Eπέλαση Σύγχρονης Οπερας το Σαββατοκύριακο από την Εθνική Λυρική Σκηνή [εικόνες]

Τρία μονόπρακτα έργα σύγχρονης όπερας σε ενιαίο σκηνικό θα παρουσιαστούν στις 29 και 30 Ιουνίου, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ότι δυο εξ' αυτών προέκυψαν από τον διαγωνισμό για «νέο έργο όπερας Έλληνα συνθέτη». Σε καιρό βαθιάς κρίσης, οι Ελληνες νέοι δημιουργοί βρίσκουν ευτυχώς ακόμα ιδανικά οχήματα έκφρασης και προβολής.

Αναλυτικότερα, τα τρία μονόπρακτα είναι τα ακόλουθα, όπως τα περιγράφουν και οι ίδιοι οι δημιουργοί τους:

Απόστολος Ντάρλας, Αγαμέμνων, έργο 104

Ποιητικό κείμενο του συνθέτη, βασισμένο στην ομώνυμη τραγωδία του Αισχύλου

Σύνοψη: Στο παλάτι του Αγαμέμνονα στο Άργος. Ο φρουρός ξαγρυπνά, αναμένοντας τις φρυκτωρίες, το σημάδι με τις φωτιές που θα σημάνει την άλωση της Τροίας. Όταν τις βλέπει, τρέχει στο παλάτι να αναγγείλει το γεγονός. Η Κλυταιμήστρα δίνει εντολή για τις ετοιμασίες υποδοχής του Αγαμέμνονα. Τότε αρχίζει η εφαρμογή του σχεδίου της. Θέλοντας να εκδικηθεί για το θάνατο της κόρης της Ιφιγένειας και έχοντας υποκύψει στον έρωτα του Αίγισθου, συνωμοτεί μαζί του να δολοφονήσουν τον Αγαμέμνονα και να μείνουν μόνοι στην εξουσία. Ο Κήρυκας αναγγέλλει την άφιξη του Αγαμέμνονα. Ο βασιλιάς επιστρέφει θριαμβευτής. Ανάμεσα στα λάφυρα, είναι και η ερωμένη του, η Κασσάνδρα. Εκείνη, έχοντας μαντικές ικανότητες προειδοποιεί τους γέροντες (χορός) για τον κίνδυνο που διατρέχει ο βασιλιάς και προφητεύει το άδοξο τέλος της ίδιας και του Αγαμέμνονα. Αρχικά με διαψεύσεις, έπειτα με δικαιολογίες Κλυταιμήστρα και Αίγισθος προσπαθούν να πείσουν τους γέροντες για τις πράξεις τους, μάταια όμως. Ο χορός προφητεύει την επιστροφή του Ορέστη, ο οποίος θα εκδικηθεί το θάνατο του πάτερα του.

Για το έργο λέει ο δημιουργός: Λόγω του ενδιαφέροντος μου για την αρχαία τραγωδία επέλεξα τον Αγαμέμνονα –πρώτο μέρος της τριλογίας Ορέστεια (Αγαμέμνων, Χοηφόροι, Ευμενίδες) η οποία διδάχθηκε το 458 π.Χ. – ως θέμα σύνθεσης όπερας για το διαγωνισμό της ΕΛΣ. Τοποθέτησα τους τραγουδιστές και το χορό σε μια νέα οπερατική, μετά-ονειρική διάσταση. Η δράση εξελίσσεται απρόσκοπτα, οι σκηνές εναλλάσσονται γρήγορα και με συνοχή, ενώ η υφή της μουσικής αποτελεί το προστατευτικό πλέγμα αλλά και την κιβωτό μεταφοράς του κλασικού στον μεταμοντερνισμό. Οι τεμαχισμένες δωδεκάφθογγες σειρές, τα τροπικά στοιχεία και τα αυτενεργά λαϊτμοτίβε συμβάλλουν στην περαιτέρω ένταση της δράσης, ενώ η ορχήστρα έρχεται ως υπέρ-χορός να προάγει και να σχολιάσει τα τεκταινόμενα – (Α. Ντάρλας).

Γρηγόρης Εμφιετζής, The Darkness of Mistico

Ποιητικό κείμενο Μυρτώ Λουλάκη

Σύνοψη: Μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, χαμένοι στο χωροχρόνο: Η ζωή και ο θάνατος είναι σοβαρά θέματα. Ακολουθούμε τις ζωές και τους θανάτους δύο εξαιρετικά παρόμοιων ψυχών, των οποίων οι διαφορές και οι ομοιότητες είναι δύσκολο να ξεκαθαριστούν: του μυθικού Ορφέα και ενός σύγχρονου ανθρώπου, του Μύστικο Οσκούρο. Ο Ορφέας είναι μυθική φιγούρα, της οποίας η κληρονομιά επιζεί ακόμη στις μέρες μας. Ο Μύστικο είναι ένας άνθρωπος του σήμερα, που κουβαλά το φορτίο αυτής ακριβώς της κληρονομιάς. H «σύγκρουση» μεταξύ των δύο χαρακτήρων εξελίσσεται σε διαφορετικές εποχές (Ορφέας–παρελθόν, Μύστικο–παρόν), ωστόσο αυτό κάποια στιγμή αλλάζει... Ένα ταξίδι προσωπικών αναζητήσεων, μύθων, λογικής, μυστικισμού, αγάπης, ονείρων. Μία άλλη πλευρά του μύθου του Ορφέα, και η ζωή ενός σύγχρονου ανθρώπου, όπως τις διηγήθηκαν κάποιοι άλλοι.

Για το έργο λέει ο δημιουργός: Η συνεργασία μου με τη Μυρτώ για τη δημιουργία και ανάπτυξη της υπόθεσης του έργου βασίστηκε σε συγκεκριμένα δραματικά χαρακτηριστικά (συσχέτιση μύθου και πραγματικότητας, εξέλιξη υπόθεσης σε διαφορετικές εποχές), σημασιολογικές έννοιες (μυστικισμός, «τυφλή» υπακοή σε παραδόσεις) και καθαρά μουσικά/ακουστικά φαινόμενα (χρήση οργανοπαικτών σε πρωταγωνιστικούς ρόλους επί σκηνής και της μείωσης των αντίστοιχων τραγουδιστικών ρόλων, χρήση χορωδίας και χορευτών ως «χορού», κ.λπ.), τα οποία από κοινού μας ενδιέφερε να εξερευνήσουμε και να αξιοποιήσουμε ως κύρια συστατικά του έργου. Στη συνέχεια, τα παραπάνω στοιχεία μεταφέρθηκαν, αποτυπώθηκαν και πήραν μορφή μέσα στο μουσικό κείμενο, το οποίο λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος των παραπάνω αλλά, επίσης, οδηγεί την εξέλιξη του έργου

Ντέτλεφ Γκλάνερτ, Ο άγγελος του πλοίου, έργο 31

Ποιητικό κείμενο βασισμένο στο ομότιτλο σύντομο θεατρικό του Θόρντον Ουάιλντερ Απόδοση στα γερμανικά Χέρμπερτ Χέρλιτσκα

Σύνοψη: Καταμεσής του ωκεανού, τρεις επιζήσαντες, ο Βαν, η Μίννα και ο Σαμ, προσπαθούν να κρατηθούν πάνω στα συντρίμμια ενός ναυαγίου. Στην απόγνωσή τους ανακηρύσσουν σε «θεό του Ατλαντικού» ένα ακρόπρωρο, το οποίο έχει διασωθεί και προσεύχονται να τους σώσει, εξομολογούμενοι, σταδιακά, όλα τους τα αμαρτήματα. Μόλις εμφανίζεται πλοίο στον ορίζονται και οι ελπίδες τους αναπτερώνονται, πετούν το «νέο θεό» στη θάλασσα.

Για το έργο λέει ο δημιουργός: Ο Άγγελος του πλοίου είναι η τρίτη από τις όπερες δωματίου της τριλογίας με τον αμφίσημο τίτλο Wasserspiele Έργα αλλά και Παιχνίδια του νερού. Τα έργα βασίζονται στα αντίστοιχα σύντομα θεατρικά του αμερικανού συγγραφέα Θόρντον Ουάιλντερ (1897-1975). Η γερμανική απόδοση των στίχων είναι του Χέρμπερτ Χέρλιτσκα. Παρότι τα έργα γράφηκαν σε διαφορετικές εποχές, αντιμετωπίζονται από το συνθέτη ως ενότητα. Πρωτοπαρουσιάστηκαν μαζί το Μάιο του 1995 στη Βρέμη.