Στα 30 της χρόνια κέρδισε με το σπαθί της και με σκληρή δουλειά την υποτροφία Μαρί Κιουρί της Ευρωπαικης 'Ενωσης-μόλις ένα 15% την παίρνει σε σύνολο τουλάχιστον 7.000 αιτήσεων-, ενώ σήμερα, σχεδον 2 χρόνια αργότερα, η Ελένη Παυλοπούλου ανήκει πλέον στο δυναμικό του Πανεπιστημίου Μπορντό στη Γαλλία, όπου και εξελέγη επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Χημικών Μηχανικών.
Όπως τόνισε μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, στο περιθώριο του πολυγεγονότος Nanotexnology 2013, που διοργανώνεται στη Θεσσαλονίκη έως τις 13 Ιουλίου, «δεν είχα παιδικά όνειρα, απλά ήμουν συνεπής σε αυτό που επέλεξα να σπουδάσω και να ακολουθήσω, και με σκληρή καθημερινή δουλειά, κατόρθωσα να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα».
Η Ελένη απόφοιτος του Τμηματος Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, πήγε στην Κρήτη και συγκεκριμένα στο Ινστιτούτο Ηλεκτρονικής Δομής και Λεϊζερ του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας, έκανε διδακτορικό στα πολυμερή και στη συνέχεια βρέθηκε στο πανεπιστήμιο Πρινστον στις ΗΠΑ, όπου ειδικεύτηκε στα οργανικά ηλεκτρονικά και πως τα πολυμερή ενσωματωνονται σε συσκευές ηλεκτρονικής που έχουν εφαρμογές στην καθημερινότητα του καταναλωτικού κοινού. Η συνέχεια είναι γνωστή, αφού η υποτροφία Μαρί Κιουρί που κέρδισε την οδήγησε στο πανεπιστήμιο του Μπορντό και στην ερευνητική ομάδα του καθηγητή, Γιώργου Χατζηιωάννου, επικεφαλής του Εργαστηρίου LCPO, CNRS.
«Θέλει διάβασμα και δουλειά, ίσως και ταλέντο και να είσαι ενημερωμένος πάντα για τις εξελίξεις που τρέχουν», μας λέει η Ελένη, προσθέτοντας δε ότι για να μείνεις στο προσκήνιο και να προχωρήσεις θα πρέπει να έχεις και άλλα προσόντα όπως τη δυνατότητα να μπορείς ανά πάσα ώρα και στιγμή να παρουσιάσεις τα αποτελέσματα της έρευνάς σου, να μπορείς να συνεργαστείς με συναδέλφους σου, να γράφεις προτάσεις, να έχεις δικές σου ιδέες και να μην το βάζεις κάτω όταν σε συνέδρια θα βρίσκεσαι μπροστά σε απαιτητικό κοινό.
Στο πλαίσιο της δουλειάς της πλέον, ως καθηγήτρια, η Ελένη συμμετέχει και στην ερευνητική ομάδα του κ. Χατζηιωάννου, έχωντας ως ερευνητικό αντικείμενο αφενός τη φυσική πολυμερών και το μορφολογικό χαρακτηρισμό των νανοδομών που σχηματίζουν και αφετέρου την ανάπτυξη φωτοβολταικων με βάση τα υλικά αυτά, τον χαρακτηρισμό τους και την βελτιστοποίηση της απόδοσης τους.
«Ξέρουμε ότι το οργανικό υλικό που χρησιμοποιούμε είναι ικανό να μετατρέψει το φως σε ρεύμα. Από εκεί και πέρα πρέπει να το ενσωματώσουμε με μια συσκευή που συμπληρώνεται από δύο ηλεκτρώδια, έτσι ώστε να μπορέσουμε να συλλέξουμε το ρεύμα. Για να γίνει αυτή η συσκευή έχει πολλά τρικς. Το θέμα είναι να μετατρέψουμε την ηλιακή ενέργεια σε ηλεκτρική έχοντας τη μέγιστη απόδοση.
Σήμερα η απόδοση των οργανικών φωτοβολταικών ειναι στο 10% σε ερευνητικό επίπεδο και σε βιομηχανικό επίπεδο σε 5-7%. Στόχος είναι να αυξηθεί στο 10% και σε βιομηχανικό επίπεδο», μας λέει η Ελένη.
Σε ερώτηση γιατί θα είναι καλύτερη η χρήση αυτής της συσκευής από τα ήδη υπάρχοντα φωτοβολταϊκά που είναι από ανόργανα υλικά, μας απαντά, «γιατί τα φτιάχνουμε από ανακυκλώσιμα υλικά και η κατασκευή τους θα είναι πιο εύκολη και λιγότερο δαπανηρή. Το μεγάλο πλεονέκτημα έναντι των ανόργανων είναι το ότι είναι εύκαμπτα και μπορούν να πάρουν το σχήμα της επιφάνειας πάνω στην όποια θα μπούν, όποιο κι αν είναι αυτό. Η απόσβεση των φωτοβολταϊκών στοιχείων που υπάρχουν σήμερα στις σκεπές παίρνει 25 χρόνια, η πρόβλεψη για τα οργανικά υλικά με απόδοση 10% είναι στην διετία». Και μπορεί η Ελένη να τοποθετεί την εφαρμογή αυτής της συσκευής σε μια πενταετία, ωστόσο ο επικεφαλής της ομάδας στην οποία συμμετέχει θεωρεί ότι δεν πρόκειται να πάρει πάνω από τρία χρόνια.
Ερωτηθείς για το εάν της λείπει η Ελλάδα, η Ελένη μας λέει ότι έρχεται συχνά και συμπληρώνει «στην Έλλάδα όπως είναι τώρα, δεν μπορούμε να έρθουμε πίσω σε αντίστοιχη δουλειά. Έφυγα πριν 3,5 χρόνια να κάνω δυνατό βιογραφικό και να έρθω πίσω. Το βιογραφικό το έκανα, αλλά στην Ελλάδα δεν ξέρω αν και πότε θα γυρίσω».