Ο Θάνος Κιούσης τα έκανε ΣΑΛ.ΑΤ.Α.

Ο Θάνος Κιούσης είναι ένας πολύ ευχάριστος και αστείος τύπος. Γενικά, όχι μόνο πάνω στη σκηνή. Ηθοποιός, με θητεία στο τσίρκο και από τα βασικά μέλη των ΣΑ.ΛΑ.ΤΑ. Band, μιας πολύ ιδιαίτερης θεατρικής ομάδας που συζητήθηκε πολύ τον τελευταίο χρόνο για τις ζωντανές της εμφανίσεις. Ο Θάνος είναι επίσης πολύ ταλαντούχος. Τραγουδάει, χορεύει, κάνει σόου, δημιουργεί περσόνες που θα χαλάσουν κόσμο κι ετοιμάζεται να γίνει σταρ. Η συζήτηση μαζί του ξεκίνησε από την πρόσφατη επίσκεψή του στα Μάταλα στο (μάλλον αδιάφορο) reunion των χίπις και κατέληξε σε απορίες για το ΤΕΒΕ και την εφορία. Μετά, μας είπε όλη του τη ζωή. H αλήθεια είναι ότι του ζητήσαμε αυτή τη συνέντευξη επειδή είναι ο καλύτερος φίλος του Toni Sfinos, αλλά δεν ήθελε να μιλήσει εκ μέρους άλλου. Ούτε κι εμείς. Και σίγουρα αν τύχαινε ποτέ να γυρίσουμε τον γαλαξία με ωτοστόπ, τον Θάνο θα θέλαμε για παρέα.ΦΩΤΟ: Freddie F.Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στον Άγιο Ελευθέριο με πολύ σκανταλιά, παιχνίδι, γέλιο και καζούρα. Μικρός ήθελα να γίνω αστροναύτης. Μετά αρχαιολόγος. Υπάρχει και ολόκληρη έκθεση τρίτης δημοτικού 8 γραμμών περί τούτου. Αργότερα γιατρός. Tρομάρα μου.Από μικρός είχα σαν πρότυπο τον Άνθρωπο Θανάση Βέγγο, όπως πολύ σωστά είπαν. Θαύμαζα τον Παπαγιαννόπουλο. Μου άρεσε και η Καρέζη. Μεγαλώνοντας ερωτεύθηκα τους Pythons, λάτρεψα τον Carrey, τον Αndy Kaufman και πιο σύγχρονους όπως τον Pablo Fransisco και γενικότερα η μπαμπέσα κωμωδία με είχε φάει λάχανο.Έγινα ηθοποιός επειδή έτυχε στο Λόντον, πριν και δέκα χρόνια μη σου πω, μια ολάκερη μέρα να χαζεύω στο Covent Garden street performers να δίνουν παραστάσεις στην κεντρική πλατεία μπροστά από την εκκλησία. Περιστέρια τότε πέταξαν από το θεόσταλτο φως που με φώτιζε, βιολιά ακούστηκαν στο βάθος και τότε μου φανερώθηκε τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Άρχισα τα ζογκλερικά φουλ. Γύρισα και ασχολήθηκα με το θέατρο παίζοντας ερασιτεχνικά σε θιάσους. Μετά σπούδασα θέατρο δρόμου στο Βέλγιο, χορό στη Ραλλού Μάνου, δίδασκα, έφτιαξα τους Τσίρκο Ρεντίκολο ομάδα θεάτρου δρόμου, έδινα παραστάσεις με ομάδες χορού και τελευταία έμπλεξα με την μουσική με τη ΣΑΛ.ΑΤ.Α.Η ΣΑΛ.Α.Τ.Α (ΣΑΛταρισμένα Αγνώστης Ταυτότητας Ατομάκια) είναι μια μπάντα με πολλές πτυχές! Είναι μια ιδέα που μαζί με την Σοφία Κωνσταντινίδου ξεκίνησε πριν 4 χρόνια και εξελίχθηκε στη σημερινή της μορφή, μέσα από πολύ κόπο και πείσμα. Είναι ένας ελβετικός σουγιάς. Κάνει για όλες τις χρήσεις. Θες χορό; Θες γέλιο; Θες να συμμετάσχεις; Θες να ξεθυμάνεις, να βρίσεις, να μουντζώσεις βρε αδερφέ; Τα καλύπτει όλα. Επτά διαφορετικοί χαρακτήρες επί σκηνής παίζουν μουσική, γελάνε, χορεύουν και ο κόσμος χαίρεται και έρχεται μαζί μας στη βλακεία που μας εκφράζει και μας δέρνει. Είναι αντίδοτο στη σημερινή πραγματικότητα.Και φυσικά γνωρίζουμε ταλέντα όπως ο κύριος Σφήνος που συνεργάστηκε μαζί μας το χειμώνα που μας πέρασε σαν guest στις εμφανίσεις μας και χαρήκαμε πολύ γι’ αυτό, μιας και ένας Έλληνας showman από τα στέητς δέχτηκε να μας εμπλουτίσει το πρόγραμμα. Είναι λίγο απότομος, ευερέθιστος, γυναικάς, αλκοολικός, ψωνισμένος cool τύπος με σπαστική προφορά αλλά καλό παιδί. Του ευχόμαστε κάθε επιτυχία τώρα στην Ελλάδα και όπως λέει και ο ίδιος: «Εiναι μάγκας ρέι..»Πιστεύω στη τύχη όταν ζεις με αυτοπεποίθηση, με σιγουριά στις κινήσεις σου, με στόχους. Η τύχη σου προσφέρει μερικές παραπάνω ευκολίες. Οι φίλοι ήταν δίπλα μου πάντα σε προσπάθειες, προβλήματα και χαρές. Οι καλοί φίλοι. Αυτοί που σε κάνουν να κλαις γιατί σου λένε την αλήθεια. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον να ζει μόνος.Το πιο επικίνδυνο πράγμα που έχω κάνει δεν είναι ένα είναι πολλά! Bungee jumping από τον Ισθμό με μια κάμερα στο χέρι. Eλεύθερη πτώση από αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο το οποίο μου το πέταξε μετά η αεροσυνοδός μαζί με το τσιγάρο που κάπνιζα στη WC. Σαφάρι μόνος μου στο Ζάππειο και ώτο-στοπ στα Πατήσια. Α, και μια φορά μου έπεσε το μπεγλέρι στον ηλεκτρικό και πήδηξα στις ράγες. Τι μου προσβάλλει πολύ την αισθητική; Η μόδα. Δεν την μπορώ. Με εκνευρίζει επίσης που εδώ ο κόσμος χάνεται και εμείς τρέχουμε για την γιουροβίζιον, τα βραβεία , τα καλλιστεία, τα έτσι, τα γιουβέτσι, τα γκλάμουρουζ, τα ποιος φίλησε ποιόν και ποιος έκλασε και δώστου λεφτά. Η οδική συμπεριφορά των Αθηναίων είναι απαίσια. Η συμπεριφορά των δημοτών περί καθαριότητας και ανακύκλωσης είναι απαράδεκτη. Η Αθήνα ακούει και αυτή στο «ωχουυυύ αδερφάκι μου...» και στο «έλα μωρέ....» Αυτό με εκνευρίζει, το επίπεδό μας!Με αρέσει όμως το παγκάκι στο Λυκαβηττό, το μεσαίο προς τα πάνω. Τα παζλ. Να ζογκλερίζω. Φίλοι στο σπίτι και σαχλαμάρες. Το γουίντ σέρφινγκ - άντε θα μάθω επιτέλους. Το μπάντζο και οι διασκευές που μπορείς να κάνεις με δαύτο! Το διάβασμα στο πλοίο. Η αιώρα. Το μοντάζ και η βιντεοσκόπησιν βζιν βζιν. Ο αέρας από το ένα αυτί σαν κάγκουρας πάνω στην μηχανή. Οι σαΐτες. Οι κουραμπιέδες της μάνας. Ποδηλατοπορείες με κέφι και τραγούδι και όχι σιγά σιγά και λάου λάου. Ο δρόμος σαν σκηνή. Ο δρόμος σαν θέατρο. Τολμάω πολύ στη δουλειά μου. Έτσι γίνεσαι έμπειρος, δυνατός κουμανταδόρος, να σε πετάνε μία ντομάτες στη σκηνή και χειροκρότημα την άλλη, γιουχάισμα τη μια και γέλιο την άλλη. Αυτό είναι έκθεση εαυτού, έκφραση και προσπάθεια. Θέλει αρετή και τόλμη αυτή η δουλειά. Μου δίνουν δύναμη το σπανάκι, οι φακές (και όχι φακΙες που το λέμε), οι φίλοι μου, η οικογένεια, η έμπνευση και το βαρετό γυμναστήριο...τόινγκ Όλοι είναι αγανακτισμένοι αυτή την εποχή. Ακόμη και η αστυνομία είναι αγανακτισμένη που πρέπει αγανακτισμένη να αντιμετωπίσει τους αγανακτισμένους. Η οικονομική κρίση είναι το αποτέλεσμα μιας κακοδιαχείρισης πολλών χρόνων και εμείς σήμερα καλούμαστε να παίξουμε σε αυτό το έργο. Να δεις που σε μια καλή είδηση –μετά από καιρό – ότι η ανεργία ίσως μειώθηκε ή ίσως μια μικρούλα αύξηση σε μια σύνταξη έσκασε μύτη, η αισχροκέρδεια του Έλληνα περιμένει στη γωνία. Αυτοί είμαστε. Δεν αλλάζουμε. Είμαστε η έννοια της αρπαχτής. Εμείς μας φέραμε εδώ που δεν μιλάγαμε. Έπρεπε το σκατό μας να γίνει παξιμάδι, να μας χτυπήσει την πόρτα η άδεια τσέπη, να πεινάσουμε και να βγούμε στο δρόμο να φάμε χημικά. Τα δάση καίγονταν και χαζεύαμε από την τηλεόραση για τις καταπατήσεις, σκάνδαλα όπως Siemens μαζί με ποπ κορν και μπύρα από τον καναπέ. Δεν μας είδα τότε έξω από την βουλή να μουντζώνουμε. Μόνο οι Ολυμπιακοί μας έκαναν «χώρα» στιγμιαία. Μη χαλάσουμε το πρεστίζ μας, μην μας θίξουνε. Ψευτομαγκάκια είμαστε που γαβγίζουμε. Μήπως ήρθε η ώρα να δαγκώσουμε;Η μεγαλύτερη δυσκολία για έναν καλλιτέχνη στην Ελλάδα το 2011 είναι να δουλέψει και να πληρωθεί.Το μέλλον δεν με τρομάζει. Μερικές στιγμές προβληματίζομαι. Δεν σκάω όμως. Σκαρφίζομαι τι θα κάνω, σκέφτομαι πως θα πολεμήσω και αν δω ότι «δεν βγαίνω ρε μάνα» έχω και ένα σπιτάκι στο χωριό με κοτούλες ή κάτι φίλους στα εξωτερικάς και παραστάσεις δρόμου σε όλο τον κόσμο.