Μπορεί οι βεντάλιες σήμερα να μη χρησιμοποιούνται με την ίδια συχνότητα, ωστόσο η ιστορία της κρατεί εδώ και πολλά χρόνια με το μικρό πτυχωτό αξεσουάρ να αποτελεί σύμβολο της γυναικείας κομψότητας, αλλά και χρησιμότητας.
Εικάζεται ότι οι πρώτοι που συνέλαβαν την ιδέα της βεντάλιας σαν μέσον για τη δημιουργία δροσερού αέρα, τις ζεστές και υγρές μέρες του καλοκαιριού, ήταν οι Ινδοί, οι Κινέζοι και οι Αιγύπτιοι. Για την αισθητική της εικόνα χρησιμοποίησαν φτερά παγωνιού, πάπυρο, λεπτά υφάσματα και αρωματικά ξύλα.
Στην Ελλάδα εμφανίστηκε περίπου τον 5ο αιώνα π.Χ. και δεν ήταν αποδεκτή. Ο Ευριπίδης, μάλιστα, την είχε χαρακτηρίσει ως βαρβαρική συνήθεια. Ωστόσο η βεντάλια έγινε σύμβολο του Έρωτα, του μικρού θεού, γιου της Αφροδίτης. Σιγά σιγά άρχισε να κατασκευάζεται με φροντίδα και επιμέλεια, γιατί άρχισε να είναι ένα αρεστό αξεσουάρ.
Οι αρχαίες Αθηναίες κρατούσαν βεντάλιες από φτερά παγωνιού που τα έφερναν έμποροι από την Φοινίκη και τα μακρινά λιμάνια, ενώ οι Ρωμαίες πατρικίες τις είχαν σε μεγάλη εκτίμηση. Οι τεχνίτες, στο μεταξύ, τις δούλευαν τεντώνοντας το δέρμα των ζώων ή πουλιών επάνω στα υπέροχα πλαίσια από σπάνια ξύλα και μέταλλα.
Ωστόσο η παραδοσιακή αρχαιοελληνική βεντάλια ονομαζόταν Ριπίς, επειδή χάριζε ριπές τεχνητού αέρα Η ριπίδα ήταν μονόκομματη (δε δίπλωνε) και είχε χερούλι. Το σχήμα της ήταν στρογγυλό ή έμοιαζε με φύλλο φοίνικα και το χρώμα της λευκό, γαλάζιο, πράσινο ή χρυσό.
Η πιο απλή και ταυτόχρονα κομψή έκδοση της ριπίδας θεωρείται ότι είναι αυτή που κρατούν στα χέρια τους οι περίφημες Ταναγραίες κόρες, τα θαυμάσια μικρά πήλινα αγάλματα που κατασκευάζονταν το 500-300 π.Χ. στην Τανάγρα της Βοιωτίας για να πουληθούν ως γούρια ή αναθήματα.
Οι Ταναγραίες κόρες φιλοτεχνήθηκαν σύμφωνα με το πρότυπο της ιδανικής γυναικείας ομορφιάς, κομψότητας και αριστοκρατικότητας της εποχής. Ως εκ τούτου από τα πολύτιμα και καλαίσθητα αξεσουάρ τους δε θα μπορούσε να λείπει η ριπίδα, η οποία ήταν φτιαγμένη από λεπτό φύλλο ξύλου.
Τα εξαιρετικά αυτά αγαλματίδια που τόσοι σημαντικοί Ευρωπαίοι ύμνησαν για την ομορφιά τους, δε βρίσκονται στην Ελλάδα, αλλά φιλοξενουνται στα μουσεία του Λούβρου, του Βερολίνου, της Αγίας Πετρούπολης, της Αλεξάνδρειας, καθώς και στο Βρετανικό Μουσείο.