O Jose Froilan Gonzalez, που απεβίωσε σε ηλίκία 90 ετών, δεν ήταν από τους μεγάλους πρωταγωνιστές της ηρωϊκής εποχής της Φόρμουλα 1, εκεί στη δεκαετία του ΄50, όπως ήταν ο συμπατριώτης του, ο θρυλικός αργεντινός Juan Manuel Fangio, ο Alberto Ascari ή ο Sterling Moss.
Μάλιστα ούτε καν η σωματοδομή του δεν θύμιζε οδηγό αγώνων, μιας και ήταν θηριώδης –χαρακτηριστικό του το ολοστρόγγυλο κεφάλι- και ζύγιζε ούτε λίγο ούτε πολύ 125 κιλά! Πάνω από το 1/5 δηλαδή των μονοθεσίων που οδηγούσε! Βέβαια εκείνες τις εποχές η σωματική ρώμη και οι φυσικές αντοχές αποτελούσαν αναγκαία προσόντα και ο πρώην κολυμβητής Gonzalez τα διέθετε σε αφθονία...
Παράλληλα διέθετε και φυσική ταχύτητα, μιας και στον πρώτο του αγώνα στην Ευρώπη –πέρασε τον Ατλαντικό το 1950, ακολουθώντας τον Fangio- στο πάντα δύσκολο Γκραν Πρι του Μονακό, που δεν το γνώριζε καθόλου, ήταν 3ος στη σειρά εκκίνησης με μια Maserati 4CLT/48. Μπορεί να μην τερμάτισε, γιατί μαζί με άλλους 8 πιλότους μπλέχτηκε σε μια καραμπόλα, αλλά η παρουσία του και η απόδοσή του τον οδήγησαν στην ομάδα της Ferrari, έπειτα από απαίτηση του ίδιου του Enzo Ferrari.
Η καλή απόδοση του Gonzalez συνεχίστηκε και στο επόμενο Γκραν Πρι στη γαλλική πόλη Reims, αλλά εκεί αναγκάστηκε κάποια στιγμή να παραχωρήσει το αυτοκίνητό του στον Ascari, που ήταν η βεντέτα της ομάδας και να αποκλειστεί. Το αν αυτό ήταν μια κίνηση τακτικής, που φυσικά επιτρεπόταν από τους τότε κανονισμούς ή απλά μια δοκιμασία στην οποία τον υπέβαλε ο Enzo Ferrari για να τον τσεκάρει είναι κάτι που ο Gonzalez δεν το έμαθε ποτέ.
Στο επόμενο Γκραν Πρι όμως στο Silverstone –την πίστα και τα μυστικά της τα έμαθε από τον Fangio πηγαίνοντας βόλτα με νοικιασμένο αυτοκίνητο- ο Jose Froilan Gonzalez ανάγκασε τον Enzo Ferrari να του χαρίσει ένα χρυσό ρολόι. Κι αυτό γιατί πήρε την καρό σημαία τερματίζοντας στην πρώτη θέση μπροστά από το διάσημο συμπατριώτη του, εξασφαλίζοντας έτσι την πρώτη νίκη για την ιταλική εταιρεία με το Cavallino Rampante και αναγκάζοντας του άγγλους δημοσιογράφους που κάλυπταν τον αγώνα να του δώσουν το προσωνύμιο –λόγω του στυλ οδήγησης, αλλά κυρίως λόγω της σωματικής του διάπλασης- ο «ταύρος της πάμπας».
O Jose Froilan Gonzalez λοιπόν μπορεί να μην είναι από τα πρώτα ονόματα εκείνης της εποχής που σου έρχονται αυτόματα στο μυαλό, αλλά έχει καταφέρει να γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία της F1. Μάλιστα οι τότε ειδικοί έλεγαν και έγραφαν πως το ταλέντο του ήταν εφάμιλλο αυτού του Fangiο, απλά δεν μπορούσε να το διαχειριστεί σωστά.
