Στη Μήλο, όπως και στα υπόλοιπα νησιά των Κυκλάδων, είχε αναπτυχθεί μια λιτή ιδιότυπη αρχιτεκτονική, η οποία διαιωνίζεται μέχρι σήμερα. Λόγω των επιδρομών και των δυνατών σεισμών πολύ λίγα παλαιά σπίτια έχουν διασωθεί.
Τα περισσότερα παραδοσιακά αιγαιοπελαγίτικα σπίτια είναι μονόπατα ή δίπατα, είναι χτισμένα με τούβλα και έχουν μικρά παράθυρα και επίπεδες στέγες.
Το εσωτερικό τους διαιρείται σε τρία τμήματα: το καθιστικό, τη κουζίνα και τη κρεβατοκάμαρα.
Απ' έξω τα σπίτια αυτά είναι ασβεστωμένα και έχουν πολύχρωμα παραθυρόφυλλα και ξύλινες πόρτες.
Είναι χτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο, δίπλα σε στενά πλακόστρωτα δρομάκια, όπου ξεπροβάλλουν λουλούδια όλων των χρωμάτων.
Kλήμα, Mαντράκια, Φυροπόταμος, Αρετή, Άγιος Κωνσταντίνος, Φουρκοβούνι και Εμπουριός είναι οι κύριοι παραδοσιακοί οικισμοί της Μήλου και αποτελούν μικρά ψαράδικα λιμανάκια. Είναι χτισμένοι σε μικρούς κολπίσκους, σκαμμένοι σε μαλακό πέτρωμα ή στις φυσικές κοιλότητες των βράχων και διαθέτουν μία σπάνια νησιωτική αρχιτεκτονική.
Τα χρώματα και η γραφικότητα των σπιτιών είναι εντυπωσιακά. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των αυτών των οικισμών είναι τα «σύρματα», υπόσκαφα καταλύματα δίπλα στη θάλασσα, βαμμένα με έντονα χρώματα, που αρχικά χρησίμευαν στο να προστατεύονται οι βάρκες των ψαράδων κατά τη διάρκεια του χειμώνα και σε περιόδους κακοκαιρίας, αλλά στη συνέχεια μετατράπηκαν σε κατοικίες ψαράδων και καλοκαιρινά καταλύματα.
Το νησί των Κυκλάδων υπήρξε κατά τη διάρκεια της Κατοχής μία από τις σημαντικότερες στρατιωτικές βάσεις των δυνάμεων του Αξονα, στην οποία υποχρεώθηκαν να δουλέψουν κυρίως οι κάτοικοι του νησιού. Ενα γερμανικό καταφύγιο από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου άνοιξε και πάλι έπειτα από 70 ολόκληρα χρόνια στον Αδάμαντα της Μήλου και φωτίζεται από την εικαστική παρέμβαση μιας ομάδας νέων καλλιτεχνών.