοντας τις έρευνες.
Τον Δεκέμβριο του 2011, κοντά στο σπίτι της οικογένειας, βρέθηκε μια σακούλα που περιείχε ανθρώπινα μέλη και ένα κρανίο με κολλητική ταινία γύρω του. Μετά από ιατροδικαστική εξέταση, διαπιστώθηκε ότι το πτώμα ανήκε στη μικρή Caylee. Ξεκινάει έτσι μια δίκη που κράτησε τους Αμερικανούς κολλημένους σε δέκτες, sites και εφημερίδες που παρείχαν πληροφορίες για την υπόθεση, συγκλονίζει εξίσου τον υπόλοιπο κόσμο και εγείρει ερωτηματικά περί Αμερικανικής Δικαιοσύνης.
Το γιατί τέτοιο κόλλημα με το συγκεκριμένο θέμα όταν καθημερινά πεθαίνουν παιδιά από διάφορες αιτίες, είναι εύκολο να εξηγήσω: προσωπικά, με ντροπή ρουφούσα την κάθε λεπτομέρεια γύρω από τις εξελίξεις της δίκης, αντιλαμβανόμενη ότι με ενδιέφερε γιατί ήταν σαν ένα ωραιότατο επεισόδιο Law And Order, σαν έναν κύκλο Damages - και τρελαίνομαι για δικανικά δράματα: μια όμορφη νέα κοπέλα που δεν ήθελες να πιστέψεις ότι είναι μια off-white trash Μήδεια (τι κίνητρο να έχεις να σκοτώσεις το χαριτωμένο παιδάκι σου), αγορεύσεις δικηγόρων, reality καταθέσεις, διαρκή εύρεση στοιχείων και, το κυριότερο, ανεξήγητα ψέματα. Γιατί πρωταγωνιστής στο καθημερινό σόου (το οποίο με έψεγα από μέσα μου που παρακολουθούσα ανελλιπώς, όπως φώναζα με αηδία στη μαμά μου που επέμενε να βλέπει κηδείες διασήμων δημοσία δαπάνη) ήταν οι τεράστιες αντιφάσεις στις οποίες υπέπεσε κατά τη διάρκειά του η κατηγορούμενη. Τα στοιχεία εναντίον της ήταν καταιγιστικά, και μάλιστα σηματοδοτούσαν νέα εποχή στην επιστημονικά τεκμηριωμένη εξέταση αποδείξεων. Ίχνη χλωροφορμίου βρέθηκαν στο αμάξι, και αναζητήσεις στο Google με τις φράσεις «πώς να φτιάξετε χλωροφόρμιο», «κάταγμα λαιμού» και «θάνατος από ασφυξία» βρέθηκαν στο ιστορικό του υπολογιστή στο σπίτι της Casey. Όταν η μητέρα της Cindy πήγε να την καλύψει ψευδομαρτυρώντας πως τα google searches ήταν δικά της, αποδείχτηκε πως τις ώρες που είχαν γίνει τα κλικ εκείνη ήταν συνδεδεμένη σε άλλο pc, αυτόν του γραφείου της. Στον υπολογιστή ενός πρώην συντρόφου της Casey βρέθηκαν φωτογραφίες που αναπαριστούσαν το πνίξιμο μιας γυναίκας με ύφασμα βουτηγμένο στο χλωροφόρμιο. Οι σακούλες και η κολλητική ταινία που βρέθηκαν στο αυτοκίνητό της ήταν ίδιες με εκείνες που βρέθηκαν στο σπίτι όπου έμενε με τους γονείς της – βρέθηκαν επίσης και τα αυτοκολλητάκια-καρδούλες που χρησιμοποιούσε η μικρή ως παιχνίδι. Η Cindy Antony αναγνώρισε μια κουβερτούλα που βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος ως αντικείμενο που ανήκε στην εγγονή της. Δημοσιοποιήθηκε απόσπασμα από το ημερολόγιο της Casey με τα εξής: «Δεν μετανιώνω, απλά ανησυχώ, θέλω όλα να πάνε καλά. Εμπιστεύομαι την κρίση μου και πήρα τη σωστή απόφαση… έχω κάνει νέους φίλους, είμαι επιτέλους ευτυχισμένη και ελπίζω αυτό να μην αλλάξει». Η Casey ισχυρίστηκε ότι όλα αυτά γράφτηκαν το 2003, λόγω ενός 03 που ήταν γραμμένο στο πάνω μέρος της σελίδας, αλλά η έρευνα απέδειξε ότι το συγκεκριμένο ημερολόγιο βγήκε στην αγορά μετά το 2004.
