O Tάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος ανακαλύπτει πως μια υπερπαραγωγή με νεκροζώντανους, μπορεί να έχει περισσότερο τρόμο και λιγότερο ενδιαφέρον ακόμα κι από τον Κώστα Μαρτάκη σε μιμήσεις του «Your Face Sounds Familiar».
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ Ζ / WORLD WAR Z
Bαθμολογία: 3 / 10
Δεν είναι πάντα καλή ιδέα να μεταφέρεις ένα βιβλίο στον κινηματογράφο. Ακόμα περισσότερο αν το μόνο στοιχείο που σκοπεύεις να κρατήσεις από αυτό είναι ο τίτλος του. Προφανώς για να εκμεταλλευτείς το σουξέ του. Ούτε καν να εμπνευστείς από αυτό ή έστω, να εμπνευστείς με λάθος τρόπο. Πώς γίνεται αυτό; Πολύ απλά. Με το να προσπαθήσεις να μετατρέψεις μια μετα αποκαλυπτική αλληγορική αφήγηση πολλών παράλληλων ηρώων, σε ένα σενάριο, με έναν κεντρικό πρωταγωνιστή πολλών εκατομμυρίων του οποίου ο σκηνικός χρόνος παρουσίας, πρέπει να δικαιολογεί το κόστος της ταινίας σου. Κοινώς να είναι σχεδόν σε κάθε πλάνο. Σε μια ταινία με ζόμπι που πρέπει να είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις τέτοιας ταινίας στην οποία δε χύνεται σχεδόν σταγόνα αίμα. Ούτως ώστε να μην κριθεί ακατάλληλη για ανήλικους και να έχει το διπλάσιο ποθητό κοινό στην αίθουσα.
Για την ακρίβεια, ο «Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ» δεν είναι καν μια ταινία για ζόμπι. Για θεαματική περιπέτεια με σκηνές μαζικής καταστροφής πρόκειται και τίποτα περισσότερο. Με τον Μπραντ Πιτ σε ρόλο πράκτορα του ΟΗΕ να τρέχει από χώρα σε χώρα και από σκηνικό σε σκηνικό προκειμένου να καταπολεμήσει την επιδημία. Το πώς και το γιατί αυτή η επιδημία εξαπλώθηκε όπως εξαπλώθηκε, είναι το τελευταίο που αφορά στους δημιουργούς. Το γιατί ο ήρωας ταξιδεύει από τις Η.Π.Α, στην Κορέα και μετά στο Ισραήλ, μολονότι στο βιβλίο oι χώρες δικαιολογούνται από τις πολλαπλές αφηγήσεις και έχουν πολιτικό λόγο ύπαρξης σαν τοποθέτηση (όπως και η Νότια Αφρική και η Κίνα και η Ρωσία που απουσιάζουν από την ταινία για μάλλον ευνόητους λόγους συμφερόντων), εδώ χρησιμεύει σαν μια εντελώς κούφια και χωρίς λογική, επιφανειακή κινηματογραφική περιπλάνηση.
Δεν είμαι από αυτούς που απαιτούν πιστότητα μιας ταινίας στο βιβλίο. Ο δημιουργός έχει κάθε δικαίωμα να μεταποιήσει το υλικό του όπως εκείνος νομίζει. Η διαφορά είναι πως εδώ δεν έχουμε μεταποίηση. Έχουμε βιασμό κυριολεκτικά. Σε ένα φιλμικό προϊόν που είχε προβλήματα τόσο στη σεναριακή του σύλληψη όσο και την παραγωγή του με σκηνές που ξαναγυρίστηκαν. Και τα οποία είναι εμφανή με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Στα όρια της ανηθικότητας. Όλα μα όλα τα θέματα που με αφορμή την πανδημία των ζόμπι έκαναν το βιβλίο του Μαξ Μπρουκς ένα εκδοτικό φαινόμενο, εδώ απουσιάζουν με σχεδόν προκλητικό τρόπο. Θεοκρατία, ρατσισμός, πολιτική διαφθορά, κρατικός έλεγχος, απολυταρχία, HIV, πολυεθνικά λόμπι, πετρελαϊκός πόλεμος, επεκτατισμός, η επερχόμενη ούτως ή άλλως πτώση του πολιτισμού όπως τον ξέρουμε, απόντα.
Δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα άλλο, (ούτε καν χαρακτήρες) εκτός από τον Μπραντ Πιτ (που επίσης δεν έχει χαρακτήρα και είναι πιο ανέκφραστος ακόμα κι από τη μούρη της Αντζελίνα μετά το 10ο bottox). Και κάποιες εντυπωσιακά σκηνοθετημένες σκηνές μαζικής καταστροφής, σασπένς και επιθέσης από ζόμπι από τον Μαρκ Φόρστερ (ομολογουμένως τα 20 πρώτα λεπτά της έναρξης είναι από τις πιο εντυπωσιακές και αρτίστικες δουλειές που θα δεις φέτος σε blockbuster). Όμως ο Φόρστερ ξεκάθαρα δεν έχει τον παραμικρό έλεγχο απέναντι στο υλικό του. Απλά σκηνοθετεί σκηνές που γράφτηκαν τελευταία στιγμή με τους παραγωγούς να του λένε «τράβα κι αυτό», το οποίο και κάνει όσο καλύτερα μπορεί. Με κερασάκι στην τούρτα τα ζόμπι που ούτε καλά κάλά τα βλέπεις αν και ομολογουμένως είναι λειτουργικά τρομακτικό το εύρημα του κροταλίσματος των δοντιών τους. Το σύνολο είναι αδικαιολόγητα αναιμικό, άνευρο κι ανέμπνευστο, όχι μόνο σε σχέση με την πρώτη του ύλη, αλλά και την ιστορία που έχουν γράψει στο είδος πολλοί άλλοι. Από τις ξεκάθαρα πολιτικές (και τόσο χορταστικά αιματοβαμμένες) ταινίες του Τζορτζ Ρομέρο που ξεκίνησε την «πανούκλα» μέχρι το πρόσφατο τηλεοπτικό «The Walking Dead».
Σε μια ταινία που στο λέω ξεκάθαρα, καθιστά ακόμα και τη σειρά των «Resident Evil» αριστούργημα ψυχαγωγικού σινεμά (και το 3D τους κλάσεις ανώτερο). Γιατί και ο κινηματογραφικός «Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ» σε αυτό το τερέν είναι στημένος να κινηθεί. Στο μαζικό ψυχαγωγικό σινεμά δράσης, ούτε καν στον τρόμο (για την πολιτική αλληγορία και την ταινία με φιλοδοξίες, μην τα ξαναλέμε). Γιατί πραγματικά, εδώ πέρα υπάρχει λιγότερος τρόμος, αγωνία, προβληματισμός και περισσότερο συναίσθημα από ότι το να βλέπεις τον Κώστα Μαρτάκη σε μιμήσεις στο Υour Face Sounds Familiar.
*Στις αίθουσες από την Πέμπτη 27 Ιουνίου
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana. Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.