Παρατηρούσα τον κόσμο που έφευγε χθες από το Σταθμό Λαρίσης κρατώντας στα χέρια τις τσάντες με το πεπόνι και τα τρία κρεμμύδια που τους έδιναν «τα παιδιά με τα μαύρα», όπως τους χαρακτήρισε ο ίδιος ο «Τσοπάνης» τους.
O δημοσιογράφος Σπύρος Μιχαήλ πήγε στο συσσίτιο της Χρυσής Αυγής και γράφει στο Ποντίκι:
Άκουσα λοιπόν, πολλούς από αυτούς να ψιθυρίζουν ... «Δείτε τα χάλια μας. Να που μας κατάντησαν»!
Ξέρετε, είναι άτιμο πράγμα να πουλάς ελπίδες, που στην πορεία του χρόνου διαψεύδονται. Και η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που χθες προτίμησαν να καταλήξουν στα «παιδιά με τα μαύρα» για ένα πεπόνι και ένα κουτί γάλα έχει πάψει πλέον να ελπίζει. Οι «νεκροζώντανοι» δεν έχουν ούτε ελπίδες, ούτε λύτρωση. Το μόνο που επιδιώκουν είναι εκδίκηση. Aπ' αυτούς οι οποίοι τους καταδίκασαν σ' έναν απέθαντο θάνατο...
Εδώ και καιρό όλοι ψάχνουν να βρουν απάντηση στο ερώτημα «Τι είναι η Χρυσή Αυγή;». Είναι τα σκοτεινά ένστικτα; Η Νέμεσις της ελληνικής κοινωνίας; Ίσως, τίποτα απ' όλα αυτά. Ίσως η απάντηση στο ερώτημα και ταυτόχρονα πρόβλημα να είναι τόσο απλή, που σήμερα μοιάζει σχεδόν αδύνατο να δοθεί. Αυτό το σχεδόν όμως, είναι που με κάνει να ...ελπίζω!