Ο Τασος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος προσπαθεί να καταλάβει με ψυχραιμία, την αξία της φεστιβαλικής επιλογής μιας ταινίας ενός δημιουργού, που στη χώρα του, δεν ενδιαφέρεται κανείς γι αυτόν. Να είναι καλά η Faliro House;
Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν έχω κάποιο κόμπλεξ εκμηδενισμού της προσπάθειας νέων δημιουργών απλά και μόνο επειδή είναι νέοι και δημιουργοί. Κάτι που δεν είμαι εγώ. Ούτε νέος, ούτε δημιουργός εννοώ. Ναι, χανταβούλιασα κριτικά και τις «Άλπεις» του Λάνθιμου και το «Attenberg» της Τσαγγάρη, τις δύο τελευταίες ελληνικές ταινίες (αν θυμάμαι καλά) που συμμετείχαν στο επίσημο διαγωνιστικό της Βενετίας. Δεν τις χανταβούλιασα όμως, επειδή ξεκίνησα το πρωί από το σπίτι μου, με την έπαρση του «πάμε να δούμε τι μαλακία θα δούμε». Το αντίθετο. Είχα τις καλύτερες προθέσεις πριν μπω στην αίθουσα. Το τι είδα και το πώς το αξιολόγησα, είναι μια άλλη ιστορία που έχει να κάνει με τις δικές μου, προσλαμβάνουσες. Δεν μου άρεσαν σαν ταινίες, και δεν μου αρέσουν.
Όχι επειδή ήταν Ελληνικές και έχω την κόμπλα να θάβω. Απλά εμένα δεν. Όπως δεν, τα τρία τέταρτα των ταινιών που βλέπω στα φεστιβάλ από όπου κι αν προέρχονται. Τα βρίσκω υποκριτικά, «δήθεν» και κουλτούρα να φύγουμε, με ακατέργαστες εμμονές δημιουργών οι οποίοι ξεχνάνε ότι κάνουν σινεμά, ένα μαζικό είδος τέχνης δηλαδή, και τους αρέσει να αυνανίζονται μέσα στον αυτισμό τους (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχουν ταλέντο).
Το ίδιο ακριβώς, είχα πάθει πριν από πέντε ολόκληρα χρόνια, με την πρώτη ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά, το «Without». Την πρώτη μεγάλου μήκους ενός ταλαντούχου εικαστικού και σκηνοθέτη, που είχε σαρώσει τα βραβεία το 2008 στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Μια ταινία με την οποία είχα θυμώσει εντελώς πολύ και που δεν προβλήθηκε ποτέ στις αίθουσες.
Είναι αυτό σινεμά λοιπόν; Αυτό το κάτι που βραβεύεται και όλοι μιλάνε γι αυτό αλλά κανείς δεν το βλέπει; Επειδή επίσης κανένας διανομέας δεν πιστεύει ότι αξίζει να ρισκάρει τα φράγκα του για να το βγάλει στις αίθουσες και να το δεις;
Δυστυχώς, ο νέος καλλιτεχνικός ελληνικός κινηματογράφος, ακολουθεί αυτή την τροχιά. Παιάνες και πανηγυρισμούς επειδή μας επέλεξαν στο εξωτερικό και καμία ανταπόκριση με το κοινό του. Φταίει το κοινό, ή η ίδια η ταινία;
Να σου μιλήσω ειλικρινά, κι εγώ διανομέας να ήμουν, το «Without» δε θα έβαζα χρήματα από την τσέπη μου για να το κυκλοφορήσω στις αίθουσες. Σαν διαφήμιση του ΙΚΕΑ ήταν με υπαρξιακό μούμπλε μούμπλε από κάτω, και διάθεση art decorative.
Παρ' όλα αυτά, χαίρομαι που ο Αλέξανδρος Αβρανάς, και η νέα του ταινία με τίτλο «Μiss Violence» βρέθηκε στη Βενετία και από τις 28 Αυγούστου ως τις 7 Σεπετεμβρίου, θα συναγωνιστεί με μεγαθήρια του παγκόσμιου κινηματογράφου. Το τι ακριβώς αυτό σημαίνει, θα φανεί πολύ καιρό μετά από τις προπληρωμένες ενθουσιώδεις ανταποκρίσεις ελλήνων συντακτών που ζούνε ακριβώς για αυτό. Ή μάλλον ζούνε από αυτό.
To πως και γιατί επιλέγεται μια ταινία για ένα φεστιβάλ είναι μια πολύ μεγάλη ιστορία, πολλών τηλεφωνημάτων και «κάτω από το τραπέζι» συνομιλιών, που βαριέμαι να στην αναλύσω τώρα. Όπως επίσης, καθ΄όλου τυχαίο δεν είναι πως η νέα ταινία του Αλέξη Αβρανά, είναι κι αυτή μια παραγωγή της Faliro House, της ελληνικής εταιρείας πολλών χρημάτων και καλής διάθεσης, που στα διεθνή φεστιβάλ, έχει αποκτήσει την αίγλη της Μαρινέλας όταν τραγουδούσε «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου». Δηλαδή, «έχουμε τα λεφτά (εφοπλιστική οικογένεια) έχουμε και την καλλιέργεια».
Μακάρι η ταινία να είναι αριστούργημα κι εγώ να είμαι ένας πικρόχολος μαλάκας. Και στις δύο περιπτώσεις, θα χαρώ το ίδιο. Και πρέπει να ομολογήσω, για να είμαι ειλικρινής, πως το trailer της ταινίας που θα δεις πιο κάτω, είναι εντελώς υπέροχο.
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana. Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης