Παγκόσμια ημέρα προσφύγων η 20η Ιουνίου και οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα αποφάσισαν να δώσουν πρόσωπο και φωνή σε τέσσερις άγνωστες ιστορίες προσφύγων.
Ο Μίτρα από το Αφγανιστάν, ο Αμάντου από την Ακτή Ελεφαντοστού, ο Σααλίμ από τη Σομαλία, και η Νασρίν από τη Συρία έκαναν ένα μακρύ και δύσκολο ταξίδι προς την Ελλάδα, βίωσαν στη χώρα τους τον πόλεμο, τη βία, την απόγνωση και αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν αναζητώντας ένα ασφαλές καταφύγιο από ανάγκη και όχι από επιλογή.
Ο Μίτρα είναι 16 χρονών, από το Αφγανιστάν. Αφηγήθηκε την ιστορία του σε ένα κέντρο κράτησης στη Βόρεια Ελλάδα την άνοιξη του 2013.
«Ο πατέρας μου δούλευε στο στρατό. Ζούσαμε στην Κουντούζ. Οι Ταλιμπάν του είπαν να σταματήσει τη δουλειά. Δεν το δέχτηκε και αυτοί τον σκότωσαν. Κινδύνευε και η δική μου ζωή.
Ο ξάδερφος μου μου είπε να φύγω από το Αφγανιστάν. Τα αδέρφια μου μετακόμισαν με τη μητέρα μας στο σπίτι της γιαγιάς μας. Εδώ και καιρό δεν τους έχω μιλήσει.
Έφυγα το επόμενο πρωί. Ο ξάδερφος μου τα κανόνισε όλα. Πήγα στο Κανταχάρ και από εκεί στο Πακιστάν, στο Κέτα. Μου πήρε τρεις μέρες να φτάσω στο Ιράν. Πήγα στην Τεχεράνη και από εκεί στην Ούρμια, κοντά στα σύνορα. Έμεινα εκεί για τρεις μέρες σε ένα σπίτι με 15 άλλους ανθρώπους. Μετά φύγαμε για τα βουνά.
Φτάσαμε σε ένα μέρος όπου είχαν μαζευτεί περίπου 600 άνθρωποι που περίμεναν να περάσουν τα σύνορα και αρχίσαμε να περπατάμε για πολλές ώρες. Το περπάτημα στα βουνά ήταν δύσκολο. Οι διακινητές χρησιμοποιούσαν ξύλινα κοντάρια για να αναγκάσουν τους πιο ηλικιωμένους να περπατήσουν πιο γρήγορα. Φτάσαμε στο Βαν και από εκεί ταξιδέψαμε στην Κωνσταντινούπολη, όπου μείναμε για δύο εβδομάδες.
Μετά πήγαμε στο ποτάμι που βρίσκεται στα σύνορα Τουρκίας-Ελλάδας. Ημασταν 25 άτομα και χρησιμοποιήσαμε πλαστικές φουσκωτές βάρκες για να περάσουμε το ποτάμι. Σε κάθε βάρκα μπήκαμε 4 άτομα. Η βάρκα μας άρχισε να στριφογυρίζει επικίνδυνα και αποφασίσαμε να πέσουμε στο νερό. Πέρασαν περίπου 30 λεπτά. Από τα 8 άτομα που πέσαμε στο ποτάμι, μόνο 7 βγήκαμε ζωντανοί. Ήταν 4 το πρωί. Δεν μπορούσαμε να βρούμε το δρόμο μας. Φτάσαμε σε ένα χωριό και ένας κάτοικος κάλεσε την αστυνομία.
Μας πήγαν σε ένα μεγάλο κέντρο κράτησης. Όταν με ρώτησαν την ηλικία μου τους είπα ότι είμαι 16 χρονών, αλλά αυτοί έγραψαν ότι είμαι 19. Την επόμενη μέρα με άφησαν να φύγω και πήγα στην Αθήνα.
Εκεί βρήκα ένα δεύτερο Αφγανιστάν. Είχε πολλούς Αφγανούς στην πόλη. Έμεινα με ένα φίλο του εξαδέλφου μου. Μετά έφυγα και πήγα στα Ιωάννινα και έμεινα στα χωράφια. Ήθελα να πάω στην Ιταλία. Πήγα στην Πάτρα, κοιμόμουν στα χωράφια και σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο μαζί με πολλούς άλλους Αφγανούς για 7 μήνες. Δεν ήμουν τυχερός και δεν μπόρεσα να βρω τρόπο να φύγω, οπότε ξαναγύρισα στην Αθήνα. Μετά από κάποιους μήνες αποφάσισα να δοκιμάσω ξανά την τύχη μου. Πήγα πάλι στα Ιωάννινα και από εκεί πήρα ένα φορτηγό για την Κοζάνη και την Αλβανία. Αλλά όταν πέρασα τα σύνορα με συνέλαβε η αλβανική αστυνομία και με γύρισε πίσω. Με συνέλαβε η ελληνική αστυνομία και με έστειλαν σε ένα κέντρο κράτησης στη βόρεια Ελλάδα.
Χωρίς ελευθερία δεν μπορώ να κάνω όνειρα. Οι αστυνομικοί με πήγαν στο νοσοκομείο για εξετάσεις που αποδεικνύουν ότι είμαι ανήλικος. Μου είπαν ότι θα με αφήσουν αλλά είμαι ακόμα εδώ.
Μόνο όταν βγω από εδώ μέσα, θα ηρεμήσω. Ο,τι είναι γραμμένο για μένα, θα έρθει. Θέλω να μάθω αγγλικά και ελληνικά. Θέλω να γίνω πρωθυπουργός για να τα αλλάξω όλα αυτά. Οι διαταγές μου θα γίνονται αμέσως πράξη!».