Από τη δικαστική αίθουσα δεν έλειψαν τα κλάματα, οι κατηγορίες της Casey προς τον πατέρα της ότι την κακοποιούσε, η αποκάλυψη αλληλογραφίας της με τρόφιμο φυλακής στην οποία περιέχονται λεπτομέρειες για το πτώμα της μικρής που κανείς δεν θα ήταν σε θέση να ξέρει εκτός αν είχε διαπράξει το έγκλημα, εκδοχές κατά τις οποίες τα κρυμμένα οστά μπορεί να θάφτηκαν από κάποιον σκύλο (!), αφηγήσεις για την απόπειρα αυτοκτονίας του παππού, ενώ ταυτόχρονα εκδίδονται βιβλία που, πιθανότατα, πάνε καρφωτά για σενάρια. Αν η Casey καταδικαζόταν, η τιμωρία δεν ήταν η φυλακή: αντιμετώπιζε τη θανατική ποινή.
Και ενώ όλοι παρακολουθούμε το θέαμα, ενώ η Αμερική κρατάει την ανάσα της συγκλονισμένη έχοντας βρει ένα αντικειμενικά κακό να μισεί, οι ένορκοι αποφασίζουν ότι τα στοιχεία δεν επαρκούν για να καταδικάσουν τη νεαρή μητέρα, και τα media παίρνουν φωτιά. Η Casey Anthony κρίνεται ένοχη μόνο για παράθεση ψευδών στοιχείων και παρακώλυση δικαιοσύνης, καταδικάζεται σε 4 χρόνια φυλάκιση και πιθανότατα θα συνεχίσει τη ζωή της κανονικότατα σε κανα εξάμηνο. Οι Αμερικανοί απορούν και εξίστανται. Μα δεν ήταν οφθαλμοφανές το τι είχε γίνει; Μήπως δεν ήταν και παρασυρθήκαμε από την πλοκή επεισοδίου CSI; Πώς το γλεντάς όταν το παιδί σου αγνοείται; Οι άνθρωποι με ψυχολογικά «θέματα», είναι δίκαιο να στέλνονται στην ηλεκτρική καρέκλα και να λογοδοτούν για τις πράξεις τους σαν αν ήταν κοινοί νοήμονες άνθρωποι; Είναι ψυχολογικό «θέμα» το να είσαι παθολογικός ψεύτης, δεν είναι; Και μήπως όλα αυτά είναι εκλογικεύσεις τη στιγμή που ένα παιδάκι ίσως πέθανε από το χέρι της μητέρας την οποία, όπως κατέθεσαν οι μάρτυρες, αγαπούσε παθολογικά; Και τελικά, η καταδίκη, η αθώωση, έχουν καμιά σημασία τη στιγμή που στη συνείδηση μιας ολόκληρης χώρας η Casey είναι ένοχη, ένας πόλος ασίγαστου μίσους; Ή μήπως, όπως μαντεύουν πολλά blogs που γράφουν κείμενα επί κειμένων για την υπόθεση, ο πανδαμάτωρ χρόνος κλείσει απλώς έναν φάκελο με μια υπόθεση που ποτέ δεν διαλευκάνθηκε και η Casey αφεθεί να συνεχίσει τη ζωή της «κάνοντας άλλο ένα μωρό για να κλείσει τα στόματα», σύμφωνα με τις εικασίες; Θα προσφέρει οσκαρικές ερμηνείες η ταινία; Και τι λένε όλα αυτά για εμάς, που θα πάμε να τη δούμε;