Ευτυχώς, οι εποχές όπου το φαινόμενο των λιαζόμενων γυμνιστών κατά τους θερινούς μήνες σε απόμακρες παραδείσιες παραλίες της ελληνικής επικράτειας αποτελούσε αντικείμενο δαιμονοποίησης και μαζικών διωγμών έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί ή, τουλάχιστον, σε μεγάλο βαθμό.
Η δημοφιλία του γυμνισμού, κυρίως στις τάξεις των ξένων τουριστών, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια και σε εκείνες των Ελλήνων παραθεριστών, έχει προσλάβει τέτοιες διαστάσεις ώστε η εν λόγω πρακτική να λογίζεται πλέον όλο και πιο κραταιή τάση στη ελληνική «βαριά βιομηχανία» του τουρισμού.
Εκτός από τις εδώ και δεκαετίες παγκοσμίως γνωστές παραλίες, τις οποίες μπορεί κανείς να εντοπίσει με ιδιαίτερη ευκολία, συμβουλευόμενος έναν οποιοδήποτε έντυπο ή offline τουριστικό οδηγό (Μικρή Μπανάνα Σκιάθου, Super Paradise Θάσου, Παλαιοχώρα Κρήτης, Φαληράκι Ρόδου, Τσαμαδού Σάμου, Μυρτιώτισσα Κέρκυρας, Super Paradise Μυκόνου, Κόκκινη Παραλία Σαντορίνης, Γλυκά Νερά και Μαρμαράς Κρήτης), η χώρα μας διαθέτει πληθώρα άλλων απομονωμένων παραδείσων που προσφέρονται για άμεση και χωρίς περιττά... ενδύματα επαφή με τη φύση.
Ο πρώτος τέτοιος παράδεισος ακούει στο όνομα Φολέγανδρος, ένα νησί στο οποίο δεν υπάρχει ούτε μία παραλία που να μην επιτρέπεται ο γυμνισμός (εκτός της Αγκάλης όπου άρχει το παραδοσιακό οικογενειακό στοιχείο). Οι καλύτερες εξ αυτών το Κάτεργο, ο Άγιος Νικόλαος, το Λιβαδάκι.
Περνάμε στην Αιγιάλη της Αμοργού: δίπλα στην Αιγιάλη απλώνονται πολλές μεγάλες αμμουδερές παραλίες. Η ωραιότερη παραλία της περιοχής είναι η παραλία Λεβρωσός, μια παραλία γυμνιστών, μόλις 20 λεπτά με τα πόδια από το χωριό της Αιγιάλης.
Συνεχίζουμε με τη συγκλονιστική Μικρή Ιταλίδα των Κουφονησίων (γυμνιστές υπάρχουν και σε άλλες απονομωμένες παραλίες του νησιού), τη Φειδού της Σχοινούσας, την Ψαραβολάδα της Μήλου, την Τρυπητή της Δονούσας, τα Λιβαδάκια, το Καράβι, την Ψιλή Άμμος, τον Κουταλά, τη Λιά και τη Συκαμιά της Σερίφου, τον Φάρο, το Βαθύ, το Κάστρο, τη Φυκιάδα και τη Χερρόνησο της Σίφνου και κλείνουμε με τις συγκλονιστικές Κλεισίδι, Ρούκουνα και Μοναστήρι της απίστευτης Ανάφης.