Μπορεί σήμερα οι γυναίκες να ξεχύνονται στις παραλίες φορώντας μικροσκοπικά μπικίνι, ωστόσο δεν συνέβαινε κάτι ανάλογο και πριν από 100 χρόνια, όταν τα ήθη, τα έθιμα αλλά και οι νόμοι της εποχής δεν τους επέτρεπαν να δείξουν και πολλά.
Την περίοδο λίγο πριν ή και λίγο μετά το 1900 οι γυναίκες που επιθυμούσαν να δροσιστούν στις παραλίες έπρεπε να βουτήξουν στο νερό, ουσιαστικά, μαζί με τα ρούχα τους, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Και μπορεί σήμερα οι γυναίκες να προβληματίζονται στο τι θα επιλέξουν να φορέσουν για να κάνουν τη βουτιά τους έχοντας να διαλέξουν ανάμεσα σε στρινγκ, μπραζίλιαν, παρτά σορτσάκια, κοφτά ολόσωμα και άλλα τέτοια αλλά οι γυναίκες του 1900 είχαν να διαλέξουν ανάμεσα σε φορέματα, μεγάλα σορτς και ολόσωμα κορμάκια μέχρι το γόνατο. Με λίγα λόγια είχαν να διαλέξουν ανάμεσα στα πιο άκομψα ενδύματα της εποχής τα οποία δεν τις άφηναν ούτε τον ήλιο να απολαύσουν αλλά ούτε και το μπάνιο τους καθώς μόλις έμπαιναν στη θάλασσα βάραιναν από το νερό και μετατρέπονταν σε... βαρύδια.
Η μεγάλη... τομή έγινε το 1946 όταν ο Γάλλος μηχανικός Λουί Ρεάρ παρουσίασε το μπικίνι με τη σημερινή του -ή σχεδόν τη σημερινή του- μορφή. Μάλιστα, το ένδυμα παραλίας που σχεδίασε ο Ρεάρ θεωρούνταν τόσο τολμηρό που δεν έβρισκε μοντέλο να το φορέσει στην επίδειξη μόδας. Τη λύση έδωσε τελικά η Μισελίν Μπερναρντινί, μία αισθησιακή χορεύτρια που εργαζόταν στο Καζίνο του Παρισιού.
Φωτογραφίες: Perierga