O δημοσιογράφος Μάκης Ανδρονόπουλος, πρώην συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου, γράφει για να υπερασπιστεί τον Αλέξη Τσίπρα απέναντι στη «φαιά προπαγάνδα», όπως λέει.
Οι μέρες είναι αποκαλυπτικές. Ο συντηρητισμός και ο φόβος μην τυχόν και χάσουμε όσα μας απέμειναν μεταλλάσσεται και αποκτά προσωπική έκφραση με την εφεύρεση του κακού και τον εξορκισμό του.
Στο facebook η Ελλάδα αναστενάζει για το όνομα που έδωσε ο Τσίπρας στο γιό του, για το πόσα κεφάλια μέτρησε στη συγκέντρωση του Συντάγματος και κυρίως για το πόσο πολύ το παίζει ... Αντρέας.
Θα μείνω στο τελευταίο, όχι τόσο για να υπερασπιστώ τον Τσίπρα που ούτως ή άλλως δεν χρειάζεται τη δική μου υπεράσπιση, αλλά γιατί δεν αντέχω την φαιά προπαγάνδα των καθώς πρέπει χαριτωμένων σχολιαστών του ραδιοφώνου, του ίντερνετ και της τηλεόρασης που στα δήθεν «χαζά» προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν τον Τσίπρα. Το εύρημα είναι πολυδιάστατο.
Ο Τσίπρας το παίζει Αντρέας σημαίνει ότι θέλει να αλώσει το ΠΑΣΟΚ και τους ψηφοφόρους του. Δηλαδή, ως Μεφιστοφελής έρχεται με τη μορφή του Αντρέα για να κλέψει τις ψήφους των αγνών Πασόκων. Μα αυτό έχει ήδη συμβεί και μάλλον θα έχει συνέχεια. Άλλωστε το έκαναν μόνοι τους οι Πασόκοι.
Ο Τσίπρας θέλει να γίνει Αντρέας όταν απευθύνεται στους κεντροδεξιούς και τους κεντροαριστερούς ότι αυτός ο τύπος ανασυγκροτεί το μισητό ΠΑΣΟΚ του ηγεμονισμού, των σκανδάλων, της άλωσης της δημοκρατικής αριστεράς (με μικρά γράμματα) κ.ο.κ.
Και στο φινάλε ο Τσίπρας θέλει να γίνει Αντρέας γιατί δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο στη χώρα που κινείται μεταξύ καραμανλισμού και παπανδρεϊσμού. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο και γιατί δεν μπορεί να υπάρξει τίποτε άλλο που να σας σώσει από ...μας.
Μπορώ να γράψω κι άλλα, αλλά νομίζω ότι αυτά φτάνουν για να πάμε στο ζουμί. Εδώ που τα λέμε, ακόμα κι αν ο Τσίπρας ήθελε να μοιάσει στον Αντρέα, που δεν θέλει (ΣΣ: θα το εξηγήσω πιο κάτω), ο Αντρέας δεν ήταν δα και ο Διάβολος. Το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ υπήρξε για μεγάλο διάστημα το δυναμικό κέντρο της δημοκρατικής παράδοσης και των κοινωνικών αγώνων και κατακτήσεων.
Ήταν ο ζωντανός οργανισμός μέσα στον οποίο συντελέσθηκαν όλες οι μεγάλες κοινωνικές εξελίξεις της μεταπολιτευτικής περιόδου. Ταυτίστηκε με τη δημιουργία του σύγχρονου κοινωνικού κράτους και επέδειξε μεγάλη προσαρμοστικότητα (ΣΣ: υπερβολική) στις διεθνείς αλλαγές και τις αφομοίωσε δημιουργικά (ΣΣ: εκεί έχασε την ψυχή του) σε μεγάλο βαθμό. Βεβαίως το παπανδρεϊκό και όχι μόνο ΠΑΣΟΚ βαρύνεται με το μεγάλο κρίμα της κομματικοποίησης του κράτους, αντί να δημοκρατικοποιήσει του θεσμούς.
Από 'κει και πέρα, η διαπλοκή, η κατασπατάληση των ΚΠΣ, το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, οι πράσινες ΑΧΕ και ΑΧΕΠΕΥ, και τα μεγάλα έργα που πληρώθηκαν σε τριπλή τιμή από το κανονικό και μας οδήγησαν στο Μνημόνιο που υπέγραψε ο Γιώργος Παπανδρέου πολιτικά πληρώθηκαν (ΣΣ: μένει και ποινικά).
Τώρα, Αλέξης VS Αντρέας. Ο Αλέξης είναι νεότατος, ενώ ο Αντρέας δεν ήταν. Αυτό σημαίνει ότι οι πλάτες του Αλέξη σηκώνουν συγκρούσεις και ριζοσπαστισμούς, ενώ ο Αντρέας είχε μπει στη φάση των προσωπικών απολογισμών και συμβιβασμών και της ενασχόλησης με τη σωτηρία του σώματος και της ψυχής.
Ο Αλέξης βαφτίζει το γιό του, κι ο Αντρέας τα εγγόνια του. Ο Αλέξης ασχολείται, μαθαίνει, εξελίσσεται, ο Αντρέας βαριόταν (ΣΣ: χτύπαγε τον Αρσένη στην πλάτη και του έλεγε «Μάκης σε σένα στηρίζομαι»). Ο Αλέξης είναι όμορφος και χαμογελάει, ο Αντρέας δεν ήταν πια και είχε κατάθλιψη, κατά πως μαρτυρεί ο Αυγερινός.
Επί της ουσίας, Αλέξης VS Αντρέας. Ο Αντρέας είχε την ιστορική ευκαιρία να αλλάξει την Ελλάδα και την άλλαξε, αλλά αδιαφόρησε για την διασφάλιση του όποιου έργου του, με αποτέλεσμα ο γιός του να μας πάει στο Μνημόνιο.
Ο Αλέξης έχει την ιστορική ευκαιρία να ξαναλλάξει την Ελλάδα και να μην επαναλάβει τα λάθη των άλλων. Έχει κι άλλα πλεονεκτήματα: πρώτον, η ελληνική κοινωνία δεν είναι η αγαθιάρα της μεταπολίτευσης και δεύτερον, η γενιά του Πολυτεχνείου που πήγε για ψώνια απέρχεται.
Ο Αλέξης δεν έχει πλέγματα και αυτό φαίνεται στο χαμόγελό του, είναι ονειροπόλος (ΣΣ: βρείτε και διαβάστε την ομιλία του στην παρουσίαση του βιβλίου του Πάνου Τριγάζη, " Ο Λαμπράκης και το Κίνημα Ειρήνης" από τις εκδόσεις "Ταξιδευτής"), έχει τσαγανό αφού έφαγε τον Αλαβάνο, αποκτά διεθνείς προσβάσεις και εν πάση περιπτώσει, μετά από 35 χρόνια δημοσιογραφίας μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν είναι χειρότερος από τους άλλους.
Αντίθετα, είναι έξυπνος και δεν τον κρατάνε και από πουθενά, σε αντίθεση με τους άλλους. Ίσως, αυτό να είναι και το σπουδαιότερο ατού του.
Συνεπώς, ο Αλέξης έχει περισσότερες ελπίδες να πάει τη χώρα πιο μπροστά από τον Αντρέα.
Ο Μάκης Ανδρονόπουλος είναι δημοσιογράφος, blogger και συγγραφέας του βιβλίου «Η Ελλάδα στο ντιβάνι - Διεργασίες ανατροπής γύρω από την ιστορία, τη γλώσσα και τα κοινωνικά στερεότυπα» (εκδ. Αλεξάνδρεια, 2011). Πηγή euro2day