4 Ιουλίου 2004. Η Ελλάδα είναι στους δρόμους. Όλοι οι Έλληνες έχουν βγει στους δρόμους και πανηγυρίζουν την μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ένα μοναδικό ποδοσφαιρικό παραμύθι έγραψε την τελευταία του σελίδα σε ένα βιβλίο μαγικό...
4 Ιουλίου 2011. Οι Έλληνες είναι και πάλι στους δρόμους, αλλά όχι από χαρά, αλλά από αγανάκτηση. Τα πάντα μας πιέζουν, το μέλλον δεν διαγράφεται λαμπρό και δεν υπάρχει κάτι το οποίο να μας χαρίζει ελπίδα. Το αγαπημένο μας ποδόσφαιρο, αυτό που μας είχε βγάλει στους δρόμους πριν από 7 χρόνια, τώρα ταλανίζεται από σκάνδαλα με στημένους αγώνες, ντόπινγκ και βυθίζεται συνεχώς στην ανυποληψία.
Όλα ξεκίνησαν από τους προκριματικούς. Τότε που οι δυο συνεχείς ήττες μας από Ισπανία και Ουκρανία, είχαν κάνει τον κόσμο να ζητάνε την αποπομπή του Ρεχάγκελ από τον πάγκο της εθνικής μας ομάδας. Οι 5 συνεχόμενες μετά νίκες, με αποκορύφωμα το μεγάλο «διπλό» μέσα στο « Λα Ρομαλέδα» επί της Ισπανίας μας κάνει όλους να ονειρευόμαστε. Η νίκη μας μέσα στο «Απ. Νικολαΐδης» επί της Β. Ιρλανδίας ήταν το πάρτυ της εθνικής μας μαζί με τους οπαδούς της.
Ήταν 16 Ιουνίου του 2004, όταν άρχισε να γράφεται η ιστορία. Οι απανταχού Έλληνες είχαν στηθεί μπροστά από τους τηλεοπτικούς τους δέκτες, για να δουν τους 11 σύγχρονους θεούς της Ελλάδας να αντιμετωπίζουν την διοργανώτρια Πορτογαλία μέσα στο Ντα Λούζ.
Δεν θα μπορούσα να ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα. Ήμουν τότε φοιτητής στην Αγγλία, και είχαμε καθίσει 3 ώρες πριν την έναρξη του αγώνα, με συμφοιτητές μου, σε μια τουρκική πιτσαρία για να δούμε τον πρώτο αγώνα της εθνικής μας σε μεγάλη διοργάνωση μετά το επώδυνο Μουντιάλ του 1994. Άλλοι ήμασταν τυλιγμένοι με ελληνικές σημαίες, άλλοι τρώγαμε τα νύχια μας. Παρακολουθούσαμε τον αγώνα παρέα με κόσμο από διαφορετικές εθνικότητες. Από Πορτογάλους που κάναμε την απαραίτητη πλάκα πριν την έναρξη του αγώνα, μέχρι και Κινέζους που ήταν με το μέρος των Πορτογάλων. Ο αγώνας ξεκίνησε, και στο 6ο λεπτό ο Καραγκούνης εξαπέλυσε έναν κεραυνό. Η μπάλα αναπαύτηκε στα δίχτυα του Ρικάρντο και όλοι μας τιναχτήκαμε στον αέρα. Οι φωνές μας μέσα στο μαγαζί σκέπασαν τις φωνές του Τούρκου σχολιαστή. Ο αγώνας συνεχίστηκε και στο 56ο λεπτό, ο Γ. Σεϊταρίδης, σε μία από τις γνωστές του επελάσεις κέρδισε το πέναλτι μετά το άτσαλο μαρκάρισμα του Κ. Ρονάλντο. Ο Μπασινάς το μετέτρεψε σε γκολ. Τσιμπιόμασταν να δούμε αν είναι αλήθεια. Μα είναι δυνατόν να είμαστε κοντά σε μια τόσο μεγάλη νίκη; Η Πορτογαλία, μείωσε λίγο πριν το τέλος, αλλά ούτε μας μετρίασε την χαρά, ούτε ανησυχήσαμε καθόλου. Με την λήξη του αγώνα ξεχυθήκαμε στους δρόμους του πανεπιστημίου και πανηγυρίζαμε. Το όνειρο μας μόλις είχε ξεκινήσει και κανείς δεν θα μας το έπαιρνε πίσω.
Οι μέρες περνούσαν. Η ισοπαλία (1-1), με την Ισπανία, στον επόμενο αγώνα απέδειξε ότι όταν θέλουμε μπορούμε να κοιτάξουμε τον οποιοδήποτε αντίπαλο στα μάτια. Η μαγική μπαλιά με μοιρογνωμόνιο του Β. Τσιάρτα στον Α. Χαριστέα, ήταν η πιο τρανή απόδειξη. Η ήττα μας με 2-1 από την Ρωσία, ήταν η πιο γλυκιά ήττα. Επόμενος αντίπαλος; Η κάτοχος του τίτλου Γαλλία. Λίγοι πίστευαν στην νίκη της εθνικής μας. Ο Λιζαραζού, πρέπει ακόμα να θυμάται την ντρίπλα του αρχηγού Τεό... Από την στιγμή που τον άδειασε, ο αρχηγός της εθνικής μας, έβγαλε μια εκπληκτική σέντρα στο κέντρο της άμυνας της Γαλλίας και ο Άγγελος της καρδιάς μας, ο Α. Χαριστέας κάρφωσε την μπάλα στα δίχτυα του Μπαρτέζ.
Τώρα ποιος μας σταματάει..η Τσεχία βρισκόταν στον δρόμο μας στα ημιτελικά. Η έκπληξη του θεσμού με τον Πάβελ Νέντβεντ να την οδηγεί φαινόταν σίγουρη ότι θα σταματούσε την πορεία του πειρατικού μας εκεί. Ατελείωτο σφυροκόπημα από την αρχή του αγώνα προς την εστία του Νικοπολίδη. Οι Τσέχοι έχουν και την ποιότητα και την διάθεση να μας φράξουν τον δρόμο για τον τελικό. Ο τραυματισμός του Νέντβεντ μας ανοίγει τον δρόμο. Το ματς οδηγείται στην παράταση. Κρατάμε με νύχια και με δόντια το μηδέν στην άμυνα, μέχρι που... μέχρι την στιγμή που λίγο πριν την λήξη του πρώτου ημιχρόνου της παράτασης, ο έτερος Άγγελος των ονείρων μας, ο Άγγελος Μπασινάς εκτελεί ένα ονειρεμένο κόρνερ. Ο «Κολοσσός» μας, ο Τραϊανός Δέλλας βρίσκεται εκεί και με μια εκπληκτική κεφαλιά, μας στέλνει στα ουράνια. 1-0 και η Ελλάδα είναι στον τελικό!
Στον τελικό είχαμε να αντιμετωπίσουμε την καλύτερη μας πελάτισσα. Την Πορτογαλία. Εδώ τους νικήσαμε στην πρεμιέρα, εδώ θα κολλούσαμε; 1-0 με αγγελικό γκολ από τον Άγγελο Χαριστέα, και τους Πορτογάλους ανίκανους ακόμα και να μας απειλήσουν σε όλη την διάρκεια του αγώνα. Ο Ρονάλντο κλαίει για ακόμα μια φορά..
Ήταν αλήθεια; Bρισκόμασταν στην κορυφή της Ευρώπης; Μήπως ονειρευόμασταν; αλλά δεν γίνεται όλα αυτά να είναι ένα όνειρο. Τόσος κόσμος στους δρόμους. Κανείς δεν μπορεί να μας το στερήσει. Ένας φίλος μου, μου είπε: «Διανοείσαι τι ζούμε τώρα; Θα τo λέμε στα εγγόνια μας και δεν θα το πιστεύουν», κλαίγαμε από χαρά, και αγκαλιάζαμε όποιον βρίσκαμε στον δρόμο. Τότε όλοι οι Έλληνες παραμέρισαν τις όποιες διαφορές είχαν και ήμασταν όλοι αδέρφια.
Εφτά χρόνια μετά, και πάλι είμαστε στους δρόμους. Όχι όμως για να φωνάξουμε για κάτι που χαιρόμαστε, αλλά από αγανάκτηση. Δεν κλαίμε από χαρά, αλλά κλαίμε από τα δακρυγόνα και από τα χάλια μας. Το ποδόσφαιρο μας, αντί να κάνει βήματα μπροστά, έγινε βορά στον κάθε τυχάρπαστο που θέλησε να βγάλει γρήγορο κέρδος και να γίνει γνωστός. Στημένοι αγώνες, διαφθορά και ντόπινγκ είναι στην καθημερινότητα μας. « Πιστέψτε το Έλληνες. Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Όσο θα ελπίζουμε τα πάντα μπορούν να αλλάξουν